ТВОРЧАСЦЬ
Сваю літаратурную дзейнасць Ян Чачот распачаў недзе каля 1818 г. і звязана
яна была з таварыствам
філаматаў. Напеўнасць, шчырая непасрэднасць і празрыстасць вершаў Чачота дазвалялі ім вельмі лёгка
класціся на музыку. У многіх песнях Яна Чачота адбіліся антыўрадавыя настроі моладзі, вольналюбівыя
ідэі аўтара.
Самы вялікі поспех мелі тыя філамацкія творы Яна Чачота, што былі напісаны
па-беларуску. Першыя з
такіх твораў, што дайшлі да нас, адносяцца да 1819 г. Акрамя таго, у літаратурнай спадчыне Яна
Чачота вялікую цікавасць уяўляюць напісаныя ім на польскай мове балады. У аснове кожнай з іх ляжыць
беларускае народнае паданне. Таксама сярод іншых твораў Яна Чачота вылучаюцца яго шматлікія вершы і
песні, прысвечаныя Зосі Малеўскай — сапраўднай музе паэта.
Недзе ў 1842–1844 гг з’явіліся з-пад пяра паэта «Спевы пра даўніх
ліцвінаў...». Такім чынам аўтар
здзейсніў сваю мару расказаць у паэтычных радках пра гістарычнае мінулае роднай Беларусі, пра часы
Вялікага Княства Літоўскага.
Але сваё галоўнае прызванне Ян Чачот бачыў у збіранні і вывучэнні
беларускага фальклору, якому
надаваў вялікае значэнне ў змаганні за народнасць літаратуры, за яе дэмакратычнасць. На працягу
1837–1846 гг. паэт здолеў сабраць і выдаць у шасці зборніках беларускія народныя песні «З-над Нёмана
і Дзвіны», а таксама іншыя жанры фальклору: прыказкі, прымаўкі, загадкі. Сваімі зборнікамі Ян Чачот
паказаў, што за неацэнныя багацці хаваюцца ў народзе.
Вялікай увагі заслугоўвае і публіцыстыка Яна Чачота. Тое, за што змагаўся ён
у сваіх мастацкіх
творах, тут выказваў непасрэдна, прама. Вельмі многія думкі паэта гучаць актуальна і сёння. Вось як,
напрыклад, кажа паэт пра грамадзянскую актыўнасць чалавека, пра яго патрыятычныя абавязкі:
«...асабістае шчасце — у шчасці грамадскім: дбаць пра грамадскае дабро — значыць памнажаць дабро
ўласнае». З публіцыстыкі, асабліва з уступных артыкулаў да зборнікаў беларускага фальклору, добра
бачна, якое вялікае значэнне надаваў паэт вывучэнню народнай творчасці, збіранню і зберажэнню
скарбаў традыцыйнай культуры беларусаў, як высока цаніў ён першародную прыгажосць іх вуснай паэзіі.
З глыбокай павагай ставіўся Ян Чачот да мовы роднага яму беларускага народа,
якую ён называў
крывіцкай. Паэт марыў пра граматыку і фундаментальны слоўнік роднага «крывіцкага дыялекту», які ён
узносіў на адзін узровень з польскім, рускім і ўкраінскім. Чачот пачаў сам складаць слоўнік найбольш
адметных слоў і выразаў Наваградчыны, займаўся дэталёвым разглядам моўных асаблівасцей. Сваёй
дзейнасцю Ян Чачот фактычна заклаў падмурак практычнай лексікаграфіі беларускай мовы.
У артыкуле «Беларускае адраджэнне» Максім Багдановіч так ахарактарызаваў
свайго славутага
папярэдніка ў літаратуры Яна Чачота: «шчыры дэмакрат, які горача любіў беларускі народ».
Ян Чачот — сапраўдны беларускі нацыянальны паэт, творчасць якога павінен
ведаць кожны культурны
грамадзянін Беларусі.
РАЗВІТАННЕ 3 НАВАГРАДКАМ
Бывай жа, школа любая, мае ўсе вёсны,
Бывай, званок, што нас у класы зваў.
Ты ўсім нам слых ласкаў, ды быў такі нязносны,
Як ад дзяўчат, ад волі адрываў.
Цяпер мяне ўжо не пабудзіш ты ніколі,
У класы не даклічашся — спакой,
Не адарвеш ад ласкавай Хазыты болей:
Няма ўжо моцы у цябе такой.
Я сам сабой распараджацца сёння вольны,
Не страшны мне маралі нічые.
Магу прабегчы з крыкам калідорам школьным,
Гуляць, кахаць — часы цяпер мае.
Бывайце ж вы, лугоў маіх зялёных далі,
Бывай, празрыстай Беразянкі плынь,
Дзе часта мы, вясёлыя, нырца давалі,
Палохалі ў вадзе зямных багінь.
Мы, быццам рыбкі тыя, плёскаліся ў ставе
Ці вудачкі закідвалі наўзмах,
Цягалі імі рыбку з крышталю ў забаве,
Збіралі німфам кветкі па лугах.
Бывай і ты, Сітоўка, наша поле —
Ты сведка ўсіх турніраў, перамог.
Ах, не вярнуць мне хвіль салодкіх тых ніколі,
Калі ў лясах гасціць з сябрамі мог.
Ад весялосці там нам не было упыну.
Я ж часам і ўцякаў ад гульняў тых.
А неяк смутным днём, пакінуўшы сябрыну,
Сабраў я простых красак палявых
I з сумам да старой капліцы ля рабіны
Пайшоў ускласці іх — вянком жывым —
На дамавіну гожай маладой дзяўчыны,
За штось закатаванай бацькам злым.
Бывай, маленства свет! Сюды, хоць і ахвота,
Вярнуцца ўжо, вядома ж, не змагу.
Пачуцці мілыя, дзіцячыя турботы
У памяці хіба што зберагу.
Бывайце й вы, равеснікі! Дзіцячых дзён сабраты!
Мы ў розных гульнях бавілі свой час.
Зайцы, палянты, кашкі, тарапаты
Ужо не будуць, пэўна, цешыць нас.
Бывайце і прафесары! Мы паспыталі
Ў вас боцькаўскіх, казацкіх бізуноў.
Усё, што вы ў галовы гэтак нам уклалі,
Умомант вам назад вярнулі б зноў.
Бывай, бывай жа, часе вольны, бесклапотны —
Я і не знаў, дзе хлеб браў бацька мой.
Ты, час мой, сплыў у Лету беззваротна,
Цяпер мне трэба працай жыць сваёй.
Такое меў я з месцам, дзе вучыўся, развітанне.
Яно мне й дыктавала, што пісаць.
Як ні кажы, такое дыктаванне
Ўсё ж лепей, чым самому выдумляць.
ШТО СТАРЫЯ ЗА ВАР’ЯТЫ
Што старыя за вар’яты:
Мелюць без прычыны,
Быццам час свой марна трацім
Мы каля дзяўчыны.
I ўсё пхнуць нас да работы,
Хоць таго не знаюць,
Што да працы я ахвоты
Без дзяўчат не маю!
3 любай стрэнуся, бывае,
Прыгарну к сабе я,
Сэрца радасцю палае,
Галава яснее.
Жыць тады, сябры, ахвота,
Хораша наўкола,
Мігам робіцца работа
З песняю вясёлай!
Дык мяліце ж без прычыны
Вы, старыя людзі —
Вас паслухаем тады мы,
Як дзядамі будзем!
Што старыя за вар’яты:
Мелюць без прычыны,
Быццам час свой марна трацім
Мы каля дзяўчыны.
I ўсё пхнуць нас да работы,
Хоць таго не знаюць,
Што да працы я ахвоты
Без дзяўчат не маю!
3 любай стрэнуся, бывае,
Прыгарну к сабе я,
Сэрца радасцю палае,
Галава яснее.
Жыць тады, сябры, ахвота,
Хораша наўкола,
Мігам робіцца работа
З песняю вясёлай!
Дык мяліце ж без прычыны
Вы, старыя людзі —
Вас паслухаем тады мы,
Як дзядамі будзем!
АНУФРАВЫ ІМЯНІНЫ
Гэй жа, Муза, з бочкі віннай
Лепш вылазь у наш гурток!
Мы дарма цябе сябрынай
Дзесь шукалі між аблок!
Ты ў віне, у ім ты госціш,
Незаўважная, спрадвек!
П’ю і я, мо буду ў млосці
Граць, як той злыселы грэк,
Што ў цябе на службе шчырай,
Муза, кожнай быў парой,
Што і сёння з вольнай лірай
У любой бяседзе свой.
Так што, Муза, з бочкі віннай
Лепш вылазь, зноў клічу я.
Сябрука ж вітаць павінна
Ліра ў гэты дзень мая.
Што у сябра імяніны,
Запісалі мы на лбе.
Бо забыў іх без прычыны
Каляндар — ці так сабе?
Мо з ім сябар наш у змове?
Не дадзім іх замаўчаць!
Будзем з Бахам мы, панове,
Шчокі ў гурце фарбаваць!
Хай — здадзім свой розум Баху!
Дзень свой, дружа, не скруці!
Не саб’еш ты нас са шляху —
Хоць да чаркі дапусці!
Не манахі ж мы, што ў келлях!
Час прабіў! Шум-звон з відна.
I ў руках во — з сонцам келіх!
Імяніннік, піць да дна!
За табой і мы прыгубім —
Адставаць жа нельга нам!
Так, мы ўсе цвярозасць любім,
Ды нам люб і гэты гам.
Як унь сонца ўсёй прыродзе
Годзіць сёння і здаўна,
Так яснеюць на свабодзе
Нашы думкі ад віна.
Ты, Ануфр, — наш верны дружа,
Ды не буду я хваліць,
Узвышаць цябе задужа
Ці зычэннямі цвяліць,
Што нам траціць час, Ануфры,
На зычэнні, ці ж ад іх
Больш дукатаў будзе ў куфры,
Больш здароўя з словаў тых?
Зараз важкую ахвяру
Я падношу — гэту во
Залатую ў іскрах чару:
Пі, бо вытхнецца пітво!
Кінь пра золата сумёты
Сніць — сяброўства ў нас было б!
Утапі ў віне турботы
I раз’ясні з намі лоб!
1819
ЯЖОВЫЯ ІМЯНІНЫ
Цівун:
Чулі мы гэта, што есць вашэць украінец
I контэнт, што ўрадзіўся у жызнай краіне,
Як абачыў, што у нас невелькі дзядзінец,
Сказаў: «Як бжыдка мешкаюць ліцвіе!»
У вас вельмі хароша! Хаты злепкі з гною,
Бо лесу не маеце, усё астровы пусты.
Вы ся заляцаеце жытам, пшаніцою,
Бо у вас грунт харошы, чарназемны, тлусты.
За што ж мы ся не дзівім, што вашы чумакі,
Шукаючы ў нас зыску (мы больш маем грошы),
Смалою аблеплены, лезуць як слімакі,
Над валацугу большай няма ім раскошы.
Аднак мы ім назоліць не хочам ніколі;
I ты, мілы панічу, не смейся з нас, просім.
Усё гэтта дзеецца па нябескай волі.
Гультай часты, гдзе добра; мы больш працы зносім.
Пагадземся. Мы людзі добрае есць душы:
Не будзь і ты ніколі ліхім, панічэнку,
Не трэба ламаць тае, скуль груш дастаў, грушы,
Помні, што ты учышся ў нашым Віленку.
Згода. Але сягодня мы ся даведалі,
Што вашы імяніны, святога Язэпа,
А каб вы к сабе нашу прыхільнасць пазналі,
Ідзем гэтта, не седзім у хаце, як мазэпа.
Будзем цябе віншаваць. Я есць цівун з двара,
Гэта сельскі дзесятнік, ён лысіну гладзіць,
Ён знаець іспраўніка, знаець асэсара,
Маскалёў на кватэру, як чартоў, нам садзіць.
Там войт, што уса круціць, чалавек бывалы,
Быў у Гданьску, у Кралеўца плаваў на усціне.
Ось там стаіць маладзец, жаўнер дасканалы,
Ён, бядак, кабылінку з’ядаў у Мадліне.
Там у куце музыка: як ён добра граець.
«Свіне ў рэпе», і «Дзюбу», і польскія танцы.
А гэта есць Алёнка, вочы ў дол спускаець,
А там бачу Эльжбетка у сіняй катанцы.
Но, зачнійце, дзявочкі, пану заспявайце,
Ён вам дасць па ўстужочцы, борзда зачынайце.
Хор дзяўчат:
Што ж мы вашэці скажам,
Простыя з сяла дзяўчата?
Якія ж песні звяжам?
У нас мысль не багата!
Але як мыслім, чуем,
Так табе заспяваем,
Так цябе павіншуем,
Няшчырасці не знаем.
Лісічка, жоўты грыбок,
Слімакоў не баіцца;
Не точыць яго чарвячок,
Ён у лесе здароў блішчыцца.
Конік па полю дурэе,
Хоць копы вазіць не дбае.
Салавей харашо пее,
Самічку к сабе склікае.
Будзь, як лісічка, здаровы,
Як конік, вясёл пры трудзе;
Нех тваё пісьмо, размовы,
Як салаўя голас, будзе.
Хор хлопцаў:
Мы ад сахі, ад бараны
Мала вам спяваці будзем!
Чытаць, пісаць не учаны,
Ат сабе троха загудзем.
Колька ў снопе есць зернетак,
Толька жый шчаслівых летак;
А калі замнога гэта,
Аглядай сотнае лета.
Колька за адным пакосам
Касец добры траў схэндожыць
Только табе перад носам
Бог няхай чырвонцаў зложыць.
А як мы заўшэ да леса
Ад некрутаў уцякаем,
Так няхай бяда да беса
Уцячэ, нех ей не знаем.
Няхай цябе панны любяць
I часта просяць зазулькі;
Калі з табой ся зашлюбяць
I ад’едуць ад матулькі.
Хор дзяўчат:
Сонка ясна, харашое,
Пшанічка роўная сонцу,
Малачко смачна, бялое,
Аж блішчыцца у даёццы.
Але нашая паненка
Яснейшая есць і бельшая;
Яна пекна, усютэнка
Цнатліва і разумная.
Нараім табе свацею
Жычліву, мілы панэнку;
Яна цябе злучыць з нею,
Будзеш мець красну жанэнку.
Ужо даўно шчабятала
Сарока нам на паркане;
Яна мілага казала,
Да едзь жа сь ты да нас, пане.
Прымуць там з хлебам, солею,
Там пачцівых людзей любяць,
Звянчаеш панны надзею,
З нею цябе ўгоць пашлюбяць.
Хор хлопцаў:
Да мы чулі вельмі брыдка
Аб вашэці гутарылі:
У ксёнжках заслепен вшытка,
Да паннаў се не пшымілі.
Панна Гертруда за сцяной
Мешкаець у Ежаўскего,
А юж ні ў вечар і рано
Не кцэ ён корыстаць з тэго.
Папраўся, мілы паночку,
Любі ладныя дзяўчата;
Я ўчорай чуў у шыночку:
«Трэба травіць млоды лята
На коханю пры дзяўчыне,
Бо калі старосць завіта,
Вшыстка прыемносць міне
I з раскошы ў той час квіта».
Добра той, пане, казаў,
А ён быў убран у праку;
Мусеў то троха пазнаў,
Што ў паноў есць да смаку.
Войт:
Што ж маўчыце? Ці вам се ўжо песні урвала,
Ці вы іх так складаці умееце мала?
Адзін са спевакоў:
Не, бацька, у нас песні, колька рыб у Нёмні,
Але на тое, мілы галубчыку, помні,
Што мы па-рускі пеем, а нашы панове
Па-польскі ўсё гавораць; кепска нашай мове!
Можа ім ушы, казёл бэкем як свідруець.
Але для добрай волі пан нам то даруець.
Другі са спевакоў:
Но ты яшчэ, Мікіта, запей тую песню,
Што для сваёй Алёнкі зрабіў напрадвесню.
Нім у поле пагоніш твае бычкі спаслы,
Яшчэ цяпер зімою пхай сена у яслы;
Нім пад ценем халодным запяеш дубровы,
Спявай на імяніны цяпер Язэповы.
Мікіта:
О, мая ж ты зорка ясна,
Доўга ж цябе любіць буду?
Уздыхаць яшчэ напрасна
I цярпець на сэрцы нуду?
Не будзеш ты літавацца
Над няшчасным Мікітою?
Час табе, міла, пазнацца,
Што ты для мяне мукою.
Цярплю доўга, выглядаю
Пацехі ад цябе, люба;
Няхай жа ўжо яе маю,
Не будзь ты для мяне згуба.
Ці ж дагэтуль не пазнала,
НІто я за табою гіну?
Хочаш жа, каб аглядала
Маее смерці гадзіну?!
Пазнай, любая Аленка,
Твае шчасце, тваю долю;
Будзеш меці усютэнька,
Панее дам табе волю.
У мяне сотня авечак
Па зялёнай ходзіць пашы;
Кароў, бычкоў, целушэчак
Поўны есць аборы нашы.
Чарназемны мае нівы,
Пшаніцу родзяць буйную;
Садок есць, у нём грушы, слівы,
Хату маю некурную.
Не будзеш меці швагеркі
Ані з дзевера назолы;
Я не прывык да кватэркі,
Будзеш жыці, як анёлы.
Не вельміся тож і брыдкі,
Глядзеўся ў чыстом ручаю;
Гэта ужэ былі б збыткі
Назваць мяне негадзяю.
Эй, любі мяне, Алёнка,
Застань маею жаною;
Узойдзе для нас шчасця слонка,
Добра будзець з Мікітою.
Дзесятнік:
А цо? Як жэ сен здае пану Язэпові?
Чы адмовіш пахвалы нашэму спевові?
Хоця ж мы не шукаем жаднэй стонд пахвалы;
Адкрыць нашэ Васпану сэрцэ, замяр цалы.
Бо мы Вашэці любім, Вашэць панэк грэчны,
Разумны і научны, людзям пажытэчны.
Не так, як той ацэсар, цо валіць сто у спіну,
Кеды міль тры не уеду на едну гадзіну.
Нашы ўпраўдзе спеваня не так ест учоны,
Як тые, цом я слышаў у справніка жоны,
Ктора лежанц пад ценём выцеклэй бярозы,
Чытала, ушыстка крыцанц: «Козы, мае козы,
Дапнісе муй каханы, поверні, Дапнісе,
Там ест тобе маліны у кошы чы ў місе».
А хоць мы не Дапнісы пані справніковы,
Аднак не для прапорцы ест на карку гловы.
Трэба е розвеселіць: нужмы да бутэлькі
I кеды немаш мёду, то хлісьнем гарэлкі.
А крычанц «Нехай жые Ёзэп сэтны лята»!
Будзем піць, скакаць, співаць і дрвіць з беды свята.
НА ПРЫЕЗД АДАМА МІЦКЕВІЧА
Едзеш, міленькі Адам,
Глядзеце, а онь, а онь,
Ды ён харашэнькі сам,
Пад нём — вараненькі конь.
Золатам пояс ззяе,
Аж ад блеску сніг тае,
На шапцы сіні баран,—
Хто бы думаў, што ён пан!
Так адзет харашэнька,
Едзе, едзе барздзенька.
Г а й д а!
Адчыняйце ж варотца!
Да ўжо ж на двары Адам.
Да прымайце ж малотца,
Да кажы ж, ці здароў сам?..
Да як сен табе дзее?
Ці заўсёды быў вясёл?
Гавары, ёна успее
Тым часам накрыці стол.
Будзем есці каўбасы,
Смачну гарылачку піць,
Песнь вазьмём на галасы
I будзем весела жыць,
Не так нам сонка ясна
Блішчыць, як цябе нет.
Радасці ішчам напрасна,
Увесь нам няміл свет.
Салавей не так нам пее,
Рожы не пахне цвет.
Не так нам бела лялея,
Калі цябе тут нет.
Без цябе усё тут смутна,
Па табе плача гай,
I рэчкі плывуць мутна,
У жалобе увесь край.
Наш ты міленькі Адам,
Насмуціў жа ты нас досць,
Нагарадзі смутак нам
I будзь у нас доўга госць.
1819
ДА ПАКІНЬЦЕ ГОРЛА ДРАЦЬ!
Да пакіньце горла драць,
Да пакіньце, братцы, спяваць!
Да клікнейма адно раз:
Будзь здароў наш Ярош! Благаславі яго Спас!
Бо ён...
Да дай красну дзевачку,
Каб ён з сэрца пакахаў,
Да з гарэлкай пляшачку —
Сват ад няго к ней ехаў,
Г айда,гайда,гайда,гайда!
Да ехаў, да то сказаў:
Да наш Геранім, наш бык
К вашай цялушцы прывык.
Дай Бог яе паймаці
Да да бычка загнаці
Да на тое прысталі
Да пачалі водку піць
I дзевачку аддалі
3 табою доўгі век жыць.
Жыць, жыць, жыць,
Зычыць, аж у вушах пішчыць, пішчыць, пішчыць!
1819
ЗАСПЯВАЕМ...
Заспяваем — досыць спаці!
Станьце ўсе хутчэй у кола!
Стукнем келіхамі, брацці:
Гэта мудрасць — быць вясёлым!
Хай квітнеюць нашы жонкі,
Хай даруюць — чым паболей!
Нам хлапцоў, дзяўчынак звонкіх:
Нашу славу, нашу долю!
Хай квітнеюць нашы дочкі,
Стануць гожымі — як мамы,
А гады ўцякуць у прочкі —
Будуць мамамі таксама.
Хай жывуць сынкі малыя
не ведаюць трывогі
Ды змятаюць, як бацькі іх,
Подлых ворагаў з дарогі.
Хай сябры жывуць вясёла,
Ёсць яны — ты нібы ў раі.
А без іх жыццё наўкола
Стала б проста пеклам, знаю.
Хай жывуць між нас паэты.
Як яны нас акрыляюць!
Над згрызотамі, над светам
Дух наш горды узнімаюць.
Доўга келіхі мы студзім!
Прывітаем жа чын чынам
Вас усіх навокал, людзі,
Бо ўсе людзі — ёсць браты нам.
ГЭЙ, СЯБРЫ, У ГУРТ ВЯСЁЛЫ!
Гэй, сябры, у гурт вясёлы!
Хай зайздросцяць нам анёлы:
Будзем пець і гуляць,
Ні пра што ані дбаць!
Лі у келіхі з размаху
Гэты дар іскрысты Баха!
Будзем пець і гуляць,
Ні пра што ані дбаць!
Хай жывуць бацькі і маткі,
Нашы продкі і нашчадкі!
Будзем пець і гуляць,
Ні пра што ані дбаць!
Хай жывуць для нас каханкі —
Неба самага пасланкі!
Будзем пець і гуляць,
Ні пра што ані дбаць!
Шчасце нам яны прыносяць,
Аж да неба нас узносяць!
Будзем пець і гуляць,
Ні пра што ані дбаць!
Хай жывуць сябры між намі,
Шчасце — разам быць з сябрамі!
Будзем пець і гуляць,
Ні пра што ані дбаць!
Хай жывуць шчасліва жонкі —
Маткі нашае старонкі!
Будзем пець і гуляць,
Ні пра што ані дбаць!
Хай жывуць і мужыкі іх —
Гаспадарныя такія!
Будзем пець і гуляць,
Ні пра што ані дбаць!
I паны хай пажываюць,
Што сялян не прыгнятаюць!
Будзем пець і гуляць,
Ні пра што ані дбаць!
Хай жывуць сяляне — хлебам
Кормяць свет яны пад небам.
Будзем пець і гуляць,
Ні пра што ані дбаць!
Хай жывуць усе паэты,
Што, як зоры, свецяць свету.
Будзем пець і гуляць,
Ні пра што ані дбаць!
Хай жыве й святар адданы,
Толькі прыкладны, не п’яны.
Будзем пець і гуляць,
Ні пра што ані дбаць!
Хай жыве і чын вялікі —
Не драпежны, як звер дзікі!
Будзем пець і гуляць,
Ні пра што ані дбаць!
Хай жыве і люд вайсковы,
Што за край стаяць гатовы
Будзем пець і гуляць,
Ні пра што ані дбаць!
Хай жывуць усе на свеце:
Мы — зямлі адзінай дзеці.
Будзем пець і гуляць,
Ні пра што ані дбаць!
ГЭЙ, МАЛОЙЦЫ!
Гэй вы, хлопцы,
Гэй, малойцы,
Час за справу брацца —
Досыць з Бахам знацца!
Вам чало ўвянчае
Край, што так чакае
Вашых слаўных дзеяў:
Вы — яго надзея!
Гэй вы, хлопцы,
Гэй, малойцы!
Вам навукам, працы
Трэба ўсім аддацца!
Каб не змарнавалі
Час, каб не праспалі.
Ключ да шчасця — знаю
Ў клопаце аб краю!
Гэй вы, хлопцы,
Гэй, малойцы!
Працы плён багаты
Вы нясіце ў хаты!
Па бацькоўскіх гонях —
Без адкладу, сёння! —
Сейце без прынукі
Вы святло навукі.
Гэй вы, хлопцы,
Гэй, малойцы!
Добрых цнот сябры,
З крыўдай змагары!
Кожны з нас айчыне
Паслужыць павінен,
Свету, добрым людзям —
Славу так здабудзем!
Гэй вы, хлопцы,
Гэй, малойцы!
Будзе той каханы,
Лаўрамі ўвянчаны,
Хто працуе ў поце,
Дбаючы аб цноце,
Каб вярнуць, браты,
Век нам залаты!
СОН СВОЙ СКІНУЎ ПАН ВЯСЁЛЫ...
1
Сон свой скінуў пан вясёлы —
Красавік, ідзе праз сёлы
Абуджаць лясы і долы.
Алілуя, алілуя, алілуя.
2
Тут сябры ўсёй грамадою
Во сышліся пад гарою
Піць ды есці талакою.
Алілуя, алілуя, алілуя.
3
Але ўсё ж дарма іх лаюць,
Бы яны адно і знаюць,
Што лайдачаць ды гуляюць.
Алілуя, алілуя, алілуя.
4
Не, з іх кожны — працавіты,
Да людзей душой адкрыты,
Годны продкаў, самавіты.
Алілуя, алілуя, алілуя.
5
Шмат вучыцца ў іх ахвоты.
Пішуць штоквартал работы
I даюць штомесяц — злоты!
Алілуя, алілуя, алілуя.
6
Край свой — клопат іх адзіны,
Мара іх — ва ўсе часіны
Быць падпорай дпя Айчыны.
Алілуя, алілуя, алілуя.
7
Прыйдзе час, і ў промнях рання
З філарэцкага яднання
Продак наш — сармат — устане.
Алілуя, алілуя, алілуя.
8
Блісне тут жазло сармата,
Клікне край ён да булата —
Знойдзе ўсіх за здзек расплата.
Алілуя, алілуя, алілуя.
9
Не змагчы, сябры, нас ліху!
Адпачнём цяпер хоць крыху,
Малако п’ючы паціху .
Алілуя, алілуя, алілуя.
ЗНОЎ ВЯРНУЦЬ ВЯКІ Б НАМ ТЫЯ...
1
Зноў вярнуць вякі б нам тыя,
Калі рэкамі ліліся
Малако, мяды густыя,
Людзі соладка жылі ўсе.
Сэрцы ў іх былі — бы з мёду,
Чысціні малочнай — душы.
Чорных дзей не зналі зроду,
Смутак дум іх не цярушыў.
2
Не трубіў ніхто аб цноце,
Не ўважала цнота пыху.
Кожны шчыра па ахвоце
Шырыў добрае паціху.
Не маніла продкаў хвала,
Пра свае не дбаў даброты,
А чыніў ён, што казала
Сэрца, поўнае шчадроты.
3
Зноў вярнуць вякі б нам тыя,
Калі рэкамі ліліся
Малако, мяды густыя,
Людзі соладка жылі ўсе.
Так мы некалі ўздыхалі
Па вяках тых пад вятрамі,
Аж пакуль усе не сталі
Філарэтамі, братамі.
4
Гэтак мы вярнулі сёння
Залаты свой век гурмою.
Дружбы велічнай бяздонне
Поіць сонцам нашу мрою.
Дружба гэта меж не знае,
У вякі яна прастуе.
Сэрцы нашы ўспалымняе,
Маладую моц гартуе.
5
Ты вярнуў вякі нам тыя,
Нас гукнуўшы звонка ў высі.
Малако, мяды густыя
Нам ракою паліліся.
Малако й ад нас прымі ты
Як знак веку залатога.
З ім і з мёдам у блакіты
Хай бяжыць твая дарога!
У ДЗЕНЬ УРАЧЫСТАСЦІ, ЯКАЯ СПРАЎЛЯЛАСЯ ДЛЯ ТАМАША ЗАНА 29 МАЯ 1821 ГОДА
Не трэба журыцца, о краю мой любы,
Што аддалі цябе дзеці на загубу.
Не трэба журыцца, што вораг як хоча
Прах продкаў славутых тваіх сёння топча,
А мы, іх забыўшы, ўсё болей і болей
Звыкаемся, сытыя, з нашай няволяй.
Не трэба тужыць... Новай славы праменне
Асвеціць яшчэ нашых прадзедаў цені —
Хай знаюць, што й сёння іх родныя нівы,
Дзе колісь паказвалі мужнасці дзівы,
Усё ж нараджаюць сыноў яшчэ годных...
Да дзеяў рыхтуемся высакародных
Мы сёння, дух будзячы ўсюды ў краіне —
Хоць цемра навокал, усё ж ён не згіне.
У цемры той бразгае ворага зброя,
Што дол акрапляе нявіннай крывёю.
Забойцы гвалтоўнай рукою крывавай
Тут пішуць сваё неаспрэчнае права,
У помач узяўшы людскую сляпоту,
Усе забабоны, старую цямноту.
Яны яшчэ болып цемру тут зацямняюць
Ды страхамі, жахамі ўсю запаўняюць.
Мы, моладзь, паходні асветы пагаслай
Наноў распаліўшы — гарыце ж найясна! —
Куткі ўсе і лёхі, дзе енкі глухія,
Асвецім, адкрыўшы пакуты людскія.
Сарвём усе маскі і сонца праменнем
Разгорнім мы ноч пад нябесным скляпеннем,
Пакажам двурушніцтва страшныя здані,
Якім верыць люд усё не перастане,
Напужаны імі, абняты трывогай!
Ды знікнуць яны, як не стане ні ў кога
Тых прымхаў, развеюцца ў свеце, растануць —
Пужаць імі хіба дзяцей толькі стануць.
О брацці! Нам прышласць шчаслівая ззяе!
Яе перад намі Тамаш расхінае.
Ён першы, яе паказаўшы ясноты,
Павёў нас па славу дарогаю цноты.
Мы з ім палюбілі свой гурт і ў забавах
Задумалі разам вялікую справу.
Яму хочам шчыра найлепшае зычыць,
Ды слоў не стае, каб яго узвялічыць.
Мо пэндзлем ці долатам увекавечыць
Яго нам, каб нашу пашану пасведчыць?
Узносілі грэкі герояў вялікіх
Калісь на Алімп — ёсць і сёння іх лікі.
У нас жа адна Тамашу ўзнагарода:
Любоў нашых сэрцаў, адданасць і згода.
А гэта мацней, чым граніт які, знаю,
Яго, Тамаша, ўвекавечыць у краі.
ПЕСЕНЬКА НА ДВА ГАЛАСЫ
Ах, не кветка гэта — казка,
Бо яна трымала,
Ах, валошка — з красак краска,
Бо яна сарвала.
Ах, салодкія брусніцы,
Бо яна збірала,
Ах, як мёд вада з крыніцы,
Бо яна дастала.
Ах, бясцэнны той шнурочак,
Бо яна рабіла,
Ах, наймілы той лісточак,
Бо яна згубіла.
Ах, як тут сядзець прыемна,
Бо яна сядзела.
Ах, як скрозь усё таемна,
Бо яна тут пела.
ДЛЯ КАГО ЗБІРАЮ КРАСКІ?
Для каго збіраю краскі?
Ах, так проста, ні для кога!
Тая, для якой так многа
У збалелым сэрцы ласкі,
Мне адвагі не ўдзяліла
Краскі ёй паднесці міла! .
Добра, што вунь там на схіле
Узгорка — могілкі ля дуба.
Не занёс я кветкі любай —
Ускладу іх на магіле: . .
Пахавала ўчора матка
Там маленькае дзіцятка.
Можа, заўтра, калі рана
На магілку да дзіцяці
Зноўку з плачам прыйдзе маці,
Знойдзе ўцеху нечакана:
То ж анёлы прыляталі —
На магілку краскі ўсклалі!
А я, бедны, нешчаслівы,
Зноў складу тут крыжык з кветак.
Як памру з тугі, мо гэтак
Чалавек які зычлівы
I на мой грудок з палетку
Прынясе, ускіне кветку.
1823
ТРЭН
Сядзіць каралева між тлуму прыдворных,
Тут сытыя ўсе, усе ў строях адборных.
Усім яна дорыць усмешкі спагады,
I кожны вясёлы тут, кожны тут рады.
Ды што там за здань у дзвярах? Бляск пажару —
У воку. Сум нейкі сцёр рысы ўсе з твару.
Няпэўнасць хады. Ён гасціну вітае.
Садзіцца. Ніхто пра яго не пытае.
Нямы. Бы скала, што хавае вулканы,
Што ледзьве трымае ў сабе вір агняны.
А з кім размаўляць? Ен няпэўны, нясмелы.
З адной гаманіў бы ён дзень і век цэлы.
Ды як пераняць яе позірк імклівы,
Салодкі і мройны, ад балю шчаслівы?
Спакойны будзь,— розум гавора, — не рвіся,
Дзе й вораг вяселіцца, ты весяліся.
Ён — рана сама. Ды лепш боль не трывожыць!
Мо ў мроях хоць шчасця сабе наварожыць.
Ён мае свой гонар: глядзі не тужы!
На твары — спакой, хоць у сэрцы — нажы.
ВЕРШ, ЗАМУРАВАНЫ Ў ДЗЮРЦЫ ТУРЭМНАЙ СЦЯНЫ
Ніякая сіла высокіх памкненняў
Не знішчыць і ў сценах глухіх сутарэнняў!
Нам гэтая думка душу саладзіла,
Як кінула й нас у турму злая сіла.
Хто лётаў адсюль на Парнас праз віхуры,
Той аўтар і дзюркі во гэтай у муры.
Спачатку гнёў сум яго што ні хвіліна,
Але яго дух падняла тут дзяўчына.
Каго яна шчырай душой прывітае,
Таго не адолее немач любая.
А першы, хто вынайшаў цвік ад самоты,
Быў наш Аляксандар — услаў жа яго ты!
Прыклаўся быў добра й Жаўнер да той штукі.
Хто прэнт скарыстаў яшчэ, хто — свае рукі.
Так дзюркі прабілі мы й тым даказалі,
Што нас і муры нават не раз’ядналі.
Цяпер мы знайшлі ў перамовах уцеху
I кпілі са стражы сваёй не без смеху.
Нашчадак! Пра нас табе ліст мы пакінем —
Мо ў нейкім стагоддзі, калі мы ўсе згінем,
Ты знойдзеш яго — прачытай ліст той людзям:
Калі на дварэ век шчаслівы ўжо будзе.
Калі ж край наш будзе йшчэ пад маскалямі,
Спалі гэты ліст — каб нікога не пляміў.
Бо выказаць слова зноў будзе не можна,
Як сёння — пад іхняй уладай бязбожнай.
Цяпер жа — vаlе! Запішу найвыразней,
Каб зналі, якія сядзелі тут вязні.
ДО ТЫ КРАЙ МОЙ НЕШЧАСЛІВЫ
О ты край мой нешчаслівы!
Дзе ж твае ўсе абаронцы?
Ці ўжо ўбачаць твае нівы
Шматчаканай волі сонца?
Вораг, глянь, грабе адкрыта
Дар найшчодры твайго поля,
Ад тваіх ахвяраў сыты,
Ён смяецца з нашай долі.
Цноты продкаў топча, памяць
Аб табе ён выдраць хоча
І за плач па волі пляміць
I карае нас ахвоча.
Робіць з нас ён братабойцаў,
Сее ў душах злосць зацята.
Ну ж і час: сын, бацьку бойся,
Бойся ўсюды, браце, брата!
О ты край мой нешчаслівы!
Дзе ж твае ўсе абаронцы?
Ці ўжо ўбачаць твае нівы
Шматчаканай волі сонца?
Калі ж дзецям, што ў прыгоне,
Шчасце-долю высняць маткі?
І калі выбранцаў скроні
Вы ўвянчаеце, дзяўчаткі?
1823
ДА ГОЛУБА
1
Голуб мой белы, госць мой вясняны,
Скуль ты сюды завітаў?
Ці пад зарой, дзе ручай ля паляны,
Мілай маёй не страчаў?
2
Ці хоць вясёла яна? Ці здарова?
Мілы мой птах, раскажы!
Што, не для слыху твайго маё слова?
Гук яго птахам чужы?
3
Глянуў вясёла!.. Гэтак прыемна
Сэрца зайшлося ў грудзях!
Мо ад яе ты прынёс патаемна
Што для мяне, любы птах?
4
Шчасны, хто марыць умее, свабодны,
I ўслед за марай ісці.
Прэч жа, мой розум, розум халодны,
Лепш ты мяне адпусці!
5
Гэтак, як грэкі, за птахавым лётам
Думкі пушчу да аблок.
Што са мной будзе і сёння, і потым,
Розум не ўбачыць здалёк.
6
Зараз на боскую волю хачу я
Ўласную долю аддаць.
Досыць гадаць, што мне Заўтра рыхтуе,
Лепш памыляцца, гуляць.
7
Голуб мой белы, госць мой вясняны,
Я, як хачу, варажу:
Да сваёй мілай прыйду, закаханы,
Што на душы, ёй скажу.
8
Ці хоць вясёла яна? Ці здарова?
Сёння ўжо буду я знаць!
Кажуць, ёсць ліст ад яе. Мілай слова!
Вечарам буду трымаць!
9
Ён за тры крокі, ў суседняй каморы,
Тайны ад мілай лісток.
Ах, што за дзень сёння доўгі, няскоры!
Здэцца, згушчаецца змрок?
10
Голуб мой белы, госць мой вясняны,
Зноў да чыіх ты акон?
Трапіш да мілай мо ты праз туманы,
Ёй занясі мой паклон.
11
Толькі куды ты? Праз змрок вечаровы
У іншы скіроўваеш бок?
Не зразумеў ты маёй, мусіць, мовы?
Ды мне памог, галубок!
12
Ах, паляцеў ты туды ўжо, дзе ў змроку
Любы мой друг пад замком.
Ты і яго хоць суцеш там звысоку,
Веру вярні як тайком.
13
I яго думкі ўсе той жа пуцінай
У той жа дворык бягуць.
Каля яе яны кожнай хвілінай
Разам з маімі снуюць.
14
Гэта ж прывезлі сюды яе брата!
Будзе ў нас сонечны міг:
Разам са мной і яна будзе рада,
Разам сустрэну я іх!
15
Голуб мой белы, госць мой вясняны,
З Богам! Бывай, дарагі!
Ах, калі час той настане жаданы?
Здымем калі ланцугі?
НЕЯК ЛЯ ГАЮ МЫ 3 ЗОСЯЙ ЛІЧЫЛІ
Неяк ля гаю мы з Зосяй лічылі
Ружы на кусце і спрэчку ўчынілі.
Зося лічыла і кажа: «Пятнаццаць».
Я ж палічыў і кажу: «Не, шаснаццаць!»
Мо памылілася — зноў яна лічыць,
Толькі адной ружы зноў не далічыць!
Колькі ні лічыць, зноў кажа: «Пятнаццаць!»
Я ж палічу і кажу: «Не, шаснаццаць!»
Тут на мяне Зося аж зазлавала —
Хоча ўцячы, размаўляць перастала.
«Зося, чакай, не ўцякай, мая міла:
Гэта ж сябе, пэўна, ты не лічыла!»
РАЗВІТАННЕ КАСЦЮШКІ З ЮЛІЯЙ
1
А калі паедзеш, дык бывай,
Пра маё каханне ўспамінай!
Ты ў чужых краінах будзеш жыць,
Я цябе няспынна буду сніць.
2
А калі паеду, з Богам будзь,
Пра маё каханне не забудзь.
У якіх краінах мне б ні быць,
Юліяй адзінай буду жыць.
3
Хоць разлучыць, можа, доля нас,
Любасць пераможа нават час.
Ты ў чужых краінах будзеш жыць,
Я цябе няспынна буду сніць.
4
Гэта падарожжа ў дальні край,
Дык навек мне, можа, ад’ю дай!
Мо я не вярнуся з даляў тых,
Дай зары нап’юся з воч тваіх.
5
О мая заранка! Як мне быць?
Рана ў сэрцы, рана. Так баліць!
Зараз ад’язджаю. 3 Богам будзь.
Любая... Кахаю... Не забудзь...
6
Ты ўжо ад’язджаеш — ах, бывай.
Пра маё каханне ўспамінай!
Ты ў чужых краінах будзеш жыць,
Я цябе няспынна буду сніць.
ЯНА ДАЛЁКА
Трызню табою, адзінай,
О маё шчасце, дзяўчына!
Дзе ты, жыццё маё, ранне,
Ты, маё ў свеце каханне?
Ты за той дальняй смугою!
Не за адной ты гарою,
Не за аднымі барамі,
Не за аднымі гарамі!
Дзеляць нас земляў абшары,
Горы, лясы, нібы хмары,
Дзеляць аблокаў чароды,
Розныя дзеляць народы.
Ці калі ўбачу цябе я?
Ці я прайду скрозь завеі
Тыя між намі абшары,
Горы, лясы, нібы хмары?
СПЯВАЙ ПА-НАД СОЛЬЧАЙ, САЛОЎКУ
Спявай па-над Сольчай, салоўку,
Хоць я цябе там не пачую.
Увечары прыйдзе ізноўку
Яна ў тваю заціш лясную.
Яна, каго ў думках нам стрэціць
Так люба у дзень гэты весні,
Хоць хвілю здалёк нам пасвеціць
I хвілю тваёй чыстай песні.
Ты, Сольча, пад месячным ззяннем
Між лозаў, праз зацень завояў
За далеч, з глухім буркатаннем
Нясі сваё срэбра жывое.
Яна, каго ў думках нам стрэціць
Так люба у час гэты весні,
Хоць хвілю здалёк нам пасвеціць
I хвілю тваёй, рэчка, песні.
Ці пойдзем калі яшчэ з ёю
Паслухаць пад месяца ззянне
Салоўку чароўнай парою
I, Сольча, тваё буркатанне?
Мо з часам пачуцці астынуць,
I знікнем мы ўсе, як аблокі,
Усё ж нашы душы не згінуць,
Запомняць нас Сальчы затокі.
ГОЛУБ
Я паслаў бы, голуб,
Цябе ў любы край,
Дзе маё каханне,
Дзе мой светлы май.
Мо б занёс праз далеч
Мілай колькі слоў:
Лейлі, ты мне люба,
Жыў я і здароў.
Я сказаў бы, голуб:
Мчыся ў добры час,
Між дзяўчат пазнаеш
Мілую ты ўраз.
Твар яе журлівы,
Хоць на вуснах — смех.
I сядзіць самотна
Між людскіх уцех.
Ты яе пазнаеш,
Бо яна — адна,
Самая з наймілых
Мілая яна.
Што яна — красуня,
Слова нават дам.
Ну, а ці сумуе...
Ты убачыш сам.
ВАНДРОЎНАЯ ПТАШКА
Пташка, пташка,
Скуль ляціш ты —
Ці не з нашых
Ніў?
Каб пачуць мне
Што аб мілай,
Я б шчаслівы
Быў.
Мо была
Ў яе садочку?
Ці не стрэла
Там
Той найгожай,
Да якой бы
Паляцеў я
Сам?
Ці не чула
Выпадкова
Ты хоць колькі
Слоў
Той, якая
Не выходзіць
3 маіх юных
Сноў?
Ах ты, пташка,
Адлятаеш —
У якую ж
Даль?
Мне пакінула
Ізноў тут
Па наймілай
Жаль.
ЗЯЗЮЛЬКА
Кукавала у садочку
Ўсім зязюлька пад лісточкам:
— Не звівала з гняздзечка —
Хто б мае прыняў яечкі?
Салавей саўе гняздзечка,
Возьме ён мае яечкі.
Кукавала у садочку
Зноў зязюлька пад лісточкам:
— Тут лятала я ўсё лета,
Звала, звала сваіх дзетак.
Толькі дзеткі між гаямі
Паляцелі з салаўямі.
Зося слёзы пралівае,
Галаву ніжэй схіляе:
— Ой, хто косы распляце мне?
Хто вяночак мне надзене?
Брацік косы распляце мне,
А сястра вянок надзене.
Плача Зося, не сціхае,
Галаву ніжэй схіляе:
— Болей мне у роднай хаце
Не гуляці, не спяваці:
Брат вяночак зняў з ахвотай,
А сястра забрала ўплёты.
ПРЫЛЯЦЕЛІ САКОЛІКІ
Прыляцелі саколікі
Пад вішнёвы сад,
Звалі ў неба зязюлечку
Ад густых прысад.
— Паляцець бы з вамі рада
Я ў любую даль,
Ды мне саду зялёнага
I гняздзечка жаль.
Прыехалі да дзяўчыны
Ды сваты гурмой,
У дарогу сабірацца
Клікалі з сабой.
— Рада б я паехаць з вамі
У любую даль,
Ды мне маткі і сястрычак
I айчыны жаль.
КАСЕЦ
МАЛАЦЬБІТЫ
1
Тах, тах, тах, тах, тах, тах, тах, тах,
Памагай нам, божа!
Тах, тах, тах, тах, тах, тах, тах, тах,
Вымалаціць збожжа!
2
Ну ж вы, хлопцы, ну ж, дзяўчаты,
Дружна станьце ў кола!
Будзем біць без паганятых
У цапы вясёла!
3
Абмалоцім жыта, проса
I ячмень вусаты —
Загудуць, як павялося,
Ад вяселляў хаты.
4
Досыць, Стах, дзяўчатак зводзіць,
Іх збіваць са шляху:
Трэба з жонкай быць у згодзе —
Бі ў цапы для Стаха!
5
Глянь, як Янка вочы косіць
Сціха ў бок каханкі.
Трызніць ён даўно аб Зосі —
Бі ў цапы для Янкі!
6
А дзяўчына сцяла губкі —
Разгнявіла штось іх!
Але гэта гнеў галубкі —
Бі ў цапы для Зосі!
7
Штосьці Куба ўсё ўздыхае —
Мо каму нялюбы?
Дый яго хтось пакахае —
Бі ў цапы для Кубы!
8
Домік Бартка мёдам слыне —
Спаць не любім, братка!
Ды ён марыць аб Марыне —
Бі ў цапы для Бартка!
9
Ні к чаму дастаткі тыя
Ды без гаспадыні!
Сняцца ўжо даўно сваты ёй —
Бі ў цапы Марыне!
10
Чуюць Анкі спеў прыгожы
Вечары, світанкі.
Хто ж ёй сэрца растрывожыў —
Бі ў цапы для Анкі!
11
I ў Алесі ёсць сакрэты:
Сумная, па лесе
Ходзіць цэлы дзень без мэты —
Бі ў цапы Алесі!
12
А Брыгіда бога славіць,
Тых, хто ў хату прыйдзе,
Добрым словам, смехам бавіць —
Бі ў цапы Брыгідзе!
13
Тах, тах, тах, тах, тах, тах, тах, тах,
Памагай вам божа,
Тах, тах, тах, тах, тах, тах, тах, тах,
Вымалаціць збожжа!
14
Дык мяціце ўсе напасці
Вы з двароў за брамы!
Хай вас бог адорыць шчасцем
I паны таксама!
ПРАСНІЧКА
Гожыя дзяўчаткі
Ля праснічак селі —
Тоненькія ніткі
Цягнуцца з кудзелі.
І Віся, вераценца,
Віся, ды баржджэй!
Доўга тая любіць,
Дзе нітка даўжэй.
Паплыў нарачоны
У Кралявец віцінай,
Развітаўся шчыра
3 любаю дзяўчынай.
Віся, вераценца,
Віся, ды баржджэй.
Доўга тая любіць,
Дзе нітка даўжэй.
Хораша прадзецца
Маладой дзяўчыне.
Тры дні сумавала
Аб сваім хлапчыне.
Віся, вераценца,
Віся, ды баржджэй.
Доўга тая любіць,
Дзе нітка даўжэй.
Сеў тут іншы хлопец
Да яе, ахвочы.
Свецяцца ў дзяўчыны
Зноў ад шчасця вочы.
Віся, вераценца!
Рвецца нітка — ой!
Залілася дзеўка
Чырванню густой
ЛЮБЫМ СЯЛЯНАМ З-НАД НЁМАНА I ДЗВІНЫ
Калі ж вы чытаць ужо будзеце, брацця?
Вы ўведалі б з Божае ласкі,
Што вам неслі шчыра мы гэта багацце —
Ніў вашых калоссе і краскі.
Я з сэрцам удзячным дар шчодры во гэты
Кладу перад вамі мрою:
Калі і да вас блісне промень асветы,
Вы возьмеце дар мой з сабою.
А сёння хай знаюць вяльможныя людзі,
Хто працай узнёс іх у свеце.
Уклаў Бог адны нам пачуцці у грудзі,
Мы ўсе — адной мацеры дзеці.
1840
ГАСПАДЫНЬКА ФРАНУСЯ (7/19 красавіка 1842 г.)
Глянь у поле — там дзяўчынка з бараной танцуе.
Як у такт яна ступае, як канём кіруе!
Што ў яе за павароты! Што за гнуткасць стану!
На красу такую толькі б любавацца пану!
На мяне ёй сорам глянуць. Памажы ёй, Божа!
Ды і так у шчырай працы Бог ёй дапаможа.
На мяжу жаўрук спусціўся — хоць на паўхвілінкі
Не здалёк, а зблізку танец паглядзець дзяўчынкі.
Шкода толькі: знекуль вецер наляцеў халодны,
Ды і конь яе нядужы — доўга быў галодны.
Божа! Дай хоць добрых коней аратаям нашым.
Каб жылі яны, як людзі. Плёну полю, пашам.
Мілы танец, што чаруе вока ў час натхнёны,
Ды мілейшы той, што ўсім нам хлеб дае штодзённы.
Пасля танца, што між сценаў, — толькі пыл курыцца,
Па Франусіным жа танцы — збажына кусціцца.
МАМКА
Сын радзіўся у танюткай
Гожай пані, станам гнуткай.
Ды марнее хлопчык — Божа!
Бо сынка карміць не можа.
— Хай карміць маё дзіцятка
Прыйдзе з хат якая матка.
За паслугу матку тую
Накармлю і апрану я.
На той кліч прыйшла да ганка
Маладзенькая сялянка:
Свой — дзень плача без матулі,
Панскі ж — ссаць яе зноў грудзі.
Малако свой — п’е любое,
Панскі ж сын — яе, грудное.
Свой — дзень плача без матулі,
А яна — пяе тут «люлі».
Мамка родная штоночы
Спіць у ложку колькі хоча,
А пазычаная матка
Ноч люляе дзіцянятка.
Так цябе, панок, слабога
Да жыцця ўзняла, малога.
Каб не тая мамка з вёскі,
Ты б і свет не бачыў боскі.
Акрыяў, падрос. Каб сілы
Набіраў хутчэй ты ў жылы,
Для цябе пшанічку жала
«Мамка», булкі выпякала...
Пэўна, ты ўжо знаеш, блазан,
Што жыццём ёй абавязан.
Ці пра гэта ўсё забудзеш,
Калі важным панам будзеш?
О каб помнілі мы, зналі,
Чые рукі нас люлялі,
Бліжнім мо спрыяць бы ўмелі,
Сэрцам бы не ачарсцвелі!
Мо братоў з гнілых хацінак
Не ганялі б, як скаціну.
Плён іх працы б шанавалі,
Каласка б не растапталі.
Іх да сэрца б прытулілі
Ды навукам навучылі.
Помні: многія з тых хатак
Нам другіх давалі матак.
СЯРМЯГА
Пані пекная, што бачыць з-за карункаў гожых,
З-за брыльянтаў пераліўных свету ўжо не можаш,
Глянь на бедную сярмягу хоць адзіным вокам,
Як праходзіць ля карчмы дзе будзеш ненарокам.
Ды нашто шукаць карчмы той — зазірні ў фальварак,
Дзе падданыя сышліся адрабляць шарварак
Больш пярэстага убрання хіба знойдзеш дзе ты —
Нібы ў стравусава пер’е твой мужык адзеты.
На сярмязе ўбогай лата ды на лаце — глянуць:
Дзіва дзіўнае — ну, нібы ў пер’і афрыканец!
Толькі шкода: сонца светлай Афрыкі багатай
Ад яго ляснога краю ўсё ж далекавата.
Без сярмяг, без кажухоў тут у мароз, у холад
Ці ж нам можна абысціся — ты стары ці молад.
Сорам, пані, адзявацца з гэтакай раскошай —
Муж хай лепей на сярмягі дасць сялянам грошай.
Хай падумае хоць трохі і аб іхняй долі,
Зарабіць самім сярмягі хай жа ім дазволіць.
О яснейшымі намнога сталі б твае шаты,
Каб цябе не атачалі, пані, тыя латы!
ВЯСКОВЫЯ ЎЦЕХІ
Вёска любая мая ты!
Часам сумна мне бывае,
Ды тваім праходжу полем —
Сум умомант мой знікае.
Стрэну там дзяцей вясковых —
Хоць адзежка ў іх у латах,
Столькі шчырасці чысцюткай
Бачу ў мілых вачанятах!
— Як жывеш, пане Стафане?
Усміхаецца Сцяпанка.
Там — Алесь, а там — Віктося,
Што зардзелася, там — Янка.
Пасвяць свінак тут, авечак.
Гэты — з пужкаю гуляе,
Тая ўе вянок з валошак,
Той скацінку ў гурт збірае.
Там — Гануська-гаспадынька
З Ізабелкай каля пашы
Шчыра бульбіны збіраюць,
Што выкопвае Лукашык.
Іх, сяброў маіх маленькіх,
Бачыць рад я на палетках —
Змітрака, Марцінка, Юрку,
Даміцэлю і Пракседку.
Іх усіх вітаю шчыра,
Грушку ім даю ці яблык.
Хто раней паглядваў скоса
На мяне, цяпер — мой сябра.
Хай жа вас сам бог гадуе,
Вам дае здароўе, шчасце,
Ад людзей — пашану, ўвагу,
Зберагае ад напасці.
Падрастай, народ маленькі,
Гаспадынькі, аратаі.
Адарыць мне вас няма чым —
Шчырым сэрцам адараю.
БУРАКІ
Цешся, шаноўны ліцвіне:
Славай тваёй — ёсць бацвінне!
Немец, француз, прусакі
Любяць твае буракі:
Глуздам ледзь паварушылі —
Гэткі з іх цукар зрабілі!
Ты ж, пацямнелы у твары,
Вэндзішся ў броварнай пары.
Поіш братоў сваіх з хат —
Ну, хіба ж будзе там лад?
Цягнеш і цягнеш вякамі
У бровар кашы з буракамі.
Болып пра валоў дбаеш звеку,
Меней жа — аб чалавеку.
Толькі б мець корм для валоў,
Варыш атруту ізноў.
Толькі б палеткі ўгнаіць,
Люд будзеш далей труціць?
Каб не рабіць гэтак болей,
Травы сей быдлу ты ў полі.
Выціскамі ж з буракоў
Шмат можна ўгноіць лажкоў.
Грошыкі ж з цукру без грэху
Сыпацца будуць, як з меха.
ЛЕЎ САПЕГА, ВІЛЕНСКІ ВАЯВОДА, ГЕТМАН ЛІТОЎСКІ
Пану я таму здароўя й доўгіх год жадаю,
Што сялян ад аканомаў злых абараняе.
Мужыка гнятуць як могуць часта аканомы,
На яго шчэ й нагавораць пану, як вядома.
Гетман Леў Сапега мучыць мужыка нікому
Не даваў, казаў ён гэтак хіжым аканомам:
«Вам нішто мужык-араты, для мяне ж — вяльможны,
Каб не ён, ну хіба ж панам з вас зрабіўся б кожны?»
Так, вядома, на каго з вас болей рук працуе,
Той мажнейшы за ратая, што ўвесь век гаруе.
Ах, шануйма ж тыя рукі, што нас кормяць звеку,
Трэба ўсім у мужыка нам бачыць чалавека.
Не было б чым ганарыцца ўсё ж любому пану,
Каб не ўмеў араць і сеяць селянін падданы.
ДА МІЛЫХ МУЖЫЧКОЎ
Ды і я вам памагу
Песеньку спяваці,
Ды і я ж між вамі ўзрос
Пры бацьку і маці.
I мне Бог на свеце даў
Гора гараваці,
Штобы лепш я вас любіў
I ўмеў спагадаці.
Ой, што ж вы напелі тут,
Ды якога дзіва!
Шкода, што на голас ваш
Старонка драмліва.
Але як прачнецца з сну
Гэта Дабрадзейка,
Пэўна, будзе слухаць вас
Лепш, як салавейка.
Будзем колісь так і мы,
Як тыя гуралі,
Што пан даў ім есць і піць,
Яшчэ й грошы бралі.
Трэба толькі слухаць нам
Рады таго татка,
Што то казаў гараваць,
Каб аджыла хатка.
Толькі, мусіць, той сынок
Не піў, як мы, водкі,
А то б яму вялеў ён:
Кінь і мёд салодкі.
Ой, гаруйма, братцы, мы,
Кіньма горку жлопель,
Што не з жыта гоняць ўжо,
А з аўса, з картопель.
БЕКЕШ
1
Дзе сёння дамок з мілым кветнікам Зосі,
Калісьці бялелі палацы.
Стоўп вежы у неба зубцы свае ўзносіў,
Гадзінніка бой плыў над пляцам.
Шырокая брама, цяжкая, глухая,
Там на ланцугі была ўзята.
Са зброяю варта стаяла, нямая,
У шлемах жалезных, у латах.
2
I жыў у палацах тых пан ваявода
Здаўна — у раскошы вялікай.
Ён Вільняй і ўсёю акругай валодаў,
Меў золата, скарбаў без ліку.
Але даражэй за ўсе гэтыя скарбы
Была ваяводу Малгося —
Не толькі прыгожы ў дачкі яго твар быў,
Але і душа — як і ў Зосі.
3
А сам быў ён з гонарам, важны і думны,
Ні ў чым не ўступаў анікому.
Адсюль — яго ўчынак адзін неразумны —
Даруйце за гэта старому.
З маленства ён чуў, як дачок сваіх замуж
Раней каралі выдавалі.
Ад іх не хацеў адставаць ён таксама ж —
Свой гонар паны шанавалі!
4
Ён ведаў: рукі каралеўны прасіцца
Жадаў не адзін бы залётнік.
З самім каралём, а не з кім, парадніцца,
Вядома ж, быў кожны ахвотнік.
Кароль жаніхоў склікаў з цэлага свету —
О шмат хто спяшаўся па ўдачу!
Там шляхціча шапку і князя саету
Між рыцараў многіх бы ўбачыў.
5
Сабраўся ўвесь горад... Гамонка людская...
Ну, хто з жаніхоў пераможа?
У неба скала узнялася шкляная —
Хто з іх адалець яе зможа?
На версе — яна. Хто здалее даскочыць
Па кручы той да каралеўны,
Таму на чале зорку выб’е ахвоча —
А гэта ужо шлюб з ёю пэўны!
6
Падходзяць паны ўсё... Вы чулі, вашэці?
Жылі тры браты недалёка,
Разумныя два з іх былі, дурань — трэці:
Усе так казалі навокал.
Вядома, хто болей шуміць, той — разумны:
Прыкмета ў народзе такая.
А той, хто працуе, хто ціхі, няшумны,
Ён розуму быццам не мае.
7
Разумныя ўбораў шаўкі апранулі,
Гарцуюць на конях прыбраных.
А ты, брат, на печы сядзі у кашулі,
Асмеяны і пагарджаны.
Ды неба такім бедакам нешчаслівым
У нэндзы падчас памагае.
Згадаў ён нябожчыка бацьку. Тужлівы,
Лье слёзы ды цяжка ўздыхае.
8
I чуе тут голас ён бацькаў наймілы:
«Калі ступіць ноч на дзядзінец,
Прыйдзі да маёй, любы сыне, магілы —
Хачу табе даць я гасцінец».
Ноч посцілкай чорнай зямлю ахінае,
У небе — зор велічных веча.
I хлопец тут дзверы цішком адчыняе,
Да бацькі ідзе на сустрэчу.
9
Ён ледзьве туды падышоў, як раптоўна
Стаў конь перад ім забіяцкі,
У срэбры зіхоткім, у збруі шыкоўнай —
Дзівосны гасцінец ад бацькі.
«Сядай жа, мой сыне, на ім ты даскочаш
Па.кручы аж да каралеўны:
Табе на чале зорку выб’е ахвоча —
А гэта ўжо іплюб з ёю пэўны!»
10
Сеў хлопец, ледзь свіснуў — і ўжо ля падножжа
Скалы той шкляной каля пляца.
А вунь і браты. Ды зямны конь ці зможа
З Пегасам яго паспрачацца?
Умомант да самага верху падскочыў
Па кручы ён да каралеўны.
Яна на чале яму зорку ахвоча
Адбіла ўміг — шлюб гэта пэўны!
11
Ды сціплы ён. Так, як прыехаў, без шуму,
Паціху паехаў дадому.
Хто ж быў то? Шукаюць героя між тлуму.
Ні следу. Дзе знік, невядома.
Дадому браты прыскакалі лясамі,
Гадаюць пра рыцара-дзіва.
А ён на лбе зорку прыкрыў валасамі,
Ляжыць зноў на печы маўкліва.
12
Ды раз выйграць мала, каму ўжо нябёсы
Спрыяюць у бойцы са светам.
Змаганне вялікае не сунялося
За сэрца красуні на гэтым.
Другі раз кароль да скалы на пляцоўку
Усіх, хто жадае, склікае.
Фартуна братам ўсміхаецца зноўку,
Ды як яно будзе, хто знае?
13
Разумныя ўбораў шаўкі апранулі,
Гарцуюць на конях прыбраных,
А ты, брат, на печы сядзі у кашулі,
Асмеяны і пагарджаны.
Ды неба такім беднякам нешчаслівым
У нэндзы падчас памагае...
Зноў бацьку-нябожчыка ўспомніў. Тужлівы,
Лье слёзы ды цяжка ўздыхае.
14
I зноў чуе голас ён бацькаў наймілы:
«Калі ступіць ноч на дзядзінец,
Прыйдзі да маёй, любы сыне, магілы —
Хачу табе даць я гасцінец».
Ноч посцілкай чорнай зямлю ахінае,
У пебе — зор велічных веча.
I хлопец тут дзверы цішком адчыняе,
Да бацькі ідзе на сустрэчу.
15
Аж ледзьве туды падышоў, як раптоўна
Стаў конь перад ім забіяцкі,
У золаце ясвым, у збруі шыкоўнай —
Гасцінец дзівосны ад бацькі!
«Сядай жа, мой сыне! На ім ты даскочыш
Па кручы аж да каралеўны:
Заўважаць там зорку ў цябе яе вочы —
А гэта ўжо шлюб з ёю пэўны!»
16
Сеў хлопец, ледзь свіснуў — і ўжо ля падножжа
Скалы той шкляной каля лляца.
А вунь і браты. Ды зямны конь ці ж зможа
З Пегасам яго паспрачацца?
Умомант да самага верху падскочыў
Па кручы ён да каралеўны.
Пазналі там зорку на ім яе вочы —
А гэта ўжо шлюб з ёю пэўны!
17
«Ах, ойча ты мой! — каралеўна ўсклікае.—
Нашто мне тых рыцараў многа!
Я бачу, ў каго мая зорка зіяе —
Не трэба мне болей нічога!»
«Ну, што ж, мы закончым турнір гэты, людзі,—
Кароль аб’яўляе ахвоча,—
Хай сынам маім маладзён той во будзе,
Які на скалу гэту ўскочыў!»
18
Народ віншаваць пераможцу спяшае,
Браты рвуцца з ім павітацца —
Яны зразумелі, што той розум мае,
Хто ціхі і знаецца з працай.
Вось так: калі гора — цябе абмінаюць,
Калі ж табе лёс усміхнецца,
Тады цябе раптам усе заўважаюць,
З табой хоча кожны сустрэцца.
19
З маленства такія во чуў казкі-дзівы
Той віленскі пан ваявода.
Ды сэнс гэтых казак народных праўдзівы
Яму невядомы быў, шкода.
Звычайна ж мараль казка кожная мае,
I ў гэтай ёсць сэнс прыхаваны:
У жыцці — не ў турнірах — той перамагае,
Хто слаўны, хаця й пагарджаны.
20
А слава — то боская узнагарода
За гожасць душы і сумленне.
Усіх хараство нас узносіць заўсёды
Пад самага неба скляпенне.
Чаму ж са спартанцамі зналася слава?
За што ж іх кахалі дзяўчаты?
За мужнасць, за сэрцаў найшчодрых праявы,
А не за крыклівыя шаты.
21
Усё разумеў ваявода даслоўна,
Нібыта статут, казкі тыя.
Ён так і ў жыцці ўсё рабіў базадмоўна,
Як баялі байкі людскія.
Было жаніхоў у Малгосі нямала —
I гожых, і шчодрых, і дужых,
Ды верх фанабэрыя ў доме тым брала
Усё-такі ў выбары мужа.
22
За вокнамі мноства паходняў мігценне,
На сценах паблісквае зброя.
Напояў ды мёду ільюцца струмені,
Гасцей там — паўнюткі пакоі.
У добрым гуморы і сам ваявода,
Як юная Геба — Малгося.
Той стане шчаслівы, каму яна мёду
У чары падасць на падносе.
23
Звінеў ад вясёласці дом ваяводаў,
Было гэта ў час, як вяртаўся,
Стафан з-пад Масквы, з баявога паходу
I тут, на Літве, затрымаўся.
Да гожай Малгосі героі спяшаюць,
На вуснах ва ўсіх — яе імя.
Падносяць ёй кветкі, паклон адбіваюць,
З букетам — і Бекеш між імі.
24
Бясстрашны венгерац, пад польскія сцягі
Ён з-пад Сяміграду прыбіўся.
У войску Баторыя, поўны адвагі,
Не раз з прусакамі ён біўся.
Бываў ён пад Кесяй, пад Венданем, воін,
У бой рваўся першы заўсёды.
Ды Марсавы лаўры нішто перад ёю,
Чароўнай дачкой ваяводы!
25
Палае каханнем, забыўшы пра тое,
Што з іншаю ён заручоны.
Хаця і даўно развітаўся ён з ёю,
Ды кляўся ж быць верным да скону.
Дзе ж рыцара клятва? I дзе абяцанне?
Няўжо ўсё было выпадкова?
Калі ты пакляўся ўжо ў верным каханні,
Жалезна трымай сваё слова!
26
Во пеняцца кухлі, віно б’е фантанам,
Узносяць Стафана віваты.
I ён, ваявода, тут п’е за Стафана,
Спявае з усімі, заўзяты.
А потым кідаецца раптам ў скокі —
Ну, хто яму даць можа рады?
Ажно унь кунтуш разлятаецца ў бокі,
Сам ляскае ў ладкі ён, рады.
27
«Браты мае, шляхцічы, слухайце гэта:
Не дам я Малгосі нікому!
Сваты, што сабраліся з цэлага свету,
3 майго парасходзяцца дому.
Гэй, хто на гару на кані з вас ускочыць,
Малгосі руку той здабудзе!
Дзе Вільня крышталь паміж кручамі коціць —
Гара тая, знаная людзям.
28
Ад він ап’янелыя і ад кахання,
Крычаць тут усе яму: «Брава!»
I кожны гатовы пайсці на змаганне
За сэрца Малгосі ласкавай.
Калі я шчаслівы, калі я кахаю,
Жыццё ўсё становіцца цесняй —
Свет новы твару, свет стары адкідаю,
Надзеі усе свае здзейсню!
29
Назаўтра, калі пасля гаму ды шуму
Зноў рыцары працверазелі,
Бязглузднасць усю учарашняй задумы
Пра тую гару зразумелі.
Якая ж тут слава у конскім капыце?
Што цуглі трымаеш талкова?
Ды ў Польшчы хутчэй развітаюцца з жыццем,
Але не адступяць ад слова.
30
Паблісквае сонца. Якая пагода!
Да берага Вільні спяшаюць
Малгося з матуляю, сам ваявода,
Ахоўнікі побач ступаюць.
Прыбегла ўся Вільня — хоць глянуць на дзіва:
Што ж гэта на беразе будзе?
Малгосі руку хто сягоння шчасліва
Са славаю разам здабудзе?
31
Шмат хто пазмагацца за шчасце гатовы,
А першы тут Бекеш ступае.
У неба ён просіць ад ліха аховы:
Трывога на сэрцы глухая.
Конь фыркнуў, зямлю капытамі ўздзірае
Трывогу і ён чуе, можа?
Ды рыцар на гэта зусім не зважае:
Адвага усё пераможа!
32
Ляціць на гару і на самай вяршыні
Крычыць ужо: «Бацьку вітанне!»
Ды хмары пайшлі тут па небнае сіні:
«Што ж гэта? — гняце ўсіх пытанне.
Змянілася гэтак пагода раптоўна!
Малгосю трасе: так баіцца.
Калі ўжо душа прадчуваннямі поўна,
Яны могуць часам і збыцца.
33
Саскочыў тут рыцар і зноўку ускочыў,
Крычыць зверху: «Матцы вітанне!»
А вецер шалее. Сцямнела, бы ўночы.
«Што ж гэта?» — гняце ўсіх пытанне.
Змянілася гэтак пагода раптоўна!
Малгосю трасе: так баіцца.
Калі ўжо душа прадчуваннямі поўна,
Тады яны могуць і збыцца.
34
У трэці раз Бекеш наверх узлятае,
Гукае: «Малгосі вітанне!»
А бура мацнее, унь дахі ўзрывае,
Аж глушыць грамоў грукатанне,
Абрынуўся лівень на голавы з градам —
Свет гэткай не знаў навальніцы.
I Бекеш з гары стрымгалоў з вадаспадам
Ляціць пад узбліск бліскавіцы.
35
I падае вобзем з канём сваім разам
На друз, на каменне са стромы.
«Зірнуць не паспелі: ляжаць яны плазам —
I рыцар, і конь нерухома.
Агнём перуновым быў рыцар працяты —
Вось так, малады, і загінуў:
Паўсюль бліскавіцы пад грому раскаты
Свет кроілі напалавіну.
36
Улеглася бура і толькі аблокі
Па небе плывуць караванам.
Душа яго дзесь на судзе ўжо высокім,
А сам ён во тут, распластаны.
Хаця і ліцвіна кахала Малгося,
Хоць Бекеша хітрасці знала,
Ды тут, над жыццём маладым, што звялося,
Яна гэтак горка рыдала.
37
Прыйшлі ўсе дадому. Цяпер ваявода
Ад жалю не знае дзе дзецца.
Так шкода жыцця маладога, так шкода,
I ён перад богам клянецца,
Што той, хто даб’ецца не прывіднай славы,
Хто шчыра радзіме паслужыць,
Мець будзе прыём у яго найласкавы,
Дадасць таму ў лаўры ён ружы.
38
А Бекешу помнік сказаў ён паставіць —
Хай бачыцца людзям і зорам,
I сёння стаіць ён... Ды што яго славіць!
Хай будзе для тых ён дакорам,
Хто здрадзіў калі у сляпым парыванні
Каханай — хаця й выпадкова...
Калі ты пакляўся ўжо ў верным каханні,
Жалезна трымай сваё слова!
НАВАГРАДСКІ ЗАМАК
1
Ёсць людзі, якія нічога убачыць
У свеце не ўмеюць душою.
Што воку адчыніцца, так і тлумачаць
Усё, нават «дзіва» любое.
А іншыя толькі душы сваёй зрокам
На свет і глядзяць мігатлівы.
Там бачаць, дзе пуста, дзе ўсё-ўсё пад змрокам,
I ўсюды ім мрояцца дзівы.
2
Каб гэтакіх я памірыў між сабою
(Не раз чуў між імі я звады),
Каб унаравіў ім хоць гэтай сваёю
Баладай — быў вельмі б я рады.
О божа, зміры іх — забудзьма праклёны!
Хай з розумам сэрца сябруе:
Вы верце, калі што вам кажа вучоны —
Збірае ж ён мудрасць людскую.
3
Было гэта ў горадзе слаўным Міндоўга —
Вякоў найдалёкіх здарэнне:
На Замкавай ціхай гары колісь доўга
Я слухаў сцен даўніх каменне.
Дзве вежы вякі тут збіраюць на веча —
Паслухаць іх спыніцца кожны.
Руіны царквы ажываюць штовечар —
Ад зданяў трасецца набожны.
4
Дзе продкі калісь — не зайздросцьце іх долі —
У бойках сцякалі крывёю,
Студэнцкія нашы гады у сваволі
Прабеглі сваёй чарадою.
Мы ведалі мячык ваўняны — не кулі,
Палянты ўсяго — не гарматы.
Гулялі, вясёлыя, дзе ў каравуле
Калісьці стаялі салдаты.
5
Калі яшчэ дзесь пры Казіміры Яне
Прыйшоў сюды Карл найшалёны
I ўзяўся паіць дол крывёю, паганец,
Знішчаючы нашы плямёны,
А цар той з усходу ліў кроў гэтаксама,
Пакуль ён з Чарнецкім не стрэўся.
О колькі тут гора, дзе сённяшні замак
І далей,— наш люд нацярпеўся!
6
I сёння расказваюць людзі старыя,
Як шведы людзей нашых клалі
На воз, бы снапы, і жардзінай, ліхія,
Як толькі маглі, прыціскалі.
А дзетак маленькіх стаўлялі за лавы
I лавай давілі пад крык іх.
Такія во страшныя гулі-забавы
Былі у тыранаў тых дзікіх.
7
Напэўна, яны мелі цвёрдыя сэрцы,
Паўночныя тыя гіены.
На сорам нашчадкам сваім, людажэрцы,
Такія ўчынялі тут сцэны.
Дасюль у зямлі нашай скарбаў нямала —
Хто кожны ўскапае дзядзінец?
Рука іх чыясьці у спеху хавала,
Калі лютаваў тут чужынец.
8
У час, як пад Слонімам вёў с чужакамі
Чарнецкі свой рэй неласкавы,
Дым па-над Наваградкам віўся клубамі,
Людзей выразаў швед крывавы.
Дагэтуль не знаў замак здрады ніколі,
Ды сталася ж раптам такое,
Калі тым жа часам каханне міжволі
Укралася ў сэрца ліхое.
9
У шведку адну быў сам князь закаханы —
А быў палкаводцам у краі.
Ах, ганьба таму, хто, пачуццям адданы,
Свой край на дзяўчыну мяняе.
Каханкаю першаю нашай — айчына,
Ёй служым, яе мы шануем,
Другая ж каханка — вядома ж, дзяўчына,
Якую кахаем, мілуем.
10
Ужо тая хітрая шведка, якую
Так князь пакахаў безгаловы,
З сваімі на тайнай нарадзе мяркуе,
Як выманіць князя са сховы.
I вось абяцае яму, што да шлюбу,
З ім пойдзе, калі ён здасць замак,
Які аніколі не дасць яна ў згубу,
Наваградак людны — таксама.
11
Не знаю, адкуль ён, з якога ён роду —
Відаць не ліцвін, не з палякаў:
У нас і не бачылі гэтакіх зроду —
Хутчэй з чужаземных ваякаў.
Ён шведам аддаў грозны замак без бою,
I вось яны замак руйнуюць.
Ваду, што яго амывала сабою,
Спусцілі — ўсё нішчаць, рабуюць.
12
Тут сёння шкілет толькі замка здалёку
I ўбачыш. На доле — гармата.
Маленькі струмень яшчэ сочыцца збоку.
О божа, якая то страта!
Са смуткам абломак той наваградчане
З падножжа наверх ускацілі.
І даўняя з бронзы гармата там стане,
Дзе земства у гэтай во хвілі.
13
Прахожы, ты бой гэткі жорсткі, крывавы
Адно на паперы мо бачыў.
Калі пачынаеш ты важныя справы,
Зарок жа дай шчыры, гарачы:
Жыць вечна у згодзе, а раптам са звадай
Палезе сусед незычлівы,
Хоць не засмуці анікога ты здрадай —
Ці ж можа быць здрайца шчаслівы?
14
О людзі, каму шчыра зычу я згоды,
Паверце мне, хоць не стары я:
Роў гэты быў высах у даўнія годы
Праз шведкі той чары ліхія.
Як чуў, вам паведаў пра гэтыя дзівы —
У сметнік жа кіньце ўсе звады!
Калі б памірыў я вас, быў бы шчаслівы,
Я вашай бы згодзе быў рады!
КАЛДЫЧЭЎСКІ ШЧУПАК
Балада
для Міхала Верашчакі
Міхалу,
пасылаючы гэту баладу
Найпершага ў свеце люблю я гуляку —
Цябе, дарагі мой Міхале,
Хоць ты і не роўня таму Верашчаку,
Які ў дэпутацкае зале
Калісьці пастукваў, выбранец айчыны,
У сцены, дзе ўсімі чаканы
Быў Польшчы урад у цяжкія часіны
Нябёсамі падараваны.
З тых сценаў выносіў і радасць, бывала,
I роспач парою ліхою.
Для шчасця сваіх землякоў ён нямала
Рабіў тады, шчыры душою.
Служыў свайму краю аддана заўсёды,
Калі ж пастарэў, усё роўна
Людзей ён дабром адараў, у нягоды
Усім памагаў безадмоўна.
Наслухаўся ты, што ён бачыў на свеце —
Было што успомніць старому.
А ты што раскажаш, Міхал, сваім дзецям!
Сядзіш, не вылазячы з дому...
У святах, забавах бясконцых, гуляка,
Ты ўвесь з галавой патанаеш.
А мог быць славутым, як той Верашчака,—
Ты ж сэрца цудоўнае маеш.
Не еш жа, Міхале, дарэмнага хлеба,
Вазьміся за працу, як людзі.
У свеце рабіць хоць што-небудзь ды трэба,
Адлежвацца ў закутку — будзе!
I я так люблю паваляцца, бывае,
Ды мне марнатраўства не люба.
Таму, хто ўсё толькі лайдачыць, гуляе,—
Ты ведай — і ганьба, і згуба!
Душы тваёй свет малады — на завале,
Пяро тваё ўсё на спачыне.
Калі ж бы пусціў яго ў лёт ты, Міхале,
Ах, як паслужыў бы айчыне!
У славе з табой бы ніхто не зраўняўся!
Ты толькі гультайства адолей!
Калі б ты за працу нарэшце узяўся,
Цябе б я любіў яшчэ болей.
У доказ, што люб мне няшчасны гуляка,
Баладу табе пасылаю.
А ўславіў імя б ты сваё — Верашчака,
Ад сэрца табе заяўляю,
Што (толькі б не ведаў Ян з музай разлукі
I быў бы жывы) ён зычліва
Запеў бы ўсе творы твае без прынукі —
Аж свет анямеў быў: «Вось дзіва!»
Б А Л А Д А
1
Каля Калдычэва, што зноў па абшары
Блакіт разліло сярод лета,
Рыбак у гадах, з маршчакамі на твары,
Я помню, расказваў пра гэта.
У часе далёкім, пры Зыгмунтах 3 недзе,
Ля хвалі азёрнай раскутай
Быў замак высокі — здалёку б угледзеў —
I жыў у тым замку Анцута.
2
Пра добрага пана між наваградчанаў
Далёка хадзіла гамонка.
Ды кепска вось: не ашчаслівіла пана
Ніводным дзіцём яго жонка.
Бяздзетнасць — ёсць кара мо неба самога:
Пражыць без патомства — пакута.
У Цырын, Варончу — задобрыць бы бога
Нёс безліч дарункаў Анцута.
3
I бог адгукнуўся на шчырасць во гэту!
О радасць неспадзяванкі!
Гасцей насклікаў пан усякіх з паўсвету,
Паклікаў і сябра з Пясчанкі.
Прыехалі з Слоніма, нават з Бярэсця,
З-пад Пінска — звінелі гасцінцы!
Гасцей назбіралася, можа, за дзвесце.
Што коней было на дзядзінцы!
4
А хто быў з Пясчанкі, з гасціннага дома?
Што ведаеш ты, небарака!
Пытайся ў мяне: мне ўсё ў свеце вядома!
Там жыў знаны Ян Верашчака!
Ён так баляваў там! Нібы вы сягоння
У Туганавічах — ну, няйначай!
Адзін ён за стол не садзіўся — у гроне
Сяброў: быў з душою юначай.
5
Не меў, як Міхал, на стале вельмі рэдкіх
Тады кавуноў, ананасаў:
У час той дзівосаў няведамых гэткіх
Яшчэ не было між прыпасаў.
Ды ты б паспытаў яго яблык ці грушу!
А поўныя мёду барылы!
Я аж аблізацца, успомніўшы, мушу —
Каму з нас прысмак той не мілы!
6
Гуляюць там госці. Шум, гоман наўкола.
Ад мёду гараць ажно шчокі.
Умомант схапіўшы пад ручкі Эола,
Нясуцца з прыпеўкамі ў скокі.
Не чуюць там нават у гомане гуляў
Ад возер хваль бурапенных,
Што ўраз налятаюць на замак у гуле,
Б’ючыся з усплёскам аб сцены.
7
Ну што ж, хай гуляюць спакойна літвакі,
Бяруць сілы новыя ў мёдзе.
Тут білі калісь крыжакоў усялякіх —
Чаму ж не сказаць пры нагодзе!
Скакаў тут і Ян Верашчака без стомы:
Без гэтага ж свята не свята!
А быў, як Міхал, і рыбак ён вядомы!
Як рыбу лавіў ён заўзята!
8
I тут пасля скокаў гасцей падбівае
У возера невад закінуць.
Улоў найбагаты усім абяцае:
Адно памаглі б яго выняць!
Жыў колісь пад Пінскам, дзе Прыпяці хвалі,
I палешукоў знаў сакрэты.
Там любы яму ловы гэтыя сталі —
Як шабля, як мёд, як кабеты.
9
Відаць, і ў табе кроў яго ёсць, Міхале:
Ледзь згледзіш ваду дзе, здымаеш
Кашулю і лезеш па шыю у хвалі.
А Крысю ты як абдымаеш!
Віном ты не грэбуеш, прагнеш ты бою,
Ды з кім тут пабіцца — не знаеш.
Сядзіш толькі дома ты з люлькай сваёю
Ды з Сэрвачы рыбу цягаеш.
10
Прабач, што рыбачыць не змог я з табою —
Была немалая прычына:
Чым рыбай займацца, хацеў той парою
Я з мілай прайсці Марцалінай
Я добры рыбак за сталом толькі хіба...
Але пра гасцей мы забылі.
Яны ля вады ўжо — ці ёсць у ёй рыба?
Вось невад у вір запусцілі.
11
Ён тоне ў вадзе, паплаўкі праз хвіліну
Наверх як адзін усплываюць.
Іх з плёскатам хвалі — няма ім упыну —
Ужо ў шумавінні гайдаюць.
Чаўны адвязалі — заплёскалі вёслы.
Сярод рыбакоў, забіяка,
Быў там, як заўсёды, вясёлы, узнёслы,
Уперадзе сам Верашчака.
12
Час невад цягнуць — немалая работа.
Заўзята працуюць рукамі.
А ён ходзіць ходарам, б’ецца ў чаротах,
Плюскоча, цяжкі, паплаўкамі.
Але Верашчака усюды дасць рады,
З рук невада не выпускае.
Дух моцны ў старога — прыгодам ён рады –
I сіла ў руках маладая.
13
Гуртом цягнуць невад — аж пеняцца хвалі,
Не быў гэткім важкім ніколі.
I во ён наверсе! «Ура!» — закрычалі,
Аж рэха пайшло па наўколлі.
Тут штось як палёхнецца — прэч, разявака
Рве сеці шчупак — мо з паўтоны!
Але не губляецца ўсё ж Верашчака:
Хапае яго ўжо, натхнёны!
14
Да берага цягне. «Чакай, о мой куме! —
Анцута яго тут спыняе.—
Няхай паляжыць у вадзе ён, у шуме,
Зрабіць так з ім сябра жадае:
Уздзець у хрыбет яму кольца стальное
I ў хвалі пусціць — да сустрэчы!
У памяць дачкі нараджэння такое
Ўчыніць было б вельмі дарэчы.
15
На кольцы тым выб’ем, — Анцута так мовіць, —
Мы зараз жа надпіс тактоўны:
«Той, хто шчупака таго дзе-небудзь зловіць,
Дасць баль мне, Анцуту, шыкоўны!»
Я знаю, шмат з возера нашага нораў
Ідзе пад зямлёй ва ўсе бокі.
Шчупак па іх можа патрапіць да мораў
Нязнаных — у край найдалёкі.
16
Яго будзем есці, мой куме, суседзі,
Віном запіваючы з гляка,
У султана альбо ў караля на абедзе!..»
«О брава!» — гукнуў Верашчака.
I ў кузні тут звон малатоў у хвіліну
Раздаўся — каваль на кавадла
Кладзе разагрэтую ў горане шыну
I б’е па жалезе заядла.
17
Вось кольца гатова! Вось золатам словы
З ахвотай на ім выбіваюць!
I з ім шчупака — хай гуляе здаровы! —
У возера зноўку пускаюць.
Так пляснуў хвастом па вадзе, здаравяка,
Што пырскі ўзляцелі пад неба.
Да ніткі ўвесь змок быў уміг Верашчака
I ўсе былі змоклі што трэба.
18
Але рыбакам не было многа страты,
Што зноў шчупака адпусцілі:
Улоў таго дня быў надзіва багаты —
Аж ледзьве ў шэсць фур умясцілі!
Былі там ліні, шчупакі з карасямі,
Ляшчы і падлешчыкі, многа
I іншае рыбы — грабі кашалямі:
Бы хтосьці сыпнуў яе з рога!
19
Вячэра была там на славу — ад рыбы
Сталы проста гнуліся ў час той.
Сядзеў Верашчака вясёлы — ну, нібы
Бог мора — ў адзежы блішчастай.
Ядуць усе й хваляць яго, рыбалова,
Гучаць яму ўсюды віваты.
Аж вус лезе ўсмешліва ўверх, калі слова
Хвалы яму дораць дзяўчаты.
20
А ён у адказ кампліменты талкова
Усім рассыпае, найветлы.
I рады паненкі, ім кожнае слова
Яго — бы мёд ковенскі светлы.
Кальне каго досціп мо неасцярожны,
Мо заружавее якая,
Ды крыўды — ні ў кога ніякай, бо кожны
Той жарт добра сэрцы яднае!
21
Закончыўся баль, адшумелі хрысціны,
Паехалі госці з гулянкі.
Ужо й Верашчаку вазок праз Плужыны
Адвёз да ягонай Пясчанкі.
Зноў сеюць і косяць, як быць і павінна.
За працаю хутка й забылі,
Як колісь на тых незвычайных хрысцінах
У вір шчупака адпусцілі.
22
Шугала жытамі аж да небакраю
Не раз пад Наваградкам поле.
Дачка ўжо ў Анцуты — красуня, якая
Уся расцвіла на прыволлі.
Рабіць усё ўмела — і прала, і шыла,
На кухні усё гатавала.
Сувоі палотнаў на лузе бяліла,
Сама агарод засявала.
23
Была яна з боскаю цнотай знаёма,
Глядзела бацькоў, як умела.
Чым гойсаць Наваградкам, лепш яна дома
Хоць чым памагчы ім хацела.
І добра, што ні казіно той часінай,
Ні ўсякіх рэдутаў не знала.
Затое, ледзь дзень прачынаўся, дзяўчына
Ўжо ложа сваё пакідала.
24
Ішлі так гады. Неяк да Верашчакі
Цівун улятае ў пакоі.
А бледны! Аж пан — на выпадак усякі —
Рукой пацягнуўся да зброі.
«Не ворагі гэта!.. Я ў Свіцязі бачыў...—
Казаў, а самога аж трэсла,—
Таго шчупака! Я пазнаў — ён, няйначай!»
Уцяміўшы, ўскочыў пан з крэсла.
25
Стары ўжо — у твары змянілася штосьці,
Ды быў нібы цвік ён, меў сілу:
Хто сціпла паводзіў сябе ў маладосці,
Таму ісці доўга да схілу.
«Хутчэй дайце кій мне, нясіце апратку,
Падайце найвострыя з восцяў!»
У доме забегалі ўсе ў беспарадку,
Узброілі ўміг ягамосця!
26
А гэта было недзе ранняй вясною,
Калі ўсе мацней сябе чуюць.
Да берага рыбы такою парою
Лавінамі йдуць — нерастуюць.
Злавіць тую рыбу, што сама гуляе,
Увечары восцямі можна.
Яе толькі трэба, калі падплывае,
Агнём асвятліць асцярожна.
27
Да возера борзда стары наш шыбуе,
Ну, так, як Міхал усё роўна.
Лучынаю свецячы, рыбу цікуе
Па ціхае Свіцязі з чоўна.
Агонь гэты бачыцца людзям са шляху.
3 таго, што вядзе ў Гарадзішча.
Мо гэта нячысцік, гадаюць у страху,
Там сушыць свой скарб, што так блішча.
28
Прыгледзься, і лысіна вунь у старога,
Як скарб той, паблісквае з даляў.
Нібыта Нептун, які, воднай дарогай
Пусціўшыся, спрытна між хваляў
Трызубцам ахвяру сваю падцінае,
Гайдае марскія прасторы,
Так наш Верашчака у чоўне шнырае
Па Свіцязі светлай без зморы.
29
Нарэшце шчупак! Верашчака бязмоўна
Шост з восцю вышэй уздымае.
Хвіліна, і вось, нахіліўшыся з чоўна,
Ураз шчупака працінае!
Да берага цягне, шчупак жа тут — дыба!
Хвастом ва ўсе бокі лупцуе!
Ледзь шост не зрывае — вось гэта дык рыба!
А побач вада ўся віруе!
30
Ах, што ж гэта ноч засляняе сабою
Рыбацкую слаўную дзею!
Хай барды б з-пад Нёмана песняй сваёю
Апелі такую падзею!
Не знаю, жыць буду я многа ці мала,
А ўсё-ткі — няхай мо й няўмела —
У вершы ўздыму славу продка Міхала,
Як той шчупаковае цела.
31
«Цуд! Цуд!» — Верашчака здзіўлёна ўсклікае,
Убачыўшы кольца стальное...
«Дадому, да жонкі вярнуўся — аж ззяе:
«Ці чула ты дзіва такое!
Чакай — заўтра ж госць з Калдычэва прыедзе!
Хай змірыцца ўжо: яму з гляка
З султанам віна не папіць у бяседзе —
Больш годны усё ж Верашчака!»
32
I праўда: назаўтра прымчаўся з сям’ёю
Ён, госць калдычэўскі, ў Пясчанку.
Гулялі, смяяліся, елі гурмою
Таго шчупака аж да ранку.
Ды гэта не ўсё: у бяседзе тым разам
Сустрэліся двое маўкліва
Юнак і дзяўчына. Быць, мусіць, ім разам:
Так ззялі іх вочы шчасліва!
33
Была то дачка-прыгажуня Анцуты,
Юнак жа — быў сын Верашчакі.
Даўно да яе, маладзён, быў прыкуты —
Яе ўпадабаў бы усякі!
Была яна сціплай, спакойнай, цнатлівай,
А твар аж свяціўся, прывабны.
Як хораша дома рукою цярплівай
Маток развівала ядвабны!
34
Не раз пры двары ў Калдычэве ад рання
Прастойвалі хлопцавы коні
Ды елі там з дышла. Паніч на расстанне
Пяшчотна браў любай далоні.
Ён піў за здароўе яе з чаравічка,
Што мілая ножка насіла,
Яна ж дыванок свой — там гай і крынічка —
Яму — ведай ткаллю — дарыла.
35
«Пасватаць пара ўжо іх, куме шаноўны,—
Ну хто ж пра любоў іх не знае?
Дзяўчына — красуня і хлопец цудоўны,
Хай бог іх сягоння ж з’яднае!
Няхай жа адно аднаго так кахаюць,
Як мы во, бацькі іх, зычліва».
У хлопца ад радасці вочы аж ззяюць,
Яна ўніз глядзіць сарамліва.
36
Заручыны справілі. Дружным віватам
Грымела вясёла Пясчанка.
Здаецца, шчупак быў галоўным тут сватам
Такая ўжо неспадзяванка!
I ты шчупакоў вудзіш, любы Міхале,
У Сэрвачы — хай бы злавіўся
Такі, што й цябе ўжо так з нейкаю краляй
Сасватаў, і ты б ажаніўся!
37
Каб трапіла ў вуха мне вестка такая,
Каб нашы прыняў ты парады,
Узнёс бы да неба таго шчупака я
I крыкнуў бы голасна, рады:
Жыві ж, брат, здаровы ты з любаю жонкай
I дом свой за час найкароткі
Напоўні вясёлай дзіцячай гамонкай,
Працуй і рыбач так, як продкі!
ПАДЗЕМНЫ ЗВОН НА ГОРЦЫ Ў ПАЗЯНЕВІЧАХ
1
Чаго маўчыце вы? Чаму ў вас так ціха?
Так глуха, панура — о божа!
Прысядзьце са мною — забудзьма пра ліха!
Забаўлю як-небудзь вас, можа.
Пра ўсё гаварыце адкрыта і смела —
На тое ж нам дадзена мова!
Навошта ж таіцца ўжо так? Што наспела —
Даволі трымаць нам у сховах!
2
Што там за дзяўчо маладзенькае ўпотай
З кутка выглядае, сумуе?
Усе — да мяне! Вам сягоння з ахвотай
Паведаю байку адну я.
Ды што мне за гэта дасцё? «Што ж мы маем!»
Ах, мне хоць бы позірк адзіны!
«Дык мы на васпана і так пазіраем!»
Ах, вы здагадацца б павінны...
3
Не гэтакі позірк патрэбны хлапчыне!
Ды, мусіць, прашу вас дарма я...
Ну, што ж — хай ліхое забудзецца, згіне:
Аповесць сваю пачынаю.
Яна мо й не варта трох грошай, не знаю,
Не варта мо ўвагі ніякай.
Таму болын нічога ў вас не вымагаю —
Я вам раскажу і за дзякуй.
4
Паблізу Турца, ў Пазяневічах — чулі? —
У вёсцы, не вельмі прыкметнай,
Ёсць горка — пры ёй вы ўначы б не заснулі;
Шуміць, нібы Гекла ці Этна!
I звоніць, і звоніць... Не верыце, можа,
Тады прыкладзіце там вуха —
Адразу з зямлі, дзе пагорка падножжа,
Ён, звон той, пачуеце глуха.
5
Той з’явы пан Фізік мо дасць тлумачэнне?
Ці мо Астраном наш найлюбы?
Нічога не кажуць! Стаяць у зняменні
Ды толькі грызуць сабе губы!
Раз так — вы, дзяўчаткі, мяне папрасіце:
Я ўсё вам, як ёсць, растлумачу.
Вось толькі нічога ў вачах не таіце —
Я праўду няхай там убачу.
6
Але ўжо даволі тлуміць вам галовы —
Пачнём жа аповесць, нарэшце:
Дай волю нам, грэшным — заўсёды гатовы
Чаго толькі мы не наплесці!
I я да начы б балбатаў бесталкова,
Каб слухала толькі якая.
Ну, досыць! Дальбог, ужо болей — ні слова,
Прадмову на гэтым канчаю!
7
На горцы той цэркаўка колісь стаяла,
Быў крыж усярэдзіне — з клёну,
На ім, на крыжы, і фігурка блішчала
Прыцёмненай бронзай чырвонай.
Фігурка — яе ж, пэўна, ведае кожны —
Ледзь бачную дзірачку мела.
У цэрквах яе для падману набожных
Не раз скарыстоўвалі ўмела.
8
Дык вось — пры царкве той, што з горкі глядзела,
Жыў поп не з святой пападдзёю:
Яна абскакаць прэзідэнтшу хацела
Убраннем, раскошай сваёю.
На ўсіх кірмашах — у Сталовічах, Міры —
Уборамі б свет асляпляла.
Ёй толькі і сніліся перлы, сапфіры —
Іх безліч яна наскупляла.
9
Ды толькі ёй мала. Папа ўсё ўшчувае:
Ёй грошы давай — ды паболейі
I днямі й начамі грызе яго, лае —
Няхай яе, з гэтакай доляй!
Не ведае поп, дзе тых грошай набрацца.
— Мо выламаць з пальца? — бывае,
На жонку ўзлуецца, ды тая — ну й цаца! —
Яго ледзь з гразёй не змяшае.
10
I зноў — за сваё. Жыць ёй трэба ў раскошы!
Пра строі, пра золата мроіць.
Каб самі плылі у панчоху ёй грошы,
Праекты ўсялякія строіць.
Згадала ў царкве тут фігурку святую.
Вады ўліць туды — хай сцякае
З воч-дзірак, бы слёзы. На з’яву такую
Люд злотых мяхі нассыпае!
11
За іх прывязе з кірмашу яна, з Міра,
Дзівосныя стужкі, кабаты.
Поп гэты праект адхіляў вельмі шчыра,
З кніг боскіх чытаў ёй цытаты,
Што люд аніколі ашукваць не трэба,
Што д’яблавы гэта прынады.
Ды гвалт як уздыме яна ўжо — о неба! —
Цуд зробіш тут, рады не рады.
12
Свайго пападдзя дасягнула — з воч боскіх
«Сляза» пацякла, як жывая.
Пра цуд незвычайны ад вёскі да вёскі
Пайшла пагалоска па краю.
Ну хіба ж не прыкра, што ў нашым павеце,
Хоць бачыш і добрага многа,
Але, як бывае часамі на свеце,
Усё ж, мусіць, болей благога.
13
Тут быў і Антоська, пра «цуды» якога
Пагудкі хадзілі усюды,
I людзі, дурныя, няслі, як да бога,
У Дарава золата груды.
Пайшлі так во людзі і ў цэркаўку гэту:
Што час — то штукар свой, вядома.
Тады — па здароўе люд ехаў з-за свету,
Цяпер жа — па божую помач.
14
Нібы на кірмаш, адусюль люд вясковы
Цячэ ўжо ракою жывою.
Ніхто не мінае — слабы ці здаровы,
I кожны — з патрэбай сваёю.
Той хоча, каб збожжа радзіла на ўдачу,
I — ставіць аўса тут асьміну,
А той — каб баброў паляваць лепш ды качак,
Папу валачэ во дзічыну.
15
А гэтая хоча, каб муж яе п’яны
Не біў, не нявечыў, шалёны,
Прынесла ручнік, ёй самою сатканы,
З ручайкай найчыстага лёну.
Другая — каб любы стаў мужам, нятанны
Там пражы маток пакідае,
А гэта — каб быў і ў яе свой каханы,
У той нейкі пасак хапае.
16
Дармо, што ўсё гэта — надзеі і мары
Набожнага простага люду,
Няхітрыя — продкам і небу — ахвяры,
Што людзі ўсё зносяць у груду!
Бярэ і бярэ поп дарункі людскія
I ў бога збавення не просіць.
Забыўшы пра сорам, грабе ў дзве рукі іх
I ўсё пападдзі сваёй носіць.
17
Абы знайсці ўпынак які на жанчыну!
Прасіў бы ён д’ябла самога,
Каб толькі не грызла папа без спачыну,
Каб сціхнуў зубоў яе скрогат!
А тут у яе новы план выспявае —
Карчму збудаваць зажадала!
I вось вырастае карчма, як жывая,
I люд паваліў туды валам.
18
Там мёд і гарэлка, кілбасы, вяндліна,
А вінаў, прысмакаў няпосных!
Ёсць чым заманіць мужыка-селяніна,
Каб выцягнуць грошык апошні!
I тая спраўляе ўсё новыя строі,
Старая хоць, брыдкая тварам.
Калі прыбярэцца, сябе яна ў мроі
Анёлам малюе, пачвара.
19
Ды ззяе ад шчасця, калі нечакана
Хто гляне — на ўсе яе скарбы.
Чаго на ёй толькі не паначапляна!
А колькі на твары той фарбы!
У кветках уся яна — быццам бы ў гаі!
Вачэй не відаць ужо нават.
Пад ношай убораў сваіх ледзь ступае,
Паглядзіш — ну паваю пава!
20
А тут ужо й фэста яна прычакала —
Ёй новыя будуць уловы!
Царкву прыбірае сама — каб аж ззяла,
Прыдаць хоча выгляд ёй новы.
З сваёй галавы і з убораў здымае
Шмат розных гірляндаў найгожых.
Чым можа, царкоўны алтар аздабляе —
Хай свеціцца храм гэты божы!
21
Дзень свята. Прыходзяць во поп з пападдзёю.
Ды ў храм яна толькі ступае,
Як раптам — што робіцца гэта з царквою?! —
Яе штосьці ў бокі хістае.
У крык пападдзя. У спалоху за вуха
Хапае папа. А збялела!
I тут зашумеў, застагнаў вецер глуха,
I ў бездань царква паляцела!
22
Храм божы засыпала ўмомант зямлёю,
I ўстаў там пагорак во гэты.
Паслухай — пачуеш ты й сёння парою
Там крык пападдзі, як з-за свету.
За «цуд» той, за сквапнасць, за хітрыкі тыя
Па сёння там поп з пападдзёю —
Так бог пакараў, мусіць — сварацца, злыя,
Ды б’юць у званы пад зямлёю.
23
Так, божыя слугі жыць сціпла павінны,
Быць шчырымі, роўнымі з людам,
Пра душы, пра добрае дбаць штохвіліны
I быць у паводзінах цудам.
Не так, як той поп з пападдзёй. Што ж, званіце
Званамі цяпер ды зубамі
Пад гэтым во долам — вы толькі смяшыце
Людзей, ашуканых тут вамі.
24
Бо той, хто наўмысна ліхое ўчынае,
Хто рвецца абкрасці любога,
Хто людзям галовы тлуміць толькі знае,
Не знойдзе спагады ні ў кога!
I ў пекле такому нясоладка будзе —
Пачнуцца і з д’ябламі звады.
3 пагардай глядзяць во на гэтакіх людзі,
Жыццю будуць хціўцы не рады...
25
Яшчэ не спіцё вы, мае дарагія?
Скажыце ж, дзяўчаткі, паціху,
Ці хоць даспадобы вам байкі такія?
Ці імі забавіў вас крыху?
О, бачу — дзяўчыначка сумная тая,
Што гэтак маўчала зацята,
Смяецца і ўжо на мяне пазірае!
Мне гэта — найлепшая плата!
РАДЗІВІЛ, АЛЬБО ЗАСНАВАННЕ ВІЛЬНІ
1
Дзе Вільня яднаецца з гожай Віллёю
У часе паводкі шумліва,
Там некалі ў лесе, што цёмнай сцяною
Стаяў пад зарою маўчліва,
У дрэвах магіла была Свінтарога
На вогнішчы страшным ягоным.
Адсюль да Пяркунаса бегла дарога,
Да божышча — гаем зялёным.
2
Жыў там жа і Крывэ-Крывэйта калісьці,
Што правіў святыя абрады.
Вілася тут сцежка ў лясным густалісці,
Дзе Закрэта сёння прысады.
Сядзеў ён якраз дзе цяпер Пагулянка —
Ці мо пад Венгерскай гораю?
Дзе Закрэт, пазнаўся ў дзень весні з каханкай
Сваёй — пастуховай дачкою...
3
Над Нерыса ясным крышталем празрыстым
Глядзела яна на Панары,
У сябе убірала пад небам святлістым
Дзяўчына зямлі сваёй чары.
З маленства была летуценнай, чуллівай,
Самотнаю, поўнай надзеяў.
Ды ў сэрцы мог жар распаліцца імкліва,
Як вецер лагодны павее.
4
Ад гучных бясед уцякала заўсёды —
Чым гулі шумлівыя тыя,
Ёй лепей блукаць дзе на ўлонні прыроды
Ды краскі збіраць веснавьгя.
Пасе яна статак. Ягнятак ганяе.
Застыне пад спёў салаўіны.
I часам ёй грудзі дыханне сцінае:
3 якой — хто сказаў бы — прычыны?
5
Прыгоніць свой статак. Каровак падоіць,
Бацькам сваім есці згатуе.
Усіх, здэцца, ласкай анёльскаю гоіць,
Ды ў сэрцы зноў сум нейкі чуе.
ІПто-небудзь нахлыне — і горка заплача,
Праз хвілю — смяецца ўжо з вамі,
А то заспявае скрозь плач і заскача,
Мяшаючы смех са слязамі.
6
Хаця яна мела і ўбогае ўбранне,
Але выглядала ў ім зграбна.
А на галаве — ці хоць хто-небудзь гляне?
Свяцілася кветачка вабна.
Яе валасоў залачоная хваля
Так гожа лілася на плечы.
На мілыя грудкі тугія спадалі
Чырвоныя стужкі дарэчы.
7
Ішоў над Нярыдай тут Крывэ сцяжынай,
Зямной любаваўся красою.
Аж бачыць: кароўкі сялянка-дзяўчына
Пасе пад зялёнай гарою.
Нібы перад ім расхінулася неба —
Уміг да пастушкі падскочыў.
Яе прывітаў добрым словам, як трэба,
I ў дол скіраваў свае вочы.
8
З той хвілі так думаць было яму міла
Аб цудзе лясным яснавокім,
Што дзіўны агонь у душы запаліла
Найшчырым паглядам глыбокім.
О служка багоў малады! Незайздросны
Твой лёс: гэта ж бачыш яскрава
Ты рай прад сабою, нарэшце, дзівосны,
Зайсці ж — не, не маеш ты права!
9
Няўтольная прага кахання дарэшты
Прысягі твае спапяляе.
У прорву з сабой і анёла вядзеш ты —
Яна ўжо агнём тым палае!
А во і расплата: быць маткай — дзяўчыне...
Лье слёзы ўсё, ходзіць паныла.
Не чуе яна салаўя ўжо ў каліне,
Нічога нідзе ёй не міла.
10
За што ж, о прырода — хто ж тут вінаваты? —
Ты помсціш сваёй так ахвяры?
Яе ж пачуццём надзяліла сама ты —
Ці ж варта яна тваёй кары?
Сляпы абавязак, ты часам знішчаеш,
Што творыць жывая прырода!
Ты матчына права са здрадай раўняеш,
І плача жанчына — аж шкода.
11
Жыццё ж праз завалы любыя спрадвеку
Сабе пракладае дарогу.
Вось толькі б заўжды ў час цяжкі к чалавеку
Ішоў чалавек на падмогу.
Калісьці была ў нас з прыродаю згода,
Мінулі стагоддзі глухія.
А толькі някепска, калі ўсё ж прырода
Дыктуе законы людскія.
12
Звёў Крывэ дзяўчыну — відаць, што ніколі
Не меў да пастушкі кахання:
Жаданне зямное сваё задаволіў
I ўжо не спяшыць на спатканне.
Цяпер пра Пяркунаса ён толькі дбае —
Забыўся зусім аб дзяўчыне.
Яна ж немаўля ўжо ў начоўках люляе
Ды корміць грудзямі ў хаціне.
13
Ад сораму, жалю не знае, дзе дзецца,
Жыць, бедная, болей не можа.
На рукі малое бярэ і пляцецца
У свет — у слату, ў бездарожжа.
У лесе раптоўна гняздо бедачына
Арлінае бачыць на хвоі.
Залазіць, кладзе туды ў роспачы сына
I зверху — уніз галавою!
14
Панура Крывэйта той пушчаю ходзіць,
Дзе з ёю гуляў пакрыёма.
Хаваў ён свой грэх ад людзей, бо пашкодзіць
Яму мог на службе, вядома.
Праз гэта й яна не казала нікому —
Не зналі ні бацька, ні матка.
Цішком, незаўважна сышла яна з дому —
Даруй жа, убогая хатка!
15
Блукае Крывэйта — яму суцяшэння
Няма ані ў лесе, ні ў полі.
Бо той, хто чым-небудзь запляміў сумленне,
Не знойдзе спакою ніколі.
Вось бачыць у лесе — арлы па-над хвояй
Штось кружаць. Іх цэлая стая!
Падходзіць,— аж там — от няшчасце якое! —
Каханка ляжыць нежывая.
16
Як звялая кветка ў чыёйсьці далоні,
Дзяўчына ляжыць нерухома.
Застыла рука так журліва ля скроні —
А можа, змагла яе стома?
Яшчэ вунь на шчоках яе і на шыі
Румянец ірдзее, як ранак.
Такі ж во бывае ў купальшчыц, калі іх
Спужае хлапец нечакана.
17
Упаў перад ёй і халодныя губы
Каханай цалуе ў адчаі.
Ды толькі яна не прашэпча ўжо: «Любы...»
О хто яго гэтак карае?
Яе амывае слязою гарачай —
Ну, як ажывіць яе, людзі?
Але ні слязьмі, ні рыданнем, няйначай,
Не ўзрушыш застылыя грудзі.
18
Тут жаласны плач раптам чуе дзіцячы:
Ён — дзіва — з гнязда далятае!
Узлезшы, віны сваёй вынік там бачыць
Крывэйта — о доля ліхая!
О што нарабіў ён! Зірнуць яму сорам
На вобраз каханай наймілы.
З малым дзіцяняткам, ахоплены горам,
Бяжыць ён па лесе штосілы.
19
Прынёс да сялібы, расказвае люду,
Дзе тое знайшоў немаўлятка.
І дзівяцца ўсе з незвычайнага цуду,
Гадаюць: а хто ж яго матка?
А Крывэ магілу капаць той часінай
Для любай каханкі спяшае.
Слязой акрапіўшы, пад хвояй арлінай
Яе, маладую, хавае.
20
Гадуецца хлопчык — такі яснавокі.
А ладны, а гожы! Як мама.
Ад бацькі ўзяў лоб ён адкрыты, высокі,
Ад мацеры — чуласць таксама.
Я знаю, хто з розумам сэрца яднае,
Хто к чуласці лучыць развагу,
Той хутка ў палёце нябёсаў сягае,
Той мець будзе ўсюды павагу.
21
Навукі дае сам Крывэйта малому,
Да працы яго прывучае.
Яшчэ вучыць праву багоў і людскому,
Бо гэта душу аздабляе.
У краі сынку яго знойдзецца справа
(Не знае хай службы ягонай:
Прырода даўно ўжо там страціла права —
Ці ж вернешся ўжо ў яе лона?)
22
Аддаў ён хлапца свайго да Гедыміна,
Што Крывэ-Крывэйту быў крэўны.
Падвысяць, навучаць як трэба там сына —
У гэтым Крывэйта быў пэўны.
Быў моцны Ліздзейка (так хлопца назвалі
Ад тога гнязда на хваіне).
Арліныя вочы бацькі яму далі
I спрыт — для палёту хлапчыне.
23
Любіў паляванне ён. З бацькам са зброяй
Не раз вандраваў за лясамі.
Нейк Крывэ паведаў, прысеўшы пад хвояй,
Пра матку яму са слязамі.
Калі Гедымін, паляўнічы заўзяты,
Крывавых пазбыўшыся войнаў,
Падаўся на ловы, пад любыя шаты,
Дзе гэтак зацішна і мройна.
24
Ён там, дзе ўсяго ўпаляваў вельмі многа.
Заклаў месца новае — Трокі.
Ліздзейка хадзіў з Трок да зацішка тога,
Дзе маткі грудок невысокі.
Аднойчы паклікаў туды й Гедыміна.
Князь доўга не думаў: дзе коні?
Вось сурмы зайгралі над ціхай далінай —
I мчыць паляванне праз гоні!
25
Спыніліся ў Крывэ-Крывэйты гасподзе —
У дрэвах цяністых, ля луга.
Назаўтра, ледзь бліснула сонца на ўсходзе,
Пастроіла псярню прыслуга.
Во лёгкі ганчак, а во харт ваяўнічы,
Во з голасам грозным брытаны.
Гурчаць у нясцерпне ля ног паляўнічых —
Дагледжаны кожны, прыбраны.
26
Блішчаць у ашыйніках перлы, рубіны.
Усё, што ў набегах забрана
(Ці то ў крыжакоў, ці то з польскай краіны)
Сабакам тут паначапляна.
Не бліскаў ніколі ліцвін камянямі —
Найлепш яму ў скурах звярыных.
Шырокімі блішча ў баі ён плячамі
Ды трапнасцю стрэлаў з ляшчыны.
27
Нясуцца сабакі пад сурмаў ігранне,
Ляціць Гедымін сам віхурай.
Абложыць мядзведзя ён у паляванні
I новай акрыецца скурай.
Спякота... Ды што яму нораў натуры!
Імчыць, ні на што не зважае.
Улетку яго можна бачыць у скуры,
Мароз — у кашулі гуляе.
28
Калчан скураны повен стрэл, як праменняў,
На стрэлах — гусіныя пёры.
Вось толькі убогае ў князя адзенне.
Ды што яму з золата ўборы!
Калі ён за зяця сваёю парою
Браў сына Лакеткі, казалі,
У пасагу, што даў ён за любай дачкою,
Ніякія скарбы не ззялі.
29
На жмудскім кані і Ліздзейка з ім скача,
Усякі хлапца заўважае:
Ваўком, што паклаў тут стралою гарачай,
Ён плечы свае аздабляе.
Воўк болей не ўкінецца ў статак той дзедаў,
Што й сёння пасецца ў даліне.
Ягоная скура ў Ліздзейкі — каб ведаў
Ліздзейка аб любай айчыне.
30
На памяць аб матцы сваёй нешчаслівай
Узяў яе стужкі хлапчына:
Усё ж іх аддаў яму бацька зычліва —
Хай грэюць, няхітрыя, сына.
Іх носіць хлапец на кірасе — гуляе
Са стужкамі вецер часамі.
Штораз, як Ліздзейка забрала здымае,
Іх, чулы, кранае губамі.
31
Шумлівая, скача на конях дружына,
Уперад ірвуцца сабакі.
Там недзе ў гаях — пад карчом, пад ялінай —
Ці мала звяроў усялякіх.
Дзень цэлы блукаюць густымі лясамі,
Усюды — галёканне, крыкі.
Здабычы ва ўсіх — хоць вазі ты вазамі,
Курган з яе склаў бы вялікі.
32
Згадаць не паспелі — ужо надвячорак.
Вось згледзелі вочы: панура
Цямнее здалёку высокі пагорак
З руінамі даўняга мура.
За дзіўным тым замчышчам месяц срабрыста
Святло разлівае ў прасторы.
Здаецца, там славы святыня ўрачыста
Маленне узносіць у зоры.
33
I бачыцца зроку: у змроку блукаюць
Даўнейшых тут рыцараў цені,
Што строга нас судзяць — усё яны знаюць
Пра нас, нашы дзеі, хаценні.
Якраз на пагорку тым зрок Гедыміна
Схапіў раптам грознага тура.
Прыструніў каня свайго князь тут і рынуў
На волата-звера, як бура.
34
Стралу за стралою з магутнага лука
Шле князь у запале, заўзяты.
Пранізаны стрэламі, падае ў муках
Урэшце цар пушчы рагаты.
Ля гожай гары той заходзяцца ў брэху,
Пачуўшы дзічыну, сабакі.
Ляжыць тур гарою там — князю на ўцеху,
I дзівіцца з тура усякі.
35
Стральцы Свінтарогу за ўдачу такую
Прыносяць падзяку, вітанне.
Да самай начы па лясах гальмакуе,
Увайшоўшы ў азарт, паляванне.
Пад поўнач прыціхлі усе, хто галёкаў,
Цяпер самы б раз — да спачыну.
Ды толькі бяда вось: дом Крывэ далёка.
Зайсці ў пастухову хаціну?
36
Вось князя з дружынай пастух запрашае.
Не знойдзе да радасці слоў ён.
Нясе сырадою і мёду старая:
Частуйцеся ўсе на здароўе!
Калі б тут была і Ліздзейкава матка,
Гасцям яшчэ б лепш услужыла.
Квітнела дастаткам тады гэта хатка,
Было ў ёй так светла, так міла.
37
Няма яе ў хаце, аб ёй з узрушэннем
Успомніў Ліздзейка, аб маці.
З падзякай стральцы прынялі запрашэнне,
Начуюць ва ўбогай той хаце.
Глядзіць Гедымін, які шчыры, зычлівы
Ліздзейка вось тут са старымі,
Як з імі ласкава гаворыць, журлівы,
Які абыходлівы з імі.
38
У стане любым і ва ўсякай адзежы
Пачцівае сэрца шануе
Таго, каму любасць па праву належыць,
У кім яно крэўнасць пачуе.
Спяць соладка госці. Спакойна ўсё, будзе
Без варты у сценах тых ясных.
Бо самыя добрыя — ўбогія людзі,
Што з працы жывуць рук уласных.
39
Сасніў Гедымін, што на гожай гары той,
Дзе тура забіў гэтак лоўка,
Ён бачыць пры лесе густым, пад ракітай
Не тура, а страшнага воўка.
Вачамі-агнямі Літву ўсю з, гаямі,
З узгоркамі воўк аббягае.
Бразгоча навешанымі ланцугамі,
Выццём — аж да неба сягае.
40
У сне Гедымін ухапіўся за дзіду,
Ужо й замахнуўся спрасоння
На воўка, ды ўстаў тут і дзівіцца дзіву,
Што з ім прычынілася сёння.
Князь будзіць Ліздзейку, і сябра ахвоча
Выслухвае ўсё. Праз хвіліну
Дзівосны той сон у хаціне прароча
Разгадвае ён Гедыміну.
41
Сон гэты гаворыць, што замак тут будзе
I горад цудоўны ў Закрэце,
Ён звяжа Літву ўсю, устаўшы на грудзе,
I хутка праславіцца ў свеце.
Літвы ўсёй сталіцаю звонкаю стане,
I ў ёй заквітнеюць навукі.
Таму ж, хто яго заснаваў, шанаванне
Складуць тут унукаў унукі.
42
І рад вельмі князь, што парой вечаровай
Забіў тут удачліва тура:
Гара гэта стане сталіцы асновай,
Расці будзе мур тут ля мура...
Ліздзейка ж пра памяць аб мацеры дбае.
Ён там, ля панарскай каплічкі,
Дзе маці астанкі, ён помнік стаўляе
Між дрэў гаманкіх, ля крынічкі.
43
Тут, едучы з Трок альбо з Вільні, Ліздзейка
Заўсёды з канём сунімаўся.
Падоўгу стаяў са слязамі на вейках
I долу ў жалобе схіляўся.
Пазнай, калі веры святло па абшарах
Літвы разлілося — як спадак,
Той помнік з каплічкай старой у Панарах
Абняў агароджай нашчадак.
44
Тут вырас і замак, што радуе вочы,
Муры ўсталі добрай часінай.
Усё стала так, як Ліздзейка прарочыў,
Паслухаўшы сон Гедыміна.
Ад воўка і горад той Вільняй назвалі,
Ліздзейку ж, што радзіў прароча
Ва ўсім Гедыміну, адразу ж надалі
Імя Радзівіла ахвоча.
45
Стаў род Радзівілаў у свеце прызнаны —
Не знойдзеш больш гэтакіх родаў.
З высокаю славай ён быў паяднаны,
Багаццем вялікім валодаў.
Так бог за пакуты душы ўзнагародзіў
Быў грэшніка Крывэ і тую
Дачку пастуха, пра якую ў народзе
Расказваюць як пра святую.
УЗНОГІ
«Гэй, хамы нягодныя! Я вам дазволіў
У лесе маім браць — і то па білету —
Падгнілую леж усяго, і каб болей
Не ссеклі і розгі — запомніце гэта!
«Гэй, хамкі нікчэмныя! Красці — даволі!
Каб болей ні ягадкі з лесу, ні грыба!
Ну, хіба ж вы сеялі іх тут, палолі?
Маё усё гэта, мая тут сядзіба!
I вашыя душы, як гэтыя дрэвы,
Належаць мне толькі па праву.
Каб зналі: не будзеце слухаць мяне вы,
Знайду на вас хутка я ўправу!
I ты будзь жа пільны заўсёды, ляснічы,
Ды пушчу вартуй адмыслова.
У тых, хто залезе сюды па здабычу,
Здзірай кажухі з плеч без слова!
Ніводны звярок і ніводны арэшак
Прапасці ў мяне не павінен!
Запомняць хай добра: не любіць пан смешак.
Усіх пакарае, хто вінен!..
Няхай толькі трапіць мне ў рукі каторы —
Да тысячы розгаў ён зведае з плота!
Панюхае й воцату ўжо. Аж да зморы
Хвастаць буду злодзея тога з ахвотай!..»
Такія пагрозы кідаў пан вяльможны,
Што жыў у маёнтку Узногі.
Як чорта, яго, пана ўзногскага, кожны
Здалёку абходзіў — быў гэтакі строгі!
Ды хто ж гэта жыць мужыку забароніць!
Ці ж можна уседзець у цёмнай хаціне,
Дзе ў місе крупіна крупы не дагоніць,
А скваркі, малой хоць, няма і ў паміне?
А прыйдзе вясна — скрозь падчысціць падполлі,
Не знойдзеш нідзе і з мякінаю хлеба.
Адна крапіва. Ды і тая без солі.
За нешта ж купіць яшчэ соль гэту трэба.
Таму вось мужык красці дрэва і лезе,
На рынак вязе — хоць на грошык разжыцца.
Дармо, што бізун панскі бачыцца ў лесе —
Ну, хіба ж жывому ў магілу лажыцца?
У хаце унь жонка ўжо ледзьве жывая,
Як цені, дзятва згаладалая ходзіць.
Яго ж і самога — вось напасць якая! —
Таксама у бокі ад голаду водзіць.
Нястача навокал. I пуста і гола.
Схудалыя волікі ён запрагае,
За пояс — сякеру. Так роспач ды голад
Вядуць яго ўночы па дрэва да гаю.
Нібы ліхадзей, чалавек паважаны
Між дрэвамі крадpецца — доля такая!
Сучок які трэсне, і ён, напужаны,
I чуйны, як звер той, увесь замірае.
I вось ён на месцы. Ледзь дрэва асіліў!
На воз яго цягне, знямоглы,— аж млее.
Ды толькі былі яго злічаны хвілі:
Яго ўжо ляснік бізуном сваім грэе!
Натоўк яго, світу мужычую ў спеху
Садраў і сякеру з рукі ўзяў аслаблай:
Над ім яшчэ пан заўтра справіць пацеху,
Пасвенціць гарэлкай ды воцатам, д’ябла!
Так, не дараваў пан: хай знае галота!
«Лупіць, каб запомніў!» — загад быў суровы.
I вось прывязалі ўжо да пераплота,
Хвасталі бічамі — за тыя ўсё дровы!
Дамоў ледзь зайшоў, і ўжо сілы не стала:
Сканаў на парозе гаротнае хаткі!
А там нежывая і жонка ляжала —
Без бацькі ўжо дзеці, без маткі!
Яшчэ з імі дзед ледзь жывы быў. Што ж есці
Яму, бедным дзецям, што з голаду млелі?
Сястрычка старэйшая ўздумала весці
У лес іх — там ягады, кажуць, паспелі.
Ах, пане! Ці ж ты сеяў ягады тыя,
Ці ж твой гэта, скнара, набытак?
Засеяў сам бог скрозь гароды лясныя —
Нам, бедным, бяздольным, на ўжытак.
Дае дзецям лубкі і, рада не рада,
У лес з імі ціха дзяўчынка пляцецца.
Яна не забылася панскіх загадаў,
Але не спыняецца ўсё-такі — дзе ж дзецца?
Ідуць, бы зладзеі, пачцівыя дзеці,
Кідаючы ягады ў лубкі.
Трасуцца, як пырхне дзе птушачка ў вецці,
Пужаюцца нават галубкі!
Ляснік прасачыў такі. Б’е ўжо дзяўчыну,
Схапіўшы знянацку за косы.
Дарэмна сваю выкладала прычыну,
Дарэмна маліла нябёсы.
У двор прыцягнуў. I вось розгі ўжо носяць.
Загадвае пан агаліць небарачку.
Тут пана ўжо нават дамашнія просяць,
Ды пан і не слухае: дай ім патачку!
Дачка дарагая! Унучка мая ты!
Каб быў там я ў гэту часіну,
Я ганьбіць цябе не дазволіў бы катам,
Лепш сам пры табе б я загінуў!
Лепш лёг бы няхай у зямлю я сырую,
Чым даць памагатым таго ненажэрца
Зняважыць тваю сарамлівасць святую,
Цнатлівасць дзявочага сэрца!
Прыбілі дзяўчыну, дахаты паволі
Пайшла, ну а дома скруціла нябогу —
Памерла ад голаду, сораму, болю,
Адпомсціць за ўсё даручаючы богу.
Цяпер хоча вылезці дзед з беднай хаты,
Пайсці жабраваць — мо дзе выпрасіць хлеба,
Адзеўся ў старыя падраныя шматы,
Паплёўся. Ісці ж праз той лес якраз трэба.
Ідзе ён, няшчасны, ледзь цягне ўжо ногі,
Кіёк хоча выламаць — будзе падмога.
Ды выламаў толькі — ляснічы з дарогі
Падбег і ўжо цягне ў маёнтак старога!
Было толькі ўдарыць, слабога, даволі —
Упаўшы, пры пану сканаў ля парога,
Адпомсціць за здзекі усе, за нядолю,
За гібель сям’і даручаючы богу.
Адны засталіся драбнюткія дзеці.
Іх голад пагнаў жабраваць да суседзяў.
А пан — дзе ёсць прагнасць такая йшчэ ў свеце
I ў горы сірочым карысць сабе ўгледзеў:
Жылі тры браты, шчыра так працавалі,
Ды кепска для пана: усе ў адной хаце,
I панпгчыну, як ні лічы, адраблялі
Адну яны — страта на страце!
I ён аднаму з іх, старэйшаму брату —
Хай сам за сябе цяпер дні адрабляе,—
Ва ўласнасць аддаў апусцелую хату,
Што кінулі дзеці ў адчаі.
Яшчэ меў карысць пан з сям’і той няшчасця:
Не пойдзе ўжо ў лес больш галоты дружына,
Не пойдзе туды састарэлы дзед красці,
Не пойдзе і тая дзяўчына.
А хто пабяжыць, у куратніку будзе,
Нібыта злачынец, замкнёны.
Наслухацца зможа там, седзячы ў брудзе,
Ад пана абразаў шалёных.
Во лета мінула. Паспелі арэхі.
Ніхто не крануў іх — усе-ўсе для пана.
Сабраў ён сваіх — будзе гэтулькі ўцехі! —
I ў лес выпраўляецца рана.
Ідуць з ім вясёлыя дзеці і жонка
I ўся, што ва Узногах, прыслуга,
Хто з лубкай, хто з лёгкай вярэнькай, пляцёнкай,
Хто з возам — усе пацягнуліся цугам.
А лес той пануры і цёмны, як хмара —
З нябёсамі тут ён гамоніць спрадвеку.
У ім госціць звер толькі у норах, выжарах —
I следу нідзе чалавека.
Ідзе грамада ў лес — галёканне, крыкі,
Гуляе між дрэў, абудзіўшыся, рэха.
Трасуць лузганцы ў кожным закутку дзікім,
А іх — нібы сыпле хто з меха!
Бяруць і бяруць — у мяхі, у вярэнькі,
У кошыкі, шапкі, кішэні.
Набралі ўсе. Нават у дочак маленькіх
Арэхаў — паўнюткія жмені.
Ды з яснага неба над саменькім гаем
Раптоўна пярун тут ударыў!
Зірнуць не паспелі — агонь скрозь шугае,
Хвіліна — і лес у пажары!
Агонь аж раве, дым над дрэвамі — хмарай.
З нор выгнаны валам агнёвым,
Звер дзікі ляціць стрымгалоў ад пажару,
Ды гіне у полымі з ровам.
I птаства пячэцца — паны, ці вы рады?
Частуйцеся ж: ваша яно, не чыёсьці!
У кухні пякельнай той варацца гады,
А во прыпякло і вашмосцям!
А з неба ні дожджыку нават, ні граду —
Што ж, божая воля такая!
Сярод той спякоты, і дыму, і чаду,
Вады — хоць бы кропля малая!
Агонь жа нязбытны ўсё болей шалее,
Галосяць паны — дзе ім дзецца, не знаюць,
Паўзуць адусюль — о, бяда! — на іх змеі,
Іх шчыльна усіх акружаюць.
А з імі арлы, каршуны з крумкачамі,
Шулёнкі, сіпы, совы хмараю цёмнай
Ляцяць ды хапаюць паноў кіпцюрамі,
Ірвуць на шматы іх няўтомна.
Да неба сягалі жахлівыя крыкі,
Ды ўмомант замоўклі: усё спапялела,
У полымі страшным загінуў лес дзікі.
Стаў вугалем, пусткай счарнелай.
Цяпер на тым месцы балота, выжары,
А ў торфе там дрэвы з карчамі. Іх людзям,
Дроў смольных, што безліч ляжыць па абшары,
На тысячу год, пэўна, будзе...
Усё зарасло там бярозай куртатай,
Глухім багуном, лаханамі
Карчы ў Мыш з Баранавіч — так іх багата —
Шчэ пад лагуны й сёння возяць вазамі...
О панская сквапнасць! Во гэтакіх хіба
Паноў, як ва Узгонах, вы не сустракалі?
Усе яны дрыжма дрыжаць, каб і грыба
У лесе сялянкі хаця б не паднялі.
Нікому сарваць не даюць там нічога,
Пакуль у мяхі сабе не нахапаюць.
Як быццам гароды лясныя, што богам
Усім дараваны, яны засяваюць.
ІІад стражу ўвесь лес узялі — так пільнуюць,
Людзей жа за свет шлюць па дрэва гнілое,
За ўсякі крадзеж селяніна лупцуюць
Ці выкуп дзяруць — што ім скажаш на тое!
А глуміцца ж пушча! Яўрэй унь ссякае
Яе без шкадобы — гай робіцца галам!
Дый вецер віхурны наставіць, бывае,
Тут з дрэў пірамідаў — павал за павалам.
Лес — гэта ж багацце: каму невядома?
Калі ў год каторы не ўродзіць на полі,
Лес будзе ратункам: не дасць анікому
Ад голаду згінуць ніколі.
Дый хай мужыка пан навучыць талкова,
Як лес шанаваць, памнажаць дрэва тое.
Тады мо й не будзе караць так сурова
Яго за палена любое.
Мужык, кажаш, меры ніякай не знае?
Арэх рве з ляшчыны няспелы, зялёны?
Ды толькі дабру хіба ж хто навучае
Праз кары ды праз забароны?
Зірніце на нівы суседняга краю —
З лазы вінаград скрозь звісае там нізка.
Ніхто ж не сарве яго, хоць не ў звычаі
Ганебны бізун там і блізка.
Надзелены лепшай натураю, можа,
Насельнікі іншай, не нашай краіны?
Ці ёсць мо — хто мне зразумець дапаможа? —
Яшчэ тут якія прычыны?
Зямля ў нас ліхая? Нічога не родзіць?
Ці тут гультаі? Праца ў нас не ў пашане?
Чаму ж селянін наш, як старац той, ходзіць,
Калі там панамі — сяляне!
МЫШАНКА
Хадкевіч Кароль не займеў яшчэ Мышы,
Далёка ўжо час той, далёка! —
Яшчэ без імя у лясной гэтай цішы
Рака булькатала ў асоках,
Калі жыў ліцвін тут, што Мышкам быў званы —
Дамок з заімшэлай страхою.
Бядняк, але быў ён гасціннасцю знаны,
А болей — красуняй-дачкою.
Адсюль недалёка, над светлай ракою,
Над чыстым, дагледжаным ставам,
Дзе замчышча сёння у хвоях старое,
Быў замак, што ленным тут правам
У князя быў выслужыў рыцар адданы —
Відаць са шчасліваю доляй.
Быў вельмі заможны ён і паважаны,
Як рэдка ў Літве ў нас хто болей.
Прыгожы і стройны, вясёлы заўсёды,
Блукаў на кані, ён па краі.
Скакаў, паляўнічы, ён у Цепліводы,
Кружыў па Казінавым гаі.
Аднойчы ён стрэў пад ляшчынай густою
Красы найдзівоснай дзяўчыну,
Што ў кошык арэхі ў лясным супакоі
Зрывала, нагнуўшы галіну.
Бліжэй падышоў. I так шчыра вітае,
Пра імя даведацца хоча.
Яна, адказаўшы, уніз апускае,
Нясмелая, сціплая, вочы.
Падумаў сабе ён: напэўна, прастачка,
Ён лёгка яе ашукае.
Памкнуўся абняць, ды яна — ну й дзівачка! —
Наўцёкі, ратунку гукае.
Браты дзесь далёка — ці ж іх дазавецца?
А ён даганяе і з ходу
Хапае дзяўчыну. Яна, хоць, здаецца,
Была і не слабай ад роду,
Не можа тут вырвацца — божа наймілы!
Ну, як жа ёй абараніцца?
Ёй страх, злосць і сорам патройваюць сілы
Змагаецца, быццам бы львіца.
А ўсё ж ён дужэйшы! Якая хвіліна —
I рыцару здасца ўсё роўна,
Ды пхае яго і хапае, дзяўчына
Каня тут за цуглі раптоўна.
Конь вырвацца хоча, яна ж яго ўмела
Суцішвае ўміг, чараўніца.
За грыву бярэцца, ускаквае смела —
I вось на кані ўжо імчыцца.
Тут рыцар убачыў слугу і без слова
Каня у яго вырывае.
Ён птушкай — ці поле, ці луг, ці дуброва –
За ёй, маладзён, улягае.
Імчыцца дзяўчына, імчыцца без духу,
А рыцар — за ёю, за ёю,
А вецер аж свішча ў яе каля вуха,
Каса за плячамі — змяёю.
На бераг ракі во яна прылятае,
Конь стаў тут, б’е ў дол капытамі.
I далей — ні кроку, зямлю узрывае,
Варочае страшна бялкамі.
Ды фыркае, кружыць, кідаецца ў бокі,
А тут і пагоня далінай
Узвіхрыла пыл, ад яе ўжо тры крокі...
Саскоквае долу дзяўчына.
Ды ў хвалю рачную з разгону нырае —
Хутчэй жа, хутчэй ад пагоні!
Юнак жа — услед. Сілы ёй не хапае.
Штохвілі слабее і — тоне!
Схавалася ў цёмнай вадзе з галавою —
Юнак даплысці ці здалее?
Не ўспеў! Толькі хвалі бягуць чарадою.
Чысцюткая згасла лілея!
Юнак! Што ж тваё нарабіла жаданне?
Даць згінуць душы найпрыгожай,
Так вартай найлепшай пашаны, кахання!
Ну, хто дараваць гэта можа?..
Дазналіся людзі, да плыні святлістай
Падбеглі, у смутку пасталі...
У гонар, дзяўчыны, душы яе чыстай
Мышанкаю рэчку назвалі.
А рыцар над тою ракой ціхаплыннай
Паставіў мястэчка навечна
I Мышшу назваў яго — ў памяць дзяўчыны,
Што так загубіў недарэчна.
Яна ж перад Юр’ем на бераг з-пад раскі
Выходзіць заўсёды вясною,
I скрозь расцвітаюць тады з яе ласкі
Мінушкі — іх любяць гурмою
Дзяўчаты збіраць ды, спяваючы песні
Пра сонца і шчасце на свеце,
Віць шчыра вяночкі з іх, красак тых весніх,
Што потым на мшы ўжо асвецяць.
Паслужаць мінушкі дзятве ад сурокаў
Мо чараўніка, чараўніцы.
Хай прымхі ўсё гэта ды іншае вока
У іх знойдзе жыцця таямніцы...
У час, калі ноч зорны свет расхінае,
Пры месяцы бачу здалёку,
Як лёгкім зефірам тут перабягае
Дзяўчына раку у паўзмроку.
Угледзь яе постаць у мроіве мглістым —
Імгла ж ля дзяўчыны святлее.
Сама ж яна толькі мо душам найчыстым
Адкрыецца — твар, што лілея.
Сюды ўсе дзяўчаты раней прыбягалі,
Сваёй давяраючы цноце.
У час мой яны ўжо радзей тут бывалі —
Жывуць яшчэ прымхі ў прастоце.
Мо, ў памяць аб даўнім хлапцы і дзяўчаты
На Юр’я па сёння ў сваволі
Уранку з зарою — усе любяць святы —
Прыносяць прысмакі на поле.
Смяюцца, дурэюць, прысмакі з’ядаюць.
Калі ж тут, за трункам старыя,
На межах пасеўшы ўкруга, пачынаюць
Расказваць пра дзеі былыя,
Качацца з пагорка ўся моладзь імчыцца.
Калі да дзяўчыны каторай
Хто з хлопцаў прыкоціцца, з ёю як быццам
I да алтара пойдзе скора.
I праўдзяць варожбы, бо хто ж паімкнецца
З пагорка таго да нямілай!
А тая ж, што ў мроі ўвайшла ўся і ў сэрца,
Пацягне магнітнаю сілай...
Яшчэ ёсць, аповесць. Хто Мыш найдаўно тут
Закладваў, сказаў нечакана:
«Дам селішчу імя той першай істоты,
Што заўтра мне стрэнецца рана».
Назаўтра у бок Цепліводы паволі
Дарогай паехаў ён конна.
Аж бачыць тут: выбегла мышка на поле!
З кустоў, пазірае здзіўлёна.
Аповесць во гэтая звязана з тою;
Ды толькі там мышка другая!
О, кожны хацеў бы спаткацца з такою
Пад голлямі спеўнага гаю!
Яе павітай толькі шчыра, пачціва,
Як шчыра вітаў я, бывала,
Ды пагамані, як з сястрою, зычліва,
З увагай, пашанай, без шалу.
Бо ёсць жа дзяўчаты, якія заўсёды
Лепш кінуцца ў вір галавою,
Чым імя заплямяць за міг асалоды:
Як жыць потым з ганьбай такою?..
О мілы ўспамін! Дарагая Мышанка!
Зноў снішся ты ў барве заранак.
Найпершая ў свеце мая ты каханка,
Мільгнуў тут жыцця майго ранак.
Мае ўсе тут гульні, блуканні, забавы,
Высочваў я рыбку тут днямі,
Траву нёс кароўкам, рваў кветкі, рухавы,
Тут «біўся» не раз з «казакамі».
У чыстым крышталі тваім тут, здзіўлёны,
Я бачыў тады пад вадою
Чародку альшын, бор, узгорак зялёны,
Сябе — і ўсё ўніз галавою.
Тут час пралятаў мой, нам, дзецям, з табою
Так міла было і цікава.
Як рады былі, калі крыгі вясною
Ішлі тут — за лаваю лава!
Тады, у маленстве, калі я, шчаслівы,
У твае углядаўся крышталі,
Не знаў, што ўжо ў сэрца — о час наш імклівы! —
Яны мне навечна запалі.
Сум, радасць — як воблакі, тут праплывалі,
Раіліся чыстыя мары.
Вучылі нас думаць, рака, твае хвалі
I родных палеткаў абшары.
З людзьмі жывучы, ад людзей о, як многа
Бярэш ты і ў сэрца, і ў голаў.
Як і ад ракі той, ад гэтых разлогаў,
Ад жыта, што спее наўкола.
Я жыў той красою — у часе прымглёным,
Красе ўсёй, пачуццям высокім
Я толькі пасля пазнаходзіў імёны
У свеце шматфарбным, шырокім.
Не знаю, дзе буду, памру дзе, не знаю,
Ды ўдзячны зямлі я, дзе вырас,
Я ў думках лячу зноў да роднага краю,
Здалёк мне відаць яго вырыс.
Мышанка мая! За ўсе краскі, за тое,
Што жыў тут, табою прыгрэты,
За светлае ранне сваё залатое,—
Прымі ж ты вянок мой во гэты.
СВІЦЯЗЬ
1
Так, добра, што сёння жывая
Фантазія барда з-пад Нёмна
Забегла туды, дзе гайдае
Шыр водную Свіцязь няўтомна,
I там свіцязянак сустрэла,
I звіць тры вянкі ім здалела.
2
Мне слава яго, як бальзамам,
Душу ажывіла. Прызнацца,
Рыфмую і я, ды з Адамам
Мне ў гэтым усё ж не зраўняцца:
Верш кепскі мой, муза не тая!
Падам, што з вякоў люд наш бае.
3
Бо шмат ад сябе ты, Адаме,
Наплёў пра часіны былыя.
Усё ж занядбаўшы паданне,
Якое данеслі старыя.
Яго чуў Тамаш у народзе
I мне перадаў пры нагодзе.
4
На месцы, дзе Свіцязь, як вока,
Чысцюткая, горад раскошны
Быў некалі, знаны далёка,
I ў ім жыў купец найзаможны,
Які меў дачку, што сваёю
Усіх чаравала красою.
5
I вось закахаўся ў дзяўчыну
Убогі хлапец. Як — пра гэта
Расказвае жудасны ўчынак,
Які і з’яднаў іх праз лета.
Быў хлопец з кішэняй пустою
I з гэткай жа самай душою.
6
«Аддам у замужжа дачку я
Таму, хто шмат золата мае»,—
Купец даў аб’яўку такую.
Хто хоча, няхай паспяшае:
Ля юнай красуні чароўнай
Заўсёды залётнікаў поўна!
7
Дзе ж грошай узяць? Невясёла
З сабой разважае каханак.
Сланяецца, звесіўшы голаў,
Ці дзень, ці то вечар, ці ранак.
I думае ўсё. Ды хіба ты
Прыдумаеш тыя дукаты?
8
Якой жа знайсці можна рады
Яму тут без грошай, не знае.
I д’ябальскі план, як панада,
Ужо ў галаве выспявае:
«Пайду я да ростаняў — можа,
Рагаты дарадчык паможа».
9
У горадзе Свіцязі — поўнач,
Спяць людзі, і вецер, і рэха.
I толькі сабакі на поўнік
Штось выюць, заходзяцца ў брэху.
Не, мусіць, усё ж недарэмна
Спакою няма ім, нядрэмным.
10
Крадзецца хлапец сярод ночы,
I сам паддае сабе страху.
У страха ж — вялікія вочы:
Ужо аж трасецца ад жаху.
Ды йдзе ўсё ж — штурхае каханне.
Дзе ж тое дарог скрыжаванне?
11
А вось і яно. Пад дубамі
Стаў, свіснуў, пужліва стаіўся.
Аж выйшаў тут д’ябал з рагамі —
Ледзь хлопец не перахрысціўся.
Ды гэтакі страшны, агідны —
Няўжо ёсць такія страшыдлы?
12
Пазногці на лапах курыных —
Крукамі. Дзюбаты. З вужакаў —
Яго валасы. Хвост — казліны.
Агонь у зубах! Сам — у фраку.
Спужацца тут можна да смерці —
Няхай бы ўзялі яго чэрці!
13
Стаіць бедачына — дзе ж дзецца?
Ну, а валасы ў яго — дыба!
Ад страху і не абзавецца —
Маўчыць, як у возеры рыба.
«Ты к д’яблу, мінаючы бога,
Прыйшоў па якую падмогу?
14
Кажы, не трасіся! Раз ногі
Сюды прывялі, к майму схову,
Чаго ж мае страшаць так рогі,
Што аж адняло ў цябе мову?
Калі ты рашыўся, то трэба
Быць смелым — хай пекла ці неба!»
15
I хлопец — знайшоў такі сілы —
Так д’яблу на гэта гавора:
«О д’ябле! Ўвесь свет мне нямілы!
Сюды прывяло мяне гора!
Я моцна дзяўчыну кахаю,
Ды... грошай, бо бедны, не маю...»
16
«Ага, зразумеў: без дукатаў
Цябе мець ніхто не жадае?
Ну, што ж, памагу я, ды плата
Тут будзе усё ж не малая:
Аддаць жа павінен за грошы
Ты д’яблу душу, мой харошы!
17
I загадзя я заяўляю:
Не дам табе грошай гатоўкай,
Бо іх у запасе не маю —
Сам цешуся во залатоўкай:
Шмат трацімся мы на інтрыгі,
Але часта маем з іх фігі».
18
Як быць? Што рабіць бедачыну?
Душы не даваць тым рагатым?
Але ж хіба зможа дзяўчыну
Займець ён без іхніх дукатаў?
I хлопец на скуры валовай
Крывёй сваёй піша ўжо ўмову.
19
Так піша, як д’ябал дыктуе,
Ледзь водзіць рукою аслаблай,
I нібы праз сон ужо чуе
Ён мову жахлівую д’ябла.
Ды пот толькі вытра і зноўку
Выводзіць пад тую дыктоўку:
20
«У поўнач, дзе слуп, пад дубамі,
Ты станеш каля раздарожжа,
I мы табе ў рукі агнямі
Купца заманіць дапаможам.
Заб’еш яго, возьмеш дукаты —
Адразу ж тут станеш багаты.
21
Жыць будзеш — усё даюць грошы! —
Ты лепш за вяльможнага пана,
Жыць сорак гадоў у раскошы
З дзятвою і жонкай жаданай.
А потым цябе у балота,
У пекла, мы прымем з ахвотай!
22
Каб важна было гэта болей,
Мы ўсе па цябе прыйдзем самі:
У хованкі толькі, саколе,
Не ўздумай гуляць ты з чарцямі.
Табе будзе лепей самому,
Калі не ўцячэш тады з дому».
23
Трактат падпісалі грунтоўна
Абодва — ну, як у «Тукаю»,
I ўраз разышліся бязмоўна.
Хлапец скіраваў да ручаю,
I з рук кроў вадой там змывае
Ды гэтак з сабой разважае:
24
«Ну, што ж! Покуль з’явяцца чэрці
Мяне браць у пекла па часе,
Сто раз яшчэ можна памерці —
Унь колькі гадоў у запасе!
А мы той часінаю будзем
I есці, і піць так, як людзі!»
25
Нікчэмнасць! Вяршыня раскошы:
Піць, есці — і болып анічога!
А браць у каго яму грошы —
Не важна: у д’ябла ці ў бога.
Сумленне ў разлік не ўваходзіць:
Хіба ж яно шчасце дзе родзіць?
26
Ды хай хоць каханне кабеты,
Няхай з асалод асалода —
Як будзе ў дарозе да мэты
Жыццё хоць чыё перашкодай,
Чым звесці са свету другога,
Сябе лепей знішчы самога!
27
Але і сябе ўсё ж няможна:
Жыццё — гэта ўласнасць не наша,
Яго адымаць нам — бязбожна.
А той жа, хто мысліць іначай,
Той, хто за дукат забівае,
Як д’ябал, душы ён не мае.
28
Ужо, слухачы мае, бачу:
Не так я пачаў спеў свой троху —
Па хлопцу ніхто з вас не плача,
I д’яблам я вас не спалохаў.
А што ж за балада такая,
Што чортам каго не злякае!
29
Тут мушу я вам растлумачыць:
Быў добры я ў часе запеўкі,
Другое (прашу мне прабачыць) —
Баяўся: спужаюцца дзеўкі,
Бо неяк адна мне казала,
Што здань яе ў песні спужала.
30
Дык як быць тут з д’ябальскай зграяй?
Пужаць не хачу я нікога,
Жаданне я гэткае маю:
Наколькі мая будзе змога,
Усім мне давесці патрэбна,
Адно: забіваць — найганебна.
31
А трэцяе — ўласную ліру
Настройваю я, як жадаю.
Цяпер больш паважна я, шчыры,—
Вы хочаце? — тут заспяваю.
Усё, за пяро я ўжо ўзяўся —
Каб толькі ніхто не пужаўся!
32
Са слаўнае Зэльвы спяшае дадому
Купец, распрадаўшы тавары,
Вязе з кірмашу па дарозе знаёмай
Дукаты свае і таляры.
Усё тое збыў, што скупіў перад гэтым
У Свіцязі і ў наваколлі.
Вязе ён гасцінцы для жонкі, для дзетак,
Шчаслівы такі, як ніколі.
33
За ім, за купцом тым, яшчэ тры падводы
З усякім нятанным таварам.
Схіляецца сонейка ўжо да заходу,
Крывавым паблісквае жарам.
Дзесь блізка ўжо й Свіцязь, купца родны горад—
Пасвіствае, едзе вясёла.
Ды раптам на гладкай дарбзе — вось гора! —
У возе зламалася кола!
34
Купец — у спалоху: што ж гэта такое?
Сціскаецца сэрца ў трывозе:
Мо гэта якое прадвесце ліхое —
Паломка на гладкай дарозе?
Ці дома няшчасце? Глядзіць на дарогу.
Што толькі не лезе у голаў!
Сцямнела ўжо добра, калі, дзякуй богу,
Наладзілі гэтае кола.
35
Што міг, то дадому бліжэй, і паўз гоні
Лягчэй усё ехаць, здаецца.
Намнога хутчэй, чымся гэтыя коні,
Дадому душа яго рвецца.
Пад поўнач. Цямнота — хоць выкалі вока.
I вось па нябачнаму шляху
Уехалі ў непралазь пушчы глыбокай —
Памерці тут можна ад страху!
36
А во яшчэ збіліся раптам з дарогі!
Ды гэта не дзіва, вядома:
На нашых дарогах зламаць можна ногі,
Умомант загінуць любому.
Як быць вазакам? Мо — так робяць часамі —
Тут коням даверыцца трэба?
Ну, што ж — іх пускаюць на волю, а самі
Узносяць малітвы да неба.
37
Той шэпча «Анёла», той — «Верую ў бога»,
А той — «Пад тваю абарону...»
I ўсе па баках пазіраюць з трывогай,
На чорную ночы заслону.
Тут раптам якоесьці рэшата бачаць —
Ну, што за праява такая?
Агеньчыкі ў ім быццам нейкія скачуць.
Ці мо гэта золата ззяе?
38
— То ж Свіцязь! — адзін прамаўляе, здзіўлёны.
Другі: — Можа, вёска якая?
А трэці, што верыць ва ўсе забабоны:
— Нянначай, то скарб! — усклікае
I, скінуўшы боты, бяжыць ва ўсе ногі
Да «скарба» дзівоснага, хцівы.
Ды «скарб» не чакае яго ля дарогі,
Адскоквае далей, гуллівы.
39
Скарб-рэшата дзіўны мяняецца ўмомант
I форму біча набывае.
«Ды гэта ж нячыстая сіла, вядома!» —
Здагадка купца працінае.
Не, кажа сабе ён, не трэба баяцца!
Не варта губляць нам спакою:
Усім жа вядома, дк любіць яднацца
з нясмелымі ліха любое.
40
Як ехалі едуць. А біч той — вось дзіва! —
Ужо свечкаю бачыцца воку:
То бліскае блізка агнём мігатліва,
То свеціць адкульсьці здалёку.
I хоць бы душа сярод ночы жывая
У пушчы бясконцай панурай!
А тут яшчэ вецер — адкуль? — налятае,
Праз хвілю ўсчынаецца бура!
41
Завыла, заенчыла пушча навокал,
Віхор, як шалёны, нясецца.
Бярозы паднебныя трушчыць з наскоку,
Да неба ўзнясе іх, здаецца.
Праз буру імчаліся, коні. А вецер
Тут раптам аціх — ад знямогі?
Унь гала мільгнула з-за цёмнага вецця —
Расстайныя бачны дарогі.
42
I бачна: аж свецяць чарцей языкі там!
Пабліскваюць страшныя вочы!
I тут на купца з прыдарожнай ракіты
Бядняк той з сякерай падскочыў.
«Ты што гэта, хлопча? 3 чарцямі ў хаўрусе?
А, золата трэба! I многа?!
Бяры колькі хочаш — я не паскуплюся:
Пусці мяне толькі жывога!
43
Сям’я ў мяне, дзеці... I будуць, сіроты,
Жыць з марай адною — аб хлебе?
Ах, бога пабойся, калі няма цноты!
Запомні, суддзя ёсць на небе!
Калі галаву маю здымеш ты сёння,
Дык ведай жа: знойдуцца сілы,
I ў часе сваім яна дошку адслоне,
I з помстаю выйдзе з магілы!
44
Ды ляжа на стол твой банкетны, дзе стравы,
З крывёю змяшае напоі.
Прашые цябе яе зрок там крывавы!..
Не знойдзеш нідзе ты спакою!
Адпомсціць табе! Хіба ж вінны сіроты?
Хто крыўдзіць іх, бедных, хай знае:
Яго будуць вечныя мучыць згрызоты,
Яго яшчэ пекла чакае!»
45
Вагаецца хлопец, ды д’яблы, тут зграяй
Штурхаюць яго — злева, справа.
I хлопец купцу галаву адсякае —
Крывавая здзейснена справа!
Астатніх жа д’яблы прыкончваюць самі,
Як гэта рабіць, яны знаюць:
Рагамі вунь колюць, дзяруць кіпцюрамі,
Ды з пашчаў агнём апякаюць.
46
Усіх так забілі, і ўмомант вазы іх
Схавалі у пушчы глыбокай.
Хлапец жа пайшоў к ручаю, рукі мые
I чуе там голас здалёку:
«Ты знай: цябе помста ўсё роўна дагоніць!
I голаў, што ссек за дукаты,
Яшчэ дамавінную дошку адслоніць,
Пакліча цябе на адплату!»
47
Хоць страшна, ды хлопец да, бацькі каханай
Назаўтра прыносіць дукаты.
I той пералічвае грошы старанна:
Другая размова з багатым!
Ды штосьці нядобрае бачыць дзяўчына
У поглядзе хлопца, на твары.
Уся аж трасецца: што тут за прычына?
На сэрцы — дум чорныя хмары.
48
I сёння, як колісь было, як спрадвеку
(Няўжо ж і заўсёды так будзе?)
З грашыма кашэль гэты над чалавекам
Адзін уладарыць — о людзі!
Злучыла каханых двух золата тое —
Хто знае, адкуль яно ўзята?
Паселіцца д’ябал цяпер у пакоях,
Бо д’ябал і быў ім за свата!
49
Гамоніць вяселле, гучаць там віваты,
Купцова ж сям’я — у адчаі,
Слязамі сыходзіць ад цяжкае страты,
А жонка ад гора канае.
I дзеткі драбнюткія, тыя сіроты
Пайшлі да чужога ўжо дома.
Які заставаўся яшчэ ў іх там злоты
I той быў забраны, вядома.
50
А хлопец купцом стаў — гандлярыць «талкова».
Вязуць яму д’яблы тавары.
У Свіцязі ўсё прадае паспяхова,
Грабе зноў дукаты, таляры.
Вядома, душу хто злачынствам запляміў,
Яна ў яго болей цвярдзее.
I хлопец яшчэ у хаўрусе з чарцямі
Ўчыніць многа ліха здалее.
51
Калі ж яго памяць аб здрадзе даймае,
Тады, неадольную, хлопец
Работай яе з галавы выганяе,
У горкім віне часам топіць.
Ды песціцца з жонкаю, дзетак гадуе:
Уцеха з уцех яго — дзеці.
Хоць сам прападзе, дзеля іх пашчыруе:
Не зналі б нястачы на свеце.
52
Стаў хутка багатым, зажыў ён заможна,
Бо крыўдзіў усіх, каго здолеў.
Падседжваў суседзяў, махлярыў бязбожна —
Абы нахапацца паболей.
Ужо ў караля закупіў нават Свіцязь —
Палацы, з падданымі хаты.
Хто ж крыўд не мог сцерпець, той кідаў — жывіце ж!
Пакораны горад пракляты.
53
Вось так пажывае, давольны, вясёлы,
Былое ўжо не ўспамінае.
Каб грэх замаліць, ён ссуджае касцёлы,
Шпітальных дзядоў адарае.
Мяркуе, што бог прыме гэту ахвяру,
Палітую кроўю багата,
Ды мо абароніць такую пачвару
Ад кіпцяў тых д’яблаў рагатых.
54
Спіць смачна. Ды сорак мінаецца роўна
З той страшнай часіны во сёння.
Калі ж б’е гадзіннік за сценкаю поўнач,
Ён свечку хапае спрасоння.
Ідзе, увесь белы, як з могілак мара,
Ды свечку на стол зноў стаўляе.
Уздых — і з грудзей рвецца быццам бы пара,
Агонь ужо з рота шугае!
55
I дыхаць так цяжка — як быццам канае,
Хрыпіць — страшна выкаціў вочы.
Ад страху заенчыў — дзе дзецца, не знае,
Не хочучы, дзіка рагоча.
З рук кроў — і адкуль яна? — ўжо выцірае:
Згінь, згінь, насланнё ты ліхое!
Тут голаў купцова ў паўзмроку ўсплывае:
Адплата прыйшла за былое!
56
Прачнулася жонка, жахнулася: — Божа!
Муж любы, што гэта з табою?
Ты белы, як труп той! О хто мне паможа?
Што ўздумаў ты гэткай парою?
Гаворыш з сабой? Мо гарачка якая?
Як лёд, твае рукі! Здранцвелі!
Вады на ды спі — няхай ліха мінае...
Ледзь спаць яго ўклала ў пасцелю!
57
Назаўтра зноў жонка на мужа з самотай
Глядзіць: аж счарнеў у вачніцах!
I з дзецьмі — не ўбачыў бы — плача ўпотай:
Каб так за паўночы змяніцца!
I сам ходзіць смутны. Каб неяк забыцца
Пра ўсё, што было з ім у поўнач,
Наладжвае баль — няхай дом весяліцца,
Хай будзе гасцей у ім поўна!
58
Усё тут у руху. Кухаркі гурмою
Снуюць і снуюць каля печы.
Захоплены шчыра работай сваёю —
Каб добра было ўсё, дарэчы.
А ў залі ўжо чуецца шум весялосці,
Там золата, срэбра аж ззяе.
У дом жа ідуць усё новыя госці,
Усіх гаспадар сустракае.
59
Шчыруе бяседа. Ад страў усялякіх
Сталы ну аж ломяцца проста.
Уволю п’юць госці, каштуюць прысмакі:
Шум, гоман, вясёлыя тосты.
Аж тут гаспадар — што за напасць такая? —
Увесь спалатнеў, бегчы хоча.
Глядзіць: аж з вакна галава пазірае —
Крывёю налітыя вочы!
60
Ад страху знямелі ўсе — лезь хоць пад лавы!
Жагнацца міжволі спяшаюць.
Яна ж, галава, водзіць зрокам крывавым,
Яе вочы пана шукаюць!
А пан-гаспадар, як асіна, трасецца:
О з той галавой ён знаёмы!
Стаіць, як застылы, на месцы — дзе ж дзецца!
Глядзіць па баках, нерухомы.
61
І кажа яму галава: — Што, нажыўся?
Хацеў, пане, золата многа?
Ты ўсё яго браць мог — я не паскупіўся б:
Мяне адпусціў бы жывога.
Сям’я ў мяне, дзеці... I сталі, сіроты,
Жыць з марай адною — аб хлебе.
Не дбаў ты пра бога — няма ў цябе цноты,
Забыў, што суддзя ёсць на небе!
Ты помніш мой голас з начы: «Калі сёння
Ўпадзе мая голаў без сілы,
То ў часе сваім яна дошку адслоне...»
Цяпер во я выйшла з магілы!
На стол твой банкетны я легла, дзе стравы,
З крывёю змяшаўшы напоі.
Цябе мой пранізвае позірк крывавы...
Дарэмна шукаў ты спакою!
Ідзе ўжо во помста! Ці ж вінны сіроты?
Хто крыўдзіць іх, бедных, хай знае:
Яго будуць вечныя мучыць згрызоты,
Яго яшчэ пекла чакае!..
62
I тут з галавы кроў лінула навокал,
Цячэ ўжо ў забойцы па твары.
Удзень стала цёмна — хоць выкалі вока,
За вокнамі — чорная хмара!
Па шыбах пяском унь сячэ ўжо з размаху.
Дождж, град з-пад нябёс — навальніца!
Пярун б’е па вокнах, грукоча па даху,
Жагнае ўвесь свет бліскавіцай!
63
Праз вокны тут д’яблаў ускоквае зграя,
Агнём палівае, кугіча.
За спіны гасцей гаспадар забягае,
Ды чэрці хапаюць здабычу!
Яна ў кіпцюрах іх! Шалее віхура,
Палац наймагутны гайдае.
Трашчаць сутарэнні ўжо, ходзіць падмурак,
Сцяна ад сцяны адпадае.
64
Скрозь валіцца цэгла ды бэлькі са столі,
I падаюць людзі снапамі.
Так рушыцца ўвесь горад Свіцязь з наўколлем
З хацінамі ўсімі, з дамамі.
Здаецца, зямля ўся, свет цэлы трасецца,
Трэск, грукат страшэнны навокал.
Дзяцей плач жахлівы далёка нясецца,
Крык, енкі сягаюць аблокаў.
65
Гуляюць віхуры. Сабакі ўсе выюць —
Няўжо гэта свету сканчэнне?
Пярун б’е без стомы — хто спыніць стыхію?
У сцены ды паліць бярвенне.
Пад горадам ходарам ходзіць зямля ўся,
I вось пад стыхіі напорам,
Бы крыга лядовая, ўбокі раздаўся
I ў бездань ляціць Свіцязь-горад!
66
Вада забурліла наўкол. Вал за валам
Нясецца прасторам шырокім
I так разгайдаўшыся, ў бераг б’е з шалам —
Аж пырскі ляцяць пад аблокі.
А вал зноў адскочыць ды зноў набягае —
О, помачы тут не прасіце!
Так дзень пашалеўшы, вада заціхае —
Становіцца возерам Свіцязь.
67
О колькі тут марна загінула люду,
Прапала дабра упустую!
І ўсё праз забойства, праз золата груду,
Праз хцівасць і сквапнасць людскую.
Віноўны, бязвінны, бядняк ці заможны —
Каго не ўзяла прорва тая!
Бо за аднаго бог — то ведае кожны —
Не меней, як дзесяць, карае.
68
Не ўсе ў час той згінулі. Бог сваёй воляй
Тады ўратаваў ад знішчэння
Людзей тых, якіх не тачыў аніколі
Чарвяк неадольны сумлення.
За Свіцязь яны уцяклі ад той хмары,
У пушчы знайшлі сабе сховы.
Ды той, хто і ўцёк, але варты быў кары,
I там зведаў гнеў перуновы.
69
Сягоння, калі у Наваградак едзеш
Цяністай дарогаю з Мышы,
Вады там люстэрка чысцюткае ўгледзіш
Ты ў мройнай лясістае цішы.
Тут, людзі расказваюць, чутна бывае,
Як звоняць званы пад вадою,
I хваля часамі брусы вымывае
З смалою — застылай слязою.
70
Прахожы, калі стрэнеш возера тое,
Люстраную шыр вадзяную,
Адкінь ты адразу жаданне, якое
З бядою, злачынствам сябруе.
Не, лепей памерці ад голаду, смагі
I шчасця не ведаць адвеку,
Чым подласць зрабіць хоць каму без развагі,
Тым болей — забіць чалавека.
РЫНГОЛЬТ АЛЬГІМУНТАВІЧ, ПЕРШЫ ВЯЛІКІ КНЯЗЬ ЛІТОЎСКІ, ЖМУДСКІ I РУСКІ
Час успомніць нам Рынгольта,
Альгімунта сына,
За якім славутай стала
Наша ўся краіна.
Зайздрасць, ведама, заўсёды
Бачыць толькі крыва.
Пазайздросцілі Літве ўсе,
Што жыве шчасліва.
Выйшаў з Кіева са зброяй
Святаслаў той горды,
З ім Леў, Дзмітрый, а таксама
Курдасовы орды.
Ды Рынгольт іх стрэў на Нёмне,
Дзе падходзіць Дзітва,
I ўсчалася ўмомант з тымі
Прыхаднямі бітва.
Кроў цякла ракой, ды йшла там
Зноў на сілу сіла.
Дзень сканаў — Літва ў той сечы
Ворага разбіла.
Бітвы той сляды ля Нёмна:
Сыпаныя шчыльна
Курганы. Ды вёскі імя
Даўняе — Магільна.
КАРАНАЦЫЯ МІНДОЎГА 1252 г.
Што гэта за паны?
Наваградка званы.
Чаму ім звоняць доўга?
Ах, гэта ж крыжакі
Ідуць, каталікі,
Каранаваць Міндоўга!
Усё на іх блішчыць
Ды золатам зіхціць.
Ад іх наўкол святлее!
Увесь твой строй, крывіч,
Крывэ-Крывэйтаў зніч
Прад бляскам тым бляднее.
У князя заўтра хрост.
А нас пашле наўпрост
Мо крыжакам на яткі?
Ужо, тыран, сваіх
Пляменнікаў дваіх
Прагнаў з радзімы-маткі.
Міндоўг не верыць, не!
Сваю карысць тут гне —
Ён сам кіруе лёсам.
Ён будзе каралём!
Тры дні — каталіком...
Крыжак жа будзе — з носам!.
МАГІЛА МІНДОЎГА. 1263 г.
У Наваградку дагэтуль
Ёсць гара Міндоўга.
Там ляжыць ён, яго помніць
Люд наш будзе доўга.
Быў ён свой кароль, ліцвінскі,
Меў калісьці сілу.
Ды абманам жыў. Абман той
Звёў яго ў магілу.
Быў прыняў святую веру,
Ды адкінуў вонкі.
Што ж ён гэтак Даўмантовай
Не адрокся жонкі?
Галаву Даўмонт у гневе
Зняў з яго за жонку.
Тым Літву асіраціў ён,
Ліху здаў старонку.
Што ж з таго, што ўздзеў карону
Князь сваёй парою,
Раз не ўстояў перад тою
Жонкаю чужою?
ВОЙШАЛК, АЛЬБО ВАЛЬСТЫНІК МІНДОЎГАВІЧ. 1264 г.
Адзецца можа ў скуру
Авечкі й воўк, як трэба.
Хадзіў у ёй і Войшалк,
Калі быў служкай Неба.
Хоць быў ён княскім сынам,
Насіў манаха расу.
Надзеўшы нават мітру,
Крыж не кідаў да часу.
Калі ж забілі бацьку,
Ён помсціць стаў ліцвінам,
Іх забіваў ён безліч
Найжорсткім самым чынам.
Каб край пашырыць, Войшалк
Валынь надумаў, хцівы,
У Льва адняць, прысвоіць
У час нелітасцівы.
Яго ж той ва Ўладзімір
Пазваў з ліхім намерам.
Там частаваў ён госця,
Паіў сваім манерам.
Уночы Леў прыходзіць
У спальню госця ў тлуме.
З пасцелі ўзняўшы, кажа:
— Яшчэ мо вып’ем, куме?
I ўзняўшы меч, са словам
Нянавісці з размаху
Б’е Войшака. Хто быў там —
Аж анямеў ад жаху.
Такі канец прышоў во
Міндоўгаваму сыну.
Хто ворагам быў людзям,
Хіба б інакш загінуў?
ПРА ЯЦВЯГА КОМАТА. 1264 г.
Вы пра Комата-яцвяга
Чулі? Не? Тады — увага!
Быў той Комат — нібы кома,
Не сядзеў ён сіднем дома.
Як надумаў Сарамлівы
Баляслаў нелітасцівы
Знішчыць люд той вольналюбы,
Не збаяўся Комат згубы.
З гікам, смела, зухавата
Ў бой імчаў ён, бы на свята.
Біў чужынцаў, прагавіты,
Ды стралой быў сам прашыты.
I паляк, бы звар’яцелы,
Біў яцвягаў дзень той цэлы,
Бо ўсё ж пана ўжо не мелі,
А ўцякаць яны не ўмелі.
I таму, сыны адвагі,
Ўсе пагінулі яцвягі.
Іх імя хіба мо рэкі
Захавалі нам навекі.
Хоць даўно без іх Падпяшша,
Ды край помніць іх бясстрашша.
А ўцалеў з іх хто ў віхурах,
Дык згубіўся ўжо ў мазурах.
СВІНТАРОГ УТАНЭСАВІЧ.
1268—1271 г.
Як загінуў сын Мендога,
Уладаром Літва абрала
Князя з Жмудзі Свінтарога,
Бо яго даўно ўжо знала.
Ён амаль быў стогадовы,
Добры сэрцам, не суровы.
Ён Літву не доўга цешыў:
I яго знайшла касая.
Пад гару, дзе замка вежы,
У жалобе люд спяшае
Пахаваць там Свінтарога,
Як і зычыў, ля парога.
Бы ў паход, яго прыбралі —
Шабля, лук, кап’ё пры боку.
Выжлаў двух, хартоў звязалі,
З імі — сокала звысоку,
Потым ястраба з-пад неба
I каня з сядлом — як трэба.
Гэта ўсё на стос — вам дзіва? —
Узвялі. З слугой адданым!
Падняслі агонь імкліва,
Міг — і ўсё ў віры агняным!
Кінулі ў агонь — да высяў —
Кіпцюры мядзведзяў, рысяў.
Меркавалі: так жа будзе,
Як на гэтым, на тым свеце.
Так жа там ваююць людзі,
Так палююць, ладзяць клеці.
А караскацца на неба
Па крутых гарах там трэба.
Пахавалі Свінтарога
Па-паганску, урачыста.
Мы, хто сёння з ласкі Бога
Мае сонца веры чыстай,
Час паганства ўсе ганьбуем.
Свінтарога ж — мы шануем.
ВІЦЕНЬ, ВЯЛІКІ КНЯЗЬ ЛІТОЎСКІ. 1283—1315 г.
Вера наша, хрысціянства!
Шмат ты ран крывавых мела,
Покуль сэрцы ўсе ў паганскай
У Літве заняць здалела.
Бо цябе, што ўсім вяртаеш
Дабрыню, любоў, спагаду,
Прышчапіць Літве хацелі
Праз пажары, кроў і здраду.
Ордэн той, што меч крывавы
Нёс на ўласных дабрачынцаў,
Што ў набегах нішчыў Польшчу,
Што біў прусаў, бы злачынцаў,
Што ішоў вайной на ўласных
Светароў ды на рыжанаў,
Жыў рабункамі. Таму так
Шчыраваў «для хрысціянаў».
Мечам злым хрысціў Літву ён,
Пляжыў Жмудзь, знёс мур Рамновы.
На пажарышчах тых ставіў
Ён за замкам замак новы.
Ды на трон Літвы сеў Віцень,
Князь рашучы, мудры, смелы.
Крыжакоў ён біў у сечах,
Ад Літвы адвёў іх стрэлы.
Светарам жа іх ён собіў.
I мяшчанам, што раўкамі
Прывялі яго пад Рыгу,
Каб змагаўся з крыжакамі.
Пад Браўнзберг, Каліш і Добжын
Ён хадзіў з сваёй літвою,
Праслаўляў наш край у свеце
Зброяй праведнай сваёю.
Нездарма ж і смерць да князя
Не змагла ўсё падступіцца.
Сам Пярун яго ў нябёсы
Ўзяў пад водбліск бліскавіцаў.
Шмат хто ў час той, кажуць, бачыў,
Як між хмар, дзе золак мройны,
На кані, бы месяц, белым,
Пралятаў ён, рыцар збройны.
СПАЛЕННЕ КРЫЖАКА РУДЫ Ў ЧАСЫ ГЕДЫМІНА. 1320 г.
Ты дарма прыйшоў да Меднік,
Руда, з намі біцца:
Мусіш — звязаны, са зброяй —
На каня садзіцца.
Ды не ў бой ты зноў паскачаш,
А на стос агністы.
Панясеш багам паклон ты
Ад нас урачысты!
Ехаў Руда, мусіў ехаць
Пад кліч зычны рога
У гарачыя абдоймы
Віру агнявога!
Бы паходня, гарыць Руда,
А Літва ў гуморы,
Што багам сваім ахвяру
Шле такую ў зоры.
Хоць было ў Літвы быліннай
Шмат паходаў плённых,
Так яна паліла толькі
Крыжакоў палонных.
ТУРАЎ РОГ ГЕДЫМІНА. 1321 г.
Тут, у Вільні, на гары
Туравай вядомай
Гедымін над стромай
Тура ўклаў быў пры бары
На гары.
Нам на памяць — тураў рог
Быў пазалачоны,
Гожа аздаблёны.
Князь яго схаваў у лёх,
Тураў рог.
З рога тога Вітаўт піў
Разам з каралямі,
3 важнымі панамі.
Як іх з’езд у Луцку быў,
З рога піў.
Падарыў князь гэты рог
За сталом, па-людску
Зыгмунту ў тым Луцку
Ды Літве ён не памог...
Дзе ж той рог?
ЗАСНАВАННЕ ВІЛЬНІ. 1322 г.
На гары, дзе замкаў вежы,
Дзе палаў зніч Свінтарога,
Гедымін забіў калісьці
З лука тура немалога.
Вельмі ўсцешаны здабычай
Незвычайнаю такою,
Па бяседзе лёг спачыць ён
На траве па-над Віллёю.
Зоркі свецяць, ветрык вее.
Бачыць князь у сне шчаслівым:
Перад ім стаў воўк жалезны,
Бляск на латах — пералівам.
А завыў — заклала вушы:
Бы ваўкоў была тут зграя.
— Што ж ён значыць, сон той дзіўны?
— Князь, прачнуўшыся, пытае.
Тут Крывэ-Крывэйт Ліздзейка
Гэтак мудры сон тлумачыць:
— Князь вялікі Гедыміне,
Воўк той — замак новы значыць.
Гэта ж будзе тут во замак,
Горад велічны тут будзе.
Галасы ж ваўкоў — то слава
Пра яго, што пойдзе ў людзі.
Князь паслухаў гэту раду
I, абдумаўшы, без спрэчкі
Горад тут заклаў, што Вільняй
Ён назваў ад Вільні-рэчкі.
ДАВІД, СТАРАСТА ГАРАДЗЕНСКІ Ў ЧАСЫ ГЕДЫМІНА. 1322 г.
Па-над Нёмнам у Гародні
Колісь замак моцны стаў.
Шмат разоў крыжак ды мазур
Хмары стрэл па ім пускаў.
Быў за старасту ў тым замку
Смелы, годны муж Давід.
Мчаў з дружынай ён на Рэвель
Праз крыжацкі краявід.
Шмат дабра ўзялі там воі,
Тысяч пяць — паненак з ім.
Болей быў ліцвін давольны,
Як здаўна, палонам тым.
А пасля Давіда ў помач
Гедымін Лакетку даў.
Хоць дапяў ён да Франкфурта,
Ды палону там не браў.
Бо йдучы назад героем,
Меўся ўзяць мазураў ён.
Толькі ў гэтых гайдамакаў
Сам Давід знайшоў свой скон.
Мазур быў з канём падкраўся
Да яго й прашыў наскрозь.
Наш Давід славуты тут жа
Цяжка ўпаў, бы дужы лось.
АЛЬДОНА, ГЕДЫМІНАВА ДАЧКА. 1325 г.
Гарады гараць і сёлы,
Там хапаюць бранак, бранцаў.
Крык ляціць праз горы-долы —
Хто стрымае нас, паганцаў?
Тых лясных ліцвінаў дзікіх,
Што так польскі край дратуюць?
Смерць ізноў нясуць на піках —
Ці каго хоць пашкадуюць?
Каб задобрыць іх, Лакетка
Шле сватоў да Гедыміна,
Хоць яшчэ сын — малалетка,
Просіць зяцем быць дпя сына.
Гедымін аддаў Апьдону
Ў жонкі тому Казіміру:
Што ж, цяпер ім абарону
Разам ладзіць дзеля міру.
Тысяч шмат ішло палонных
У пасаг тады Альдоне.
Мчаў картэж вазкоў шматконных
У край польскі ў бомаў звоне.
Радасць скрозь у местах, сёлах,
Скрозь надзеі ўваскрасаюць.
Богу моляцца ў касцёлах,
Слёз шчаслівых не хаваюць.
Прыгадайма ж свята тое —
Гэтак цешыліся людзі!
З добрай згадкай штось святое,
Можа, кожны з нас набудзе.
АЛЬГЕРД I МАРЫЯ Ў ЧАСЫ ГЕДЫМІНА
Над Дзвіною дзевіч-вечар,
Тут Альгерд з раднёю:
Браць прыехаў шлюб з князёўнай
Нашай маладою.
Замак віцебскі ўсе свечкі
Сёння азараюць.
Ёй, князёўне, ёй, Марыі,
Косу расплятаюць.
Не плач, красна, не плач, міла, —
Хто б слязу ёй выцер?
I табе руку, і княству
Падае той рыцар.
З ім табе і ўсяму княству
Зажывецца ў шчасці.
Вы забудзеце з Літвою
Гора ды напасці.
Ты ідзі за князя з Богам,
Каб жыць разам вечна.
Шчасце княстваў тых, што разам
Звязаны сардэчна.
ЖАХЛІВЫ ПАДЗЕЛ ЗДАБЫЧЫ. 1326 г.
Мы ўсе, дзякуй Богу,
Іншыя ўжо людзі.
Так, як продкі нашы,
Не сядзім у будзе.
Рабаваць не едзем,
Кожны працай слынны.
А не так, як колісь
Дзеялі ліцвіны.
Па адзінай жонцы
К сэрцу прытуляем,
Рабаваных жонак
Мы цяпер не маем.
У часы былыя
Князя Гедыміна
Бачыў пад Франкфуртам
Немец меч ліцвіна.
Продкі нашы часта
У свеце рабавалі,
У палон паненак,
Моладзь толькі бралі.
Неяк два ліцвіны
Спрэчку распалілі –
Гожанькую панну
Між сабой дзялілі.
Не маглі да згоды
Там прыйсці абое,
Сварку немалую
Усчынілі воі.
Ухапіў адзін з іх
Меч свой у хвіліну
I рассек з размаху
Напалам дзяўчыну.
Зганьбіў імя й род свой
Ён ад зверства тога.
Мужнасці адзнака —
Не караць слабога.
Гэта нам навука,
А ўсім ім хай будзе
Супачын, збавенне —
Гэтак зычаць людзі.
ГЕДЫМІН ВІЦЕНЕВІЧ, ВЯЛІКІ КНЯЗЬ ЛІТОЎСКІ. 1328 г.
Плач, Літва — такая страта
У цябе сягоння:
Твайго князя Гедыміна
Смерць знайшла ў Вялоне.
Бараніў ад зграй крыжацкіх
Нас ён па-геройску.
Сёння сам ад рук тых хіжых
Паў ва ўласным войску.
Дзіва ў немца; б’е здалёку
Жудасная зброя!
Гром, маланка — і няма ўжо,
Гляньце, князя-воя!
Кроў струменем палілася
З тых грудзей трывалых,
Што Літву ўсю засланялі
Ад ліхой навалы.
Ты чаму ж пакінуў, княжа,
Край, дзяцей уласных?
Ці ж яды тут не ставала
Ці дзяўчатак красных?
Ці ж ты Кіевам, Валынню
Не ўзмацніў дзяржаву?
Ці ж з суседзьмі не зрадніўся
Нам і ім на славу?
Дык чаму ж ты нас сам-насам
З немцамі пакінуў?
Без цябе як абаронім
Мы ад іх Айчыну?
Плач, Літва! Такая страта
У цябе сягоння:
Твайго князя Гедыміна
Смерць знайшла ў Вялоне.
ЯЎНУТА ГЕДЫМІНАВІЧ, ВЯЛІКІ КНЯЗЬ ЛІТОЎСКІ. 1329 г.
Шабля — рыцарам не робіць,
Як і князем — мітра.
Даказаў то добра Кейстут,
Што ўмеў дзеяць хітра.
Меншы брат Яўнута, млявы,
Толькі спаў на троне.
Ды шум Кейстутавай змовы
Князь пачуў спрасоння.
Босы ўцёк у кажушку ён
У снягоў сувоі,
Ды яго злавілі ў лесе
Кейстутавы воі.
Хоць сябры Альгерд і Кейстут,
Не было ў іх веры:
Княства долі змацавалі
Добра на паперы.
Стаў Альгерд вялікім князем —
Жыць ліцвінскай славе!
А Яўнуту ва ўладанне
Аддалі Заслаўе
Меў ён розум: не ірваўся
За сваё да бою.
Не заліў, як Свідрыгайла,
Ён Літву крывёю.
ПРА КНЯЗЬКОЎ КАРЫЯТАВІЧАЎ У ЧАСЫ АЛЬГЕРДА. 1331 г.
Хто пустэльняй край свой зробіць,
Той не варт і згадкі.
Хто ж яго узвысіць, будуць
Помніць і нашчадкі.
Як прагнаў Альгерд татараў
Аж пад Волгу ў поле,
Карыята за геройства
Даў сынам Падоле.
I яны — ад стрэл ды мечаў
Хеўры ваяўнічай —
Заснавалі замкі: Бэкат,
Смотрыч над Сматрычай.
На рацэ той, дзе ўвесь бераг
Камянямі скуты,
Карыятавічы ўзнеслі
Камянец славуты.
Меджыбож і Тэрэбоўля,
Вінніца з Браславам
Па-над Бугам — гарады іх,
Помнік іх і слава.
Так князі з Новагародка
Дзеялі ў Падолі.
Не забудуць слаўных дзеяў
Іхніх тут ніколі.
Хай жывуць у гарадах іх
Людзі ўсе шчасліва
I сыноў тых Карыяты
Спамянуць зычліва.
УЦЁКІ КЕЙСТУТА 3 МАЛЬБОРГА. 1361 г.
Ой, быў мулярам наш Кейстут,
Як яго прыгнула доля:
У Мальборгу мур вязніцы
Малатком прабіць ён здолеў!
Разам з Альфам, што служыў там,
Дзёўб той мур штоноч зацята —
Толькі б з сцен крыжацкіх воля
Зоркай бліснула крылата!
Ой, наш Кейстут крыжаком быў!
Дзякуй Альфу — з ім праз гоні
Князя ў белым з крыжам чорным
Проста ў зоры неслі коні!
На дарозе — Wer-da? — варта
Супыніла іх у браме.
Штосьці немцам Альф прабаіў
І — зноў гром пад капытамі!
Ды не злодзей Кейстут: немцам
Плашч іх белы з чорным
крыжам, Коней іх — усё вярнуў ён,
Нават шчыт з іх мечам хіжым.
Пеша брыў ён да Мазоўша,
Дзе жыла дачка Данута
З князем Янушам. Іх замак
У аблокі меціў крута.
Шмат дачцы было ўжо ўцехі!
Толькі Кейстут рваўся ў Трокі,
Каб хутчэй сваёй Біруты
Смутак-жаль прагнаць глыбокі.
Немцу ж дзякуй за гасціннасць
Шле ў пісьме і абяцае:
Калі ён магістра ўловіць,
То надзейней ухавае!
АЛЬГЕРД, ВЯЛІКІ КНЯЗЬ ЛІТОЎСКІ. 1330—1345 гг.
Як дагнаць жаўронку цяжка
Арла маладога,
Так паэту цяжка ўславіць
Песняй мужа тога.
Утаймоўваў крыжакоў ён,
Розныя плямёны.
У Альгерда ўрад быў мудры,
Добрыя законы.
А чужынец лез — дадому
З роднай гнаў святліцы.
Прысланяў сваё кап’ё ён
Да яго ж сталіцы.
Быў ён грозны, ды гатовы
Да суседскай згоды.
«Не хачу, казаў, каб марна
Кроў лілі народы»
Каб усе былі такія,
Што сядзяць на троне,
На зямлі, крывёй палітай,
Быў бы мір па сёння.
Люд да іх, як да Альгерда,
Жывучы ў дастатку,
Праз вякі б сваю пашану
Перадаў нашчадку.
КЕЙСТУТ
Ой, было, казалі, Кейстуту не міла,
Што сястру Ягайлы ў жонкі ўзяў Вайдыла.
Той Вайдыла з немцам свайго пана сватаў,
Праз яго ж аднялі Полацк ад Вайдата.
Ой не даспадобы ўсё было старому,
Да Ягайлы ў Вільню заспяшаў ён з дому.
А перад сабою выправіў ён фуры,
Добра прыхаваўшы трокцаў паміж скуры.
Кейстут шапку князя ўсёй Літвы ўздзявае,
А Ягайлу ў Крэва княжыць пасылае.
Як пайшоў туды ён, дзе ўзняў бунт Дзімітрый,
Адплаціла Вільня князю здрадай хітрай.
Бо Ягайла шапку князя ўжо ўздзявае,
Кейстута ж у Крэва ў путах адпраўляе.
Аж чатыры дні там ён з чыёйсьці волі
Прасядзеў у гэтай жорсткае няволі.
Быў чатыры дні там, а ўначы на пяты
Склеп глухі падземны адчынілі каты.
Там і задушылі Кейстута старога,
Што зрабіў для краю добрага так многа.
Верны быў паганству ён, таму й самога
Адвязлі, дзе попел цела Свінтарога.
Там усклалі князя на касцёр высокі,
I ў пламенні ўзнёсся Кейстут пад аблокі.
ГАННА ВІТАЎТАВА І ГЭЛЕНА АМУЛІЧОВА. 1382 г.
Адалела ўсё каханне —
Замкі, варту — для спаткання
Сэрцаў двух, што разлучыла
На зямлі ліхая сіла.
Гэта ж вымкнула з астрога
Жонка Вітаўта самога!
Крэва князя ў склеп схавала,
Згуба там яго чакала.
Так, як Кейстута, хацелі
Задушыць у змрочнай цэлі.
Ліха сэрцам чула Ганна –
Паляцела ў Крэва з рана.
3 ёй — Гэлена. У скляпенні
Вітаўт, у яе адзенне
Апрануўшыся, паволі
3 брам ішоў насустрач волі.
А Гэлена? У той цэлі
Засталася ў падзямеллі.
Вось прыйшлі да князя каты,
Ад яго ж там — толькі шаты.
Каты ў злосці ў той жа хвілі
Служку верную забілі.
Скажам ёй ухвалы слова:
Чэсць табе, Амулічова!
Пра Літву, пра Ганну дбала,
Ім жыццё ахвяравала.
Ганарыся слаўным чынам!
Вітаўт век быў двум жанчынам
Вінен — Ганне і Гэлене —
За жыццё, за вызваленне.
РАЗЛАД ВІТАЎТА З ЯГАЙЛАМ
Жах, калі браты ўжо ў доме
Распачнуць сварыцца.
Будзе трэсці дом, ён хутка
Можа й разваліцца.
Калі Вітаўт з Ягелонам
Бойкі распачалі,
Крыжакі з агнём у дом наш
Тут жа заспяшалі.
Тры разы ў хаўрус наш Вітаўт
З імі уваходзіў,
Тры разы Жмудзь прадаваў ім
I Літве тым шкодзіў.
I братоў стрыечных Вітаўт
Біў нелітасціва.
Прад яго нападам Вільня
Узнялася жыва.
Ён не змог яе ўзяць сілай —
Нішчыў край вакольны.
Здрадзіў брату, дык і здрадзіць
Крыжакам быў здольны.
Памірыўшыся з Ягайлам,
Ён свайго дабіўся.
Да крыві ж якой на Жмудзі
Быў ён прычыніўся!
Для нашчадкаў тут навука
Будзе вунь якая!
Хто ж так сварыцца, хто ў дом свой
Ворага ўпускае?
РАДЗІВІЛ У ЧАСЫ ЯГАЙЛЫ. 1384 г.
Менш гавораць, болей робяць
Моцныя мужчыны.
Вось такі ў часы Ягайлы
Радзівіл быў чынны.
Раз, як Вісла перашкодай
Легла ў час паходу,
Шум ды гам усчаўся, ён жа —
Там без слова ў воду!
Пераплыў і ўзяўся секчы
Ля ракі лясіну.
«Не стаяць! — сказаў ён толькі. —
Зробім тут драбіну».
За работу ўсе ўзяліся
Там, ля Завіхосту.
Перайшлі праз роў драбінай,
Быццам бы па мосту.
З ходу замак быў узяты.
Шмат было там шуму!
Радзівіл жа наш маўклівы
Збоку думаў думу.
ЯГАЙЛА I ЯДЗВІГА. 1386 г.
I чаго ж вы, дуб і явар,
Дужым голлем так спляліся?
Вас пярун хутчэй праніжа —
Разам грымнецеся з высяў!
Так, але зваліць не лёгка
Долу ўсё-ткі нас, з’яднаных.
Ды і падаць міла разам
З-пад нябёс для закаханых.
I чаго ж, Ягайла, ў Кракаў
Ты ляціш у бурцы чорнай?
Свеціць свету каралеўна
Там красой карпацкай горнай!
Разлучыць смерць можа сэрцы,
Могуць нішчыцца народы,
Ды з’яднаным не так проста
Нарабіць вялікай шкоды.
У Літве — быць веры яснай!
Людзі ўсе палагаднеюць.
А яшчэ ж тут Бог паможа
Зерне добрага пасеяць.
I паехаў наш Ягайла,
Хоць крыжак маніў інтрыгай.
Аб’яднаў з Літвой ён Польшчу,
Ажаніўся сам з Ядзвігай.
Шлях паказвала Ядзвіга
У ясноты хрысціянства,
I ў Літве пад сонцам веры
Уцякла ўжо ноч паганства.
Так адна для двух народаў
Стала доля і нядоля.
Іх сама любоў з’яднала —
Боская была тут воля.
* * *
Ой, у кусце, у хрусце
Сядзіць сабе заяц,
Да на гэтую зіму
Нешта сабе баець.
Ой, еў бы цяпер авёс,
Не гэту саломку!
Ой, пад кустам і мужык
Кляў сваю карчомку.
Еў бы цяпер чысты хлеб,
А не пухавінку,
Каб я часта не сядзеў
У паганым шынку.
А бадай ты новая
Карчомка згарэла,
Як мая цераз цябе
Хатанька згалела!
Дзетачкі і жоначка
Без хлеба у тузе;
Волікі і конікі
Топяцца у лузе.
Жыта, авёс і сена
На гарэлку мяняў,
Штоб зімою цвёрда спаў,
На весну прапаў.
* * *
Як то добра, калі мужык
Трэзвы, гаспадарны!
Для такога ў цэлым року
Жадын час не марны!
Снягі таюць, ён гародзіць
Кольмі, што зімою
I навазіў, і начасаў
Добраю парою.
Ёсць у яго і лучыва,
I дроў многа клетак:
Будзе чым варыці кашу
Ўсё лета для дзетак.
Вясна блісне, ён гной возіць,
I арэ, і сее,
Косіць лугі, сенажаці,
Нім жыта даспее.
Хлеба мае і не ходзіць
Вясною па меркі,
Бо зімою ён не лыкаў
У карчме з кватэркі.
Леткам жонка і дзяўчаты
Жнуць жыта, ярыну,
А ён звозіць, а ён зносіць
Усё у хараміну.
Папар арэ і малоціць,
Зноў сее у полі;
I працуе, рад і весел
З мужыцкае долі.
Ніколі ён не шукае
У карчме вяселля,
I не ляжыць так, як хворы,
Увесь дзень для пахмелля.
Ён у святой у царкоўцы,
На таргу бывае;
Бога, пана, сваю хату
I работу знае.
А захоча пагуляці,
У дом спросіць госці;
Тады сабе чарку водкі
Вып’е да вашмосці.
* * *
«Ой, чые то людзі піён і гуляён?
Пана Хрэптавіча, бо пенёндзы маён.
Пана Хрэптавіча ліповы вуліцэ,
А цэлы палетак пшаніцаю цвіце»
Пана Хрэптавіча мужыкі харошы,
Вясёлы, адзеты да і не без грошы.
У нас Аляшкевіч, Монічы, Гуляры,
Маюць і чырвонцы, рублі і таляры.
Мы панам шчаслівы! Да бога заклічам:
Дай век доўгі жыці з нашым Хрэптавічам!
* * *
Хто тут піяк, то такоўскі
Чужапанец, не шчарсоўскі!
Сорам для нас і для пана,
Калі б была воласць п’яна.
Шчорсы слывуць мужыкамі
I ласкавымі панамі,
Што і чытаць нас вучылі,
I любілі, не глумілі.
Трэба ж славу удзяржаці
I у карчме не гуляці;
На фурманках, на віціне
Твая чэсць, шчорсавяніне!
Напіліся братцы трохі,
Пайдзём да хаты, да сохі;
Мужык пры сасе, то краса!
Карчма зробіць свінапаса.
* * *
Ой, гаспадыня чорна, як камін,
Да на ёй сажы да са дзве асьмін!
Ой, вазьму жа я дубіну,
Ой, страсу сажу ў асьміну!
Ой, гаспадыня!
Да у нас рэчка пад акном цячэ,
Ніколі хустаў яна мыць не йдзе;
I бедны гаспадар чоран,
Як варона альбо воран;
Ой, гаспадыня!
Нашы дзіцята, як варанята,
Ой, няшчасная да мая хата!
I на стале і пад сталом
Трэскі, смецце і з папялом;
Ой, гаспадыня!
А яна сабе на печы ляжыць,
Умурзаўшыся, ні чым не тужыць.
Толькі для ей і клапоту,
Прынесці хлеба да роту;
Ой, гаспадыня!
Ой, не сцярпеў жа, узяў дубіну,
Да строс жа я сажу ў асьміну;
Ой, да граза у лес не йдзе,
Гаспадыня на рэчку йдзе,
Гаспадыня на рэчку йдзе,
Хусты нясе!
* * *
У лесе такуець цецярук,
У карчме такуець наш Баўтрук;
Цецярука стралец забіў,
Баўтрука аляндар згубіў,
Ой, Баўтрук, да цецярук!
А хата яго да без стрэхі,
У волікаў бакі, як мехі;
I конікі-саколікі
Так худыя, як волікі; .
Ой, Баўтрук, да цецярук!
Колька ж у нас гэтых Баўтрукоў?
Толька Баўтрукоў, што мужыкоў;
Ой, да гэта боска кара;
Гінем усе у алендара,
Баўтрукі, цецерукі!
* * *
Каб у карчме не сядзеў,
То бы чысценькі хлеб еў;
А то зрабіла карчма,
Што куска хлеба няма.
Каб у карчме не сядзеў,
То б сярмяжку цэлу меў;
А то зрабіла карчма,
Што ў латах сярмяжка ўся.
Каб у карчме не сядзеў,
То б валы, кароўкі меў;
А то зрабіла карчма,
Што і воліка няма.
Ой, не буду ж у ёй сядзець,
Буду хлеб, сярмяжку мець;
Валоў, кароў са дзве пар,
Да й зноў буду гаспадар!
* * *
Быў я колісь кавалём,
Цяпер завуць піяком;
Як жа гэта то яно
На мяне з ліхам прыйшло?
Ото гэтак, ото так,
Каваль зрабіўся піяк.
Прынёс хто вастрыць нарог,
Я тры грошы ўзяць бы мог.
Не тры грошы мне даюць,
А гарэлку мне нясуць.
Ото гэтак, ото так,
Каваль зрабіўся піяк.
Нясе накляпаць касу,
Я да карчмы з ім іду;
Ён гарэлкі чарку даў,
Я касу дарма кляпаў.
Ото гэтак, ото так,
Каваль зрабіўся піяк.
Прывёў каня падкаваць,
Як без водкі грошы браць?
За жалеза ўзяў грашок,
За работу — барышок.
Ото гэтак, ото так,
Каваль зрабіўся піяк.
Нім ўсе коні падкаваў
I ўсе косы пакляпаў,
От я сабе цэлы рок
У гарэлцы мок ды мок.
Ото гэтак, ото так,
Каваль зрабіўся піяк.
Ой, не рабі, сынку, так,
Лепш за ўсё бяры траяк;
Лепш за дзякуй молат збі,
А барышоў ты не пі.
Ото гэтак, ото так,
Будзеш каваль, не піяк.
* * *
Маладыя маладзіцы,
Ой, не піце гараліцы;
Нішто гідчэй колам света,
Як піяная кабета.
Паглядзіце, які вочы,
Які у ней язык смочы;
Нішто гідчэй колам света,
Як піяная кабета.
Калі чорта знаць хачэце,
То на ея паглядзеце;
Нішто гідчэй колам света,
Як піяная кабета.
Бога у душы не мае,
I сораму забывае;
Нішто гідчэй колам света,
Як піяная кабета.
* * *
Кепска робім, жаначкі,
Кепска робім, дзевачкі,
Што ўсё лета п’ём,
Як у полі жнём.
Добра памоч суседу
Жаць і сесці к абеду;
Ды злы абычай —
Водкі дай ды дай.
За то ўзяўшы дзесятку,
Не патрапім у хатку,
I ў полі паснём,
Гдзе п’яныя жнём.
Лепша ўзялі б дваццатку,
Шлі цвярозы у хатку
На пасцельцы спаць,
Бога не гневаць.
* * *
Плакала бяроза ды гаварыла:
«Ці ж у вас на гэта я заслужыла,
Штоб вы мяне парубалі
I кроў маю высысалі?
Я вам пры дарозе, як дзеўча, стаю,
Беленька прыбрана, на вёску гляджу,
I хто зімою заблудзіць,
То дарожку пакажу.
Я вам пры дарозе, як дзяўча, стаю,
Вясною вам косы мае распляту;
I птушачкі тут спяваюць,
I людзі мілы цень маюць.
За што ж вы сячэце мяне без віны,
Штоб трошкі напіцца салодзенькай крыві?
Я без часу усыхаю,
Што кроў маю выпускаю.
Яна па дарозе ручаём цячэ,
Ніхто з гаршчэчкам браць яе не йдзе;
Парубалі са сваволі,
Цмокнулі й не п’еце болей.
Хлопцы, эй пакіньце гэту сваволю,
Ды не задавайце бярозе болю.
Бо я ўсохну, увяну
Альбо паскарджуся пану».
* * *
Калі ў зямлю зерне кінеш,
Нясе табе зёран ста;
Як зарыеш ў зямлю грошы,
Грошы табе паесць ржа.
Чаму ж багач гаршчок грошы
Ў сыру зямлю закапаў?
Штоб паела ржа чырвонцы,
Гаршчок грошай штоб прапаў.
Хто ведае, што смерць нясе:
Ці гарачка, ці пярун?
Як не скажаш, то не найдзе
Грошай тваіх сын-пястун.
Лепш бы купіць солі, мыла,
Нарогаў, сярпоў і кос,
I штоб сынок для прадажы
Ўсюды па сёлах павёз.
Меў бы і ты заработак,
Ўсё б дома было у нас;
Не ждалі б мы кварты солі,
Нім пройдзе жыдом шабас.
Не ржавелі бы чырвонцы,
Чорт не браў бы іх ў зямлі;
Не быў бы ты бедны з грошмі,
Ні бедны без грошай мы.
* * *
Нашто нам дым выядае вочкі?
Нашто нам дым марае сарочкі?
Нашто нас дым, дзеткі мілы,
Гоніць з дому да магілы?
Ой, нашто, нашто?
Нім гаспадыня хату нагрэе,
Сама пры печы ўся скалее,
Дзеткі у кутку скалеюць,
Бедныя, чорны хварэюць,—
Ой, нашто, нашто?
Ой, нашто сядзім мы, як у норы,
Ой, нашто у хаце, як у аборы?
Гусі, свінні і цяляты —
Нездароўя поўна хата,—
Ой, нашто, нашто?
Чы не ёсць у нас і шкло і гліна?
Чым мы не можам вывесць каміна?
I ў светлае аконца
Упусціць, мілае сонца?
Чы не можам, чы?
Чы не можам і для скацінкі
У сенях цёплай мець прыадрынкі,
Чы хлеўчыка, чы каморы,
Ды не жыць з ёю ў аборы
Чы не можам, чы?
Ой, можам, можам, толькі не знаем,
Колька у хаце заразы маем
Ад усялякай нечыстосці,
Без коміна і святлосці,—
Божа! Дай нам знаць!
* * *
* * *
Ой ты, суседзе багаты!
Сыноў, грошы многа маеш;
Сыноў дзержыш за пячою,
Грошы у зямлі хаваеш.
Да павёз бы ты сыночка,
Як бычочка, як ваўчочка,
Гдзе да места се вучыці,
Чаравікі, боты шыці.
Ой, аддаў бы ты другога
Да каваля чы слесара,
Ды завёз бы ты трэцяга.
Да сталяра чы бандара.
Яны б рамясло умелі,
Грошы б твае не ржавелі;
Нашы дзеўкі, маладзічкі
Мелі б ладны чаравічкі.
* * *
Ніхто цябе, татка, пахаваць не йдзе,
За то, што мы ўвесь век пражылі ў бядзе.
Нечым гарэлкі купляць,
Ніхто не ідзе хаваць.
О Божа ж мой! Божа! Што цяпер за свет!
Там і людзей няма, гдзе гарэлкі нет;
Чы вяселяцца, чы смуцяць,
Усё розум ею муцяць.
Ой, пазаву ж, Божа, анёлы твае,
Пазаву ж я, Божа, слёзанькі мае,
Няхай ойчанька схаваюць
I магілу абліваюць.
А вы, людзі, людзі, няхай вам дасць Бог,
Паправіць ваш брыдкі, паганы налог,
Што вы нават без гарылкі
Не ідзеце й на магілкі.
* * *
Хоць я бедны, хоць я гол,
Рабіў я за татку стол;
Ды больш жа се я упіў,
Як да Бога се маліў.
Цяпер галоўка баліць,
Ой, не буду ж водкі піць.
Ты, Божухна, мне даруй,
Ты, ойчанька, не бядуй.
Цяпер твой сынок пазнаў,
Як ён цябе памінаў;
Перад Богам зрабіў грэх,
Перад людзьмі зрабіў смех.
Ой, папраўлюся ж я вам,
На мшу толькі ксяндзу дам,
Сам ціха се памалю,
Слёзы з вочак абатру.
* * *
Не на тое Бог стварыў,
Каб ты толькі еў і піў,
Але штобы працаваў,
Баранаваў і араў.
Ў поле, ў поле, дзетанькі,
Ў поле, ў поле, дзеванькі!
Поле хлеба нам нясе,
Поле здароўе дае;
Каб ты ў полі не рабіў,
Не еў бы ты, ані піў.
Ў поле, ў поле, дзетанькі,
Ў поле, ў поле, дзеванькі!
Будзь здарова, жонанька,
Ўзышло міла соненька,
Годзе, дзеткі, годзе спаць,
Трэба араць, сеяць, жаць.
Ў поле, ў поле, дзетанькі,
Ў поле, ў поле, дзеванькі!
* * *
Ай ей, які ён добры гаспадар!
Восень ужо прыйшла, не ворат папар;
А ён у карчме сядзіць,
Упіўся, на лаўцы спіць.
Ай ей, які ён добры гаспадар!
Дома, на дварэ крык, і плач, і свар;
А ён з паленам у руцэ
Таго, сяго глуміць, б’е.
Ай ей, які ён добры гаспадар!
Да карчмы занёс увесь божы дар;
А у хаце голад, ліха,
Толькі як пашоў, то ціха.
* * *
Працуймы, дзеткі, шчыра
У дому чы ў дварэ;
Не спіць чалавек добры
Пры рабоце нігдзе.
На што той прыганяты
З бізуном там стаіць?
Што Грышка пры рабоце,
Альбо Агатка спіць.
А Грышку і Агаце
Досыць Бог сілы даў,
Штоб тая не гультайка,
Той шчыра працаваў.
Ды яны ж не працуюць,
На іх карбач нясён;
А возьме ім у колей
Гануля і Сымон.
За іх няма нам долі,
За іх знаем бізун;
Не верыць пан і пані,
Стаіць войт і цівун.
Пашоў бы прыганяты
З намі разам араць,
Штоб толька пры рабоце
Грышэнька адвык спаць.
Працуймы ж, дзеткі, шчыра
У дому чы ў дварэ;
Не спіць чалавек добры
Пры рабоце нігдзе.
* * *
Ой, чаму ж ты, зязюлечка,
Свайго гнязда не ўеш,
Ды у чужое гняздзечка
Дзеткі свае кладзеш?
Пакуль малая птушачка
Выкарміць іх — умрэ!
I сваім дробным дзетачкам
Корму не прынясе.
Чаму ты свайго, паночку,
Дому не збудуеш,
Ды чужы дом і вёсачку
Сабе аляндуеш?
I толькі два ці тры годы
Пабыўшы з намі тут,
Вязеш малыя дзетачкі
У другі чужы кут.
Каб ты лет дваццаць ці трыццаць
З намі разам пажыў,
Мы б цябе больш любілі
I ты б нас больш любіў.
Мы бы да цябе прывыклі,
Ты б нас, грунт наш пазнаў,
Ды як у сваім гняздзечку
Дзетачкі гадаваў.
* * *
Поле, поле шырокае,
Неба, неба глыбокае!
Божа, ты наш вечны пане!
Прымі ад нас павітанне!
Уся зямля слонцам ззяе,
З ясным небам размаўляе,
Што ўсё гэта тваім дарам,
Што ты света гаспадарам.
З ясным небам і зямлёю,
Чолам мы перад табою!
З чыстым сэрцам і душою,
Чолам мы перад табою!
Благаславі твае дзеткі,
Працу нашу і палеткі,
Благаславі усе людзі,
Няхай усім добра будзе!
ПРА БУДУЧАЕ ПРЫЗНАЧЭННЕ ТАВАРЫСТВА ФІЛАМАТАЎ, ПРА ВАРЫЯНТЫ ЯГО СЁННЯШНЯЙ БУДОВЫ, ПРА ТОЕ, НАКОЛЬКІ АДПАВЯДАЮЦЬ ЯНЫ НАШЫМ МЭТАМ.
З прамовы на пасяджэнні Таварыства філаматаў 7 мая 1821 г.
Усведамляючы важнасць гэтага пытання, нічога ў свеце не
хацеў бы большага, чым
вырашыць яго, даць на яго адказ. Але, на жаль, сілы, відаць, не адпавядаюць жаданню.
Ведаю, што для лепшага адказу трэба разабрацца ў сённяшнім стане таварыства і ўсіх
паасобку яго членаў, на якіх трымаецца яго будынак, і ў стане ўтвораных ім саюзаў і
сувязяў, а потым ужо, ведаючы нашы сілы і метады работы, належыць вырашыць, што
кожны і ўсе мы разам павінны зрабіць, каб таварыства і яго саюзы былі, як той
гадзіннік, у якім усё ўзаемазвязана, у якім кожная спрунжына, кожнае колца, няспынна
рухаючыся, служыць адной мэце — толькі такі гадзіннік можа адбіць некалі гадзіну
шчасця для краю...
Задачы будучага таварыства вельмі шырокія, пры дапамозе
асветы і згуртавання
суайчыннікаў яно павінна рабіць дзейсны ўплыў на грамадскую думку, рабіць усё для
шчасця і вызвалення айчыны. Але не пра гэтыя задачы і ўсё звязанае з імі ў
таварыстве пакуль што трэба гаварыць; трэба яшчэ арганізавацца і замацавацца ў тым
пункце апоры, з якога мы павінны ўзняць польскі свет, трэба яшчэ паправіць тое, што
ў ім сапсавалася; думаць, як тое, што ўжо ёсць у нас у руках, утрымаць і развіваць
далей; як зрабіцца нам самім заўсёды дзейснымі і працавітымі, каб у распачатай
вялікай справе нават хвіліны дарэмна не страціць.
Як бачым, аслабнуў рух у таварыстве. Мы крычалі адзін на
аднаго, а віна была
агульная. Трэба, аднак, папытацца: чаму аслабнуў? Можа, мы сталі менш стараннымі? Ці
меней любім айчыну і таварыства? Ці мы навуку не рушылі ўперад? А мо, наадварот, і
тое, што ведалі, забыліся? Ці не можам цяпер навуковага артыкула альбо хоць бы верша
так, як раней, напісаць? А мы ж, здаецца, не меней старанныя, не меней здольныя;
наадварот, усяго гэтага ў нас пабольшала. Але, паколькі невялікія ў нас сілы, якія
да таго ж хутка і досыць шырока расплыліся, не дзіва, што ўнутры мы мусім станавіцца
на калені перад абліччам гэтых абавязкаў, якія нічым амаль не
адрозніваліся ад тых абавязкаў, што даводзіцца выконваць па-за таварыствам,
наадварот, ад таго, што яны болей былі сканцэнтраваныя, здаваліся меншымі. Статуты
таварыства ў сэнсе навуковасці перабольшылі нашыя магчымасці, не адпавядаюць нашым
сілам, бо вымагаюць таго, каб кожны быў сапраўдным вучоным, таму яны ніколі не
могуць быць цалкам выкананы. Які ж сёння я прынясу на пасяджэнне вершык, якое
прачытаю навуковае даследаванне? Не вартае яно таго, каб выносіць на таварыства,
нават прыяцелі1 будуць пагарджаць імі, толькі перад філарэтамі магу з імі паказацца.
Якую ж я тады прынясу таварыству ў навуковым сэнсе карысць? Сухія ў нас навуковыя
пасяджэнні, і калі б крытыка шчасліва ўвайшла ў філарэцкія саюзы, тады б не было
прычыны шкадаваць навуковых пасяджэнняў, якія нічым іншым не адрозніваліся дасюль ад
цяперашніх філарэцкіх. Паколькі таварыства жыло толькі навуковасцю, няма нічога
дзіўнага, што яно ўпала ва ўнутраную бяздзейнасць пасля таго, як разладзіўся
навуковы парадак...
Што да адбору членаў, то тут трэба б нам паболей строгасці —
каб у таварыства
прымаліся толькі сапраўды годныя людзі, дзейныя, з высокародным сэрцам, разумныя,
людзі, якія любяць айчыну, старанныя і цвёрдыя; мы не будзем тады мець патрэбы ў
пошуках спосабаў хавацца адзін ад аднаго.
Варта б было нам пастанавіць, каб той, хто не быў прыяцелем,
а тым самым філарэтам,
нічым не праявіўшы сябе, не мог бы быць і філаматам. Няхай бы там быў перыяд пробы;
каб мы не прымалі ў таварыства, як раней, малавядомую асобу. Наконт членаў, якіх
раней называлі карэспандэнтамі, у статутах сказана, што толькі пасля 4-х месяцаў
член таварыства можа стаць правадзейным. Гэты пункт неабавязкова выстаўляць перад
усімі, для большай карысці яго трэба б не агалошваць. Карэспандэнцтва можа быць
апошняй ступенню і выпрабаваннем нашых братоў; перайшоўшы яе, яны становяцца
заканадаўцамі таварыства і ўсіх саюзаў, удзельнікамі ўсіх яго пачынанняў, а пазней і
выканаўцамі найшырэйшых мэт. Можа, каму-небудзь гэта ступень будзе вельмі цяжкай, а
калі выразна скажаш яму, што тады і тады яе можна прайсці, усялякая затрымка ў
любога можа распаліць толькі непатрэбную прэтэнзію, будзе яго раздражняць. Няхай
самі правадзейныя члены вызначаюць, праз які час пераводзіць карэспандэнта ў
правадзейныя члены. Трэба, каб карэспандэнт ведаў, што ён можа быць выбраны, але
калі канкрэтна, не ведаў...
ДУМКІ ДЛЯ НІЖЭЙШАГА КЛАСА
1. Шчасце — гэта найвышэйшая мэта ўсіх імкненняў чалавека;
шчасце — ва ўнутранай
задаволенасці ад сваёй працы, учынкаў і побыту; асабістае шчасце — у шчасці
грамадскім: дбаць пра грамадскае дабро — значыць памнажаць і дабро ўласнае.
2. Хто дбае пра грамадскае дабро, інакш кажучы пра шчасце,
асвету і славу краю, хто
рады прысвяціць яму самога сябе, аддаць яму ўсе здольнасці, сілы і маёмасць —
з’яўляецца сапраўдным грамадзянінам.
3. Сапраўдны грамадзянін паводзіць сябе не толькі згодна
ўстаноўленым грамадскім
законам, але і згодна законам сумлення, маралі і рэлігіі; улада законаў знаходзіць
чалавека дома і па-за домам, але ўнутры чалавека няма моцнай спружыны для кіравання
яго ўчынкамі; дык вось — там, дзе ўлада законаў і сораму слабыя, там пачынаецца
ўлада сумлення і рэлігіі.
4. Рэлігія не толькі аб’ядноўвае людзей з творцам, яна не
толькі ўцеха і вышэйшая
асалода для сэрцаў, знясіленых пад цяжарам няшчасцяў і чалавечых заган, але і шчыт
супраць варожых грамадству яго членаў, яна — краевугольны камень, на які абапіраецца
мараль і тленнае шчасце.
5. Рэлігіі і маралі варожыя: абыякавасць да ўшанавання Бога,
непавага да месцаў
гэтага ўшанавання, распаўсюджванне поглядаў, якія падрываюць асновы рэлігіі,
распуста і адступленне ад звычаяў, усялякага роду празмернасці.
6. Маральная распушчанасць, празмернасці і раскоша ў
задавальненні жыццёвых патрэб,
што прыводзяць да жудасных вынікаў, нараджаюць агіду да шлюбу, якая вельмі часта
назіраецца сёння. Праз гэта псуюцца дарэшты не толькі пачцівасць, мараль, не толькі
церпіць ад гэтага рэлігія, але, што вынікае адсюль, церпіць увесь люд, які ўсё больш
прыкметна робіцца слабейшым, бяднейшым, становіцца няздатным як трэба працаваць для
дабра краю, а значыць, і для дабра кожнага паасобку.
7. Ашчаднасць з’яўляецца маткай выгоды, парадку і багацця,
словам, дамашняга і
грамадскага шчасця, з’яўляецца рысай сапраўднага грамадзяніна, бо яна вядзе да
прыстойнага карыстання дастаткамі, з якімі трэба дзяліцца і з іншымі, яна працівіцца
ўсякім празмернасцям і раскошы — самай галоўнай прычыне дэмаралізацыі. У нас, дзе
празмернасці гэтыя не толькі не даюць карысці, не павялічваючы мясцовую
прамысловасць, але выразна шкодзяць, бо гэта ж марнуюцца апошнія сродкі, якія можна
было б укласці ў развіццё зямляробства. Ашчаднасць вельмі пажаданая, яна той адзіны
бальзам, што столькі можа загаіць ран і падмацаваць грамадскі дух.
8. Той, хто прысвячае сваю працу — фізічную ці разумовую —
свайму краю, усё робіць
для яго дабра, з’яўляецца адначасова карысным грамадству
чалавекам і паважаным грамадзянінам. Адсюль вынікае, што гэтак жа, як да
веравызнанняў, заўсёды павінна быць цярпімасць да працоўнага класа — рамеснікаў ці
прадстаўнікоў любой іншай працы; трэба быць нецярпімымі толькі да гультаёў, якіх мы
павінны схіляць да працы.
9. Асвета краю — найважнейшая спружына яго шчасця. Асвета
пашыраецца праз
павелічэнне кола тых, хто ўмее чытаць; таму трэба засноўваць школы Ланкастэра,
падтрымліваць навуковыя ўстановы, заахвочваць тых, хто пасылае дзяцей і моладзь у
школы і ва універсітэт, пашыраць чытанне і друкаванне карысных кніг, раздаваць іх у
школах у якасці прэмій, дапамагаць тым, хто хоча вучыцца, падтрымліваць мастацтва,
рамёствы, засноўваць і развіваць фабрыкі, асабліва паперні, суконныя і ткацкія
фабрыкі, што найлягчэй можна ажыццявіць у краі.
10. Ва універсітэце яшчэ вельмі многія без ніякіх вынікаў
прысвячаюць сябе
прыродазнаўчым і матэматычным навукам, у той час, як так патрэбныя чыноўнікам і
грамадзянам навукі права і адміністрацыі ляжаць у нас аблогай. Тых, што не маюць
такіх здольнасцей, каб, працуючы над фізікай ці матэматыкай, маглі прынесці карысць
навуцы і краю, і тых, што не прысвячаюць усё сваё жыццё гэтым навукам, а вывучаюць
іх толькі для таго, каб набыць званне, трэба адгаворваць ад гэтага адзінага іх
імкнення і схіляць да вывучэння права, палітычнай эканоміі, гісторыі, урэшце
аграноміі, на якую, не пакідаючы ўпарта вывучаць свае прадметы, маюць найбольшае
права і якой як жыхары аграрнага краю хутчэй за ўсё павінны сябе прысвячаць.
11. Залішне мяккае і камфортнае выхаванне з’яўляецца
пачаткам распешчанасці,
слабаволля і іншых заган, як фіаічных, так і маральных, якія сярод нашай моладзі аж
занадта часта назіраюцца. Трэба імкнуцца палепшыць дамашняе выхаванне, трэба, каб
кожны развіваў свае фізічныя сілы, а для гэтага карысны: заняткі з палашом, конная
язда, плаванне і іншыя практыкаванні.
12. Мала гаварыць пра станоўчыя якасці чалавека і вучыць ім;
трэба самому даваць ва
ўсім прыклад у паводзінах. Бо ніхто так не схіляе да ліхога людскія сэрцы і розум,
як ліхія ўчынкі тых, хто воляй лёсу закліканы вучыць просты люд і паляпшаць
разбэшчаны свет, хто на словах прапаведуе дабрачыннасць, а ў жыцці заграз у распуце.
ДУМКІ, ЯКІЯ ПАВІНЕН ПАШЫРАЦЬ ВЫШЭЙШЫ КЛАС
1. Грамадскае шчасце залежыць як ад добрых грамадзян, так і
ад добрага ўрада.
2. Не могуць быць добрымі грамадзяне там, дзе кепскі ўрад, і
не можа быць кепскага
ўрада там, дзе большасць — добрыя грамадзяне.
3. Найлепшы ўрад будзе там, дзе ўсё робіцца згодна з
пажаданнем народа, а не з волі,
капрызу і сілы аднаго.
4. Умацаванне добрых можа перамагчы любое ліха; супроць
грамадскай думкі зброя і
любая сіла — нішто.
5. Строгія спосабы ўціску грамадскай думкі не павінны
аслабляць сэрца і схіляць да
адрачэння перакананняў, а павінны павялічваць супраціўленне гэтаму ўціску, яшчэ
больш умацоўваюць перакананні, актывізаваць пошукі спосабаў, пры дапамозе якіх можна
хавацца ад праследаванняў.
6. Масоны зусім не такія, за якіх імкнецца выдаваць іх
фанатычная стараннасць.
Ведалі яны патрэбу рэлігіі і ўрада і супроць іх не выступалі. Але калі б прагнулі
хоць пазнаць, які ўрад лепшы, і калі б рабілі тое, што кожны сапраўдны грамадзянін
павінен рабіць, ужо і гэта гаварыла б пра іх добрыя якасці. З таго, што ў іх былі
тайныя згуртаванні (з дазволу ўрада), не вынікае, што яны рабілі змовы супроць веры.
У цяперашні час увайшло ў практыку ўсё самае лепшае і таіць як мага лепей, таму не
трэба, як звычайна ўсюды робяць, папракаць каго-небудзь за гэта, кажучы: калі не
было нічога ліхога, нашто ж тады таіцца? Намер быў прыцягваць людзей да ўсеагульнага
братэрства і ўзаемадапамогі; няўжо ж гэта можа быць нечым кепскім у вачах рэлігіі і
з пункту гледжання маралі? (N.B. — робіцца гэта каб хутчэй выхоўваць пачуццё
таварыскасці).
7. Рэлігія, якой так павольна паддаюцца простыя сэрцы, мае
тое няшчасце, што вельмі
часта з’яўляецца страшнай зброяй фанатызму і ўціску; пад яе маскай, з крыжам у адной
руцэ і са зброяй у другой ідуць, аслепленыя чаканымі прыбыткамі,
чалавеканенавіснікі, каб абдурваць і занявольваць легкаверных і цёмных мужыкоў.
8. Духоўніку, які лічыць, што, выйшаўшы за брамку, ён ужо
аказваецца не на свеце, а
выракшыся прыемнасцей быць мужам, бацькам, думае, што ён ужо не грамадзянін зямлі, а
жыхар нейкага пераднеб’я, адкуль можна кідаць кулі на разбэшчаны свет, на асвету,
філасофію, трэба далікатна напомніць, што ён жыве на зямлі, што са светам сувязей не
парваў, корміцца хлебам, які дае зямля і праца суайчыннікаў і што задача яго — не
замахвацца на асвету і філасофію, не ведаючы, што яны такое, а пашыраць святло
навук, каб не сляпых, а адукаваных схіляць хутчэй да чыстай маралі і рэлігіі. У той
жа час
трэба патроху выступаць супроць бясшлюбнасці духоўнікаў, якая з’яўляецца
найгалоўнейшай прычынай непрыстойнасці, эгаізму і варожасці да свету.
9. Вайсковае саслоўе, хоць яно — няшчасце роду людскога і
найболей псуе мараль, хоць
яно прычыняецца да абязлюджвання краю, павінна ў першую чаргу папаўняцца разумнымі
грамадзянамі, паколькі цяпер, як відаць, пераважвае іншыя саслоўі: ніякія змены ў ім
не могуць адбыцца, пакуль яно будзе складацца з наёмнікаў; у войска, значыцца, трэба
прывабліваць тых, хто сядзіць па дамах без работы і хто здатны да вайсковай службы,
мае да яе схільнасць.
10. Ні асвета краю, ні земляробства не можа больш хуткімі
тэмпамі рухацца наперад,
пакуль не будзе ліквідавана ганебная, замшэлая на працягу вякоў і аброслая
забабонамі перашкода — няволя сялян, якая супярэчыць законам прыроды, цвярозаму
розуму і нават чыстым эканамічным разлікам і выклікае сорам у сэрцах людзей...
11. Моладзь часта бывае неспакойная, бо запалена
рэвалюцыйным духам, ці залішне
гарачая: яна рада была б пазбавіць заможных іх багацця, яна лічыць, што далёка не
ўсім трэба аддавацца навукам, яна сваімі паводзінамі правацыруе праследаванне ўрада
на сябе і грамадзян... Вельмі мала моладзі ідзе вучыцца ва універсітэт: з
універсітэцкай акругі, дзе налічваецца ў школах больш 20 тысяч, набываць вышэйшыя
навукі прыязджае ледзьве 700 чалавек; там з ахвотаю і карысцю бяруцца вывучаць
навукі, хоць менш здольным яны даюцца з цяжкасцю; больш заможная моладзь, дрэнна
выхаваная пры дапамозе крыкаў бацькоў, аказаўшыся ў горадзе, лайдачыць і кладзе
пляму на універсітэт; праследаванні ўлад зыходзяць не так ад тутэйшай моладзі, як
хутчэй ад духу ўрада, які ўсюды адным і тым жа спосабам прыціскае моладзь, мяркуючы,
што ў моладзі больш сіл і супраціўлення, чым сярод іншых грамадзян, а прыціскаючы
моладзь, прыціскае асвету.
12. Сказанае аб неабходнасці падмацоўваць словы сваім
прыкладам у адносінах да
ніжэйшага класа, і тут трэба захаваць. Дадам яшчэ важнае пажаданне, каб, пашыраючы
вышэйпрыведзеныя думкі, звярталася болыпая ўвага на час, месца і спосаб іх
распаўсюджвання, каб пераказ гэтых думак меў большы вынік і не прынёс шкоды таму,
хто іх пераказвае, бо такое на цяперашні час вельмі лёгка можа здарыцца.
РЭЦЭНЗІЯ НА ТВОР АДАМА МІЦКЕВІЧА «КУРГАНОК МАРЫЛІ», ЯКІ БЫЎ ПРАЧЫТАНЫ НА ПАСЯДЖЭННІ СЯБРОЎ 28 лістапада 1820 г.
Чужы чалавек, плывучы на віціне па Нёмане, бачыць на беразе
курганок і пытаецца ў дзяўчыны, што ж гэта за курганок і чаму да яго вядуць тры
бітыя дарогі. Дзяўчына адказвае, што гэта магіла Марылі, што тыя тры дарожкі
вытапталі яе каханы, маці і сяброўка. У гэты момант усе яны якраз і паказваюцца
перад вачыма — каханак, маці і сяброўка; яны з кветкамі ў руках ідуць да Марылінай
магілы і схіляюцца над ёй, не могучы стрымаць плач. Чужы чалавек, пачуўшы гэтыя
скаргі душы, заплакаў сам і адплыў з віцінай.
Гэты прыгожы, вельмі просты і праўдзівы абразок мае ўсе
прыкметы ідыліі. Мілая
сентыментальнасць, меланхолія, выразы, поўныя сапраўдных пачуццяў, даюць усе
падставы сцвярджаць, што гэта сапраўды выдатная элегія. Не можа, здаецца, ніхто так
натуральна, так жаласліва плакаць, як каханкі, дочкі, сяброўкі. Не ведаючы
арыгінала, я не параўноўваў літоўскіх слоў з польскімі. I ўсё ж нельга нават жадаць
больш натуральнага і больш акрыленага перакладу. Я нават не магу меркаваць, наколькі
вольна абыходзіўся аўтар з арыгіналам у сваім наследаванні яму. Найцудоўнейшая
ідылія! Я ўпершыню так шчыра шкадаваў, што мова даўніх жыхароў нашага кутка гіне і з
часам зусім можа загінуць...
Нягледзячы на чароўную прывабнасць перакладу, у ім ёсць, як
мне здаецца, і некаторыя
хібы. Напрыклад, у радку
uwięczon (!) jak w wianek
дадатак w wianek непатрэбны, бо само прыслоўе uwięczon паказвае, што курганок
апавіты ўжо вянком.
Курганок — гэта не што іншае, як магіла. Аўтар у прыпісцы
растлумачвае, што гэта
пагорак. Вядома, розніца тут невялікая, бо насыпаная магіла і ёсць пагорак.
Адказ дзяўчыны — верш 5:
Na prawej stronie ta kładka;
Ubita nogą etc.;
Кладкай нельга назваць сцежку ці дарожку. Кладка — гэта
дошка, пакладзеная для
пераходу праз ваду ці балота.
Верш 11:
stеk łоmu — stоs łоmu
Жаль Яся:
Niech sąsіаd kору rоzkrаdnіе
Я быў бы рад бачыць, што так у арыгінале. Гэтыя словы
ганьбяць Ясевага суседа; можа,
ён так іх не лаяў, можа, казаў, што копы згніюць ці што іх разнясуць птушкі і быдла?
Верш
Niech trzodę wyduszą wilkі,
Niе mаsz, nіе mаsz Маrуlкі
Марылькі — не найлепшае тут слова. Хацелася б — Марылі.
Рrzystanę dо Моskаlі.
Не меў, як мне здаецца, патрэбы ліцвін казаць, што
«прыстанне да маскалёў» (можа, да
русінаў, калі пускаўся ў далёкую, як кажа, дарогу?) — гэта ж адносіцца да сянняшніх
часоў. Каб гэты горкі выраз не пазбавіў нас пераканання (як, напрыклад, і выраз
ukazу замест rоzkazу), што гэта з літоўскіх часоў ідылія, прапаную замяніць маскалі
на салдаты.
Жаль маткі:
drzwi zеrdzawiały оd sіеnі.
Чаму ж гэта абавязкова od sieni?
Што ж да станоўчых якасцей, то не ведаю, якую элегію назваць
лепшай; аднак жа спярша
другая і трэцяя здаліся мне прыгажэйшымі за першую — мо таму, што першая падвысіла
цану другой, ці мо так і ёсць; але пасля шматразовага паўтарэння і першая паказала
ва ўсёй паўнаце сваю вартасць і моц. Не ведаю, якую выдзеліць як найлепшую.
Dawniej, kіеdу sраć szеdłеm, tеm słоdzіłеm сhwіlе,
Zе skоrо sіę оbudzę, zоbасzę Маrуlę
I dawniej sраłеm mіlе.
Теrаz tutaj sраć bedę, оd ludzi dаlеkі,
Моżе ja we śnie ujrzę, gdy zаmknę роwiеkі.
Моżе zаmknę nа wіекі!
М а t к а
Gzеgоż mаm іść dо dоmu?
Któz nаs nа оbіаd zаwoła?
Ktо z nаmі sіądzіе u stоłа?
Nіеmаsz, асh, nіеmаsz kоmu!
Nіеmаsz сіe! w dоmu рustуnіе!
Kаżdy, ktо іdzіе, mіnіе!
Drzwі zеrdzаwіаłу оd sіеnі,
Мсhеm sіę dzіеdzіnіес zіеlеnі,
Вog nаs орuśсіł, ludzіе орuśсіlі,
Niemasz, niemasz Маrуlі.
Што можа больш крануць, чым гэта шматразовае паўтарэнне: Niemasz, niemasz Маrуlі.
P r z у j а с і ó ł k а
Któz mі zwіеrzу sіę szсzеrzе?
Kоmu sіę jа роwіеrzę?
Асh, gdу z tоbą, kосhаnіе,
Smutku і szсzęśсіа nіе dzіеlę,
Smutеk smutkіеm zоstаnіе,
Wеsеlеm nіе jеst wеsеlе.
Я хацеў бы (і да гэтага далучыліся б усе), каб для паўнейшага ўражання ад гэтай прыгожай ідыліі як помніка літоўскай паэзіі і літоўскай мовы, якая шторазу скажаецца, аўтар змясціў побач з перакладам і арыгінал.
ДАДАТАК
Калі б гэту задуму — дабівацца таго, каб прыемныя мелодыі
народных песень сталі сваімі для вышэйшага класа, — я выканаў настолькі, што мая
праца спадабалася б Зосі, я дасягнуў бы сваёй мэты. Вельмі важнае з такога пункту
гледжання поле ляжыць у нас аблогам, вельмі важны намер павінен выклікаць увагу да
сельскіх песень і абудзіць ахвоту да іх збірання. У іншых краінах такія зборы добра,
з любоўю выкананы. Можа быць, тыя, хто шукае ў іх гістарычных звестак, усё-такі
перабольшваюць іх значэнне як крыніцу такіх звестак. Тым не менш у песнях бардаў і
менестрэляў можна знайсці штосьці большае, чым пачуццё і гармонію альбо
старасвецкасць выразаў. Можа, і нашы песні пра Хмеля, якія і цяпер пачуеш на
Шчэнснага Патоцкага, за недахопам лепшых крыніц прыдаліся б неяк для тлумачэння
гісторыі. Гэтыя песні, якія вызначаюцца сваёй наіўнасцю, прастатой і прыгажосцю,
здолелі б неяк паказаць апрача сваёй прывабнасці нешта большае: характар, звычаі і
норавы краю, дзе яны спяваюцца. Выяўленне таго, чаго ў іх болей — весялосці ці
меланхоліі, нясціпласці ці прыстойнасці, рамантычнасці ці павучальніцтва, —
дапамагло б раскрыць гэты характар.
Самі мелодыі песень маглі б выяўляць, хто спявае — жыхары поля ці лесу, тыя, што
жывуць больш-менш вольна, ці тыя, што енчаць пад цяжкім ярмом няволі. Калі б мы
маглі вызначыць, з якіх часоў прыйшла да нас кожная песня, яшчэ болей можна б было
даведацца пра ўсё гэта. Але загінула памяць спевакоў і часу; пакінула толькі сцёртыя
ад паўтарэнняў, скалечаныя і пераробленыя песні. У тых, што я сабраў (каля
трыццаці), можна выразна ўбачыць, наколькі некаторыя з іх скарочаны, перакручаны,
склеены па волі асобных спявачак з розных песень. Не трэба вельмі
крытыку-збіральніку круціць тут галаву, а лепш за ўсё сабраць гэтыя ж песні ў
якім-небудзь іншым месцы. Некаторыя жмудскія і літоўскія песні знаёмыя мне ў
перакладзе. Яны сапраўды прыгожыя. Іх вельмі многа. Спеўны быў гэта народ. Меў
спевакоў, якія спявалі нават князям. Ёсць недзе ў «Тыгодніку Віленьскім» апісанне
вясельных звычаяў на Міншчыне з песнямі, якія спяваліся на вяселлі. I само
апісанне, і песні надзвычай цікавыя. Калі б усе такія ўрачыстасці не прайшлі міма
вока цікаўнага, улюбёнага ў свой край і ў сваіх сялян назіральніка, быў бы гэта
прыгожы помнік фантазіі і выдумкі мясцовых жыхароў, якія, не настройваючыся ні на
грэчаскі, ні на лацінскі ці французскі тон, спявалі і дзейнічалі, як ім самім
марылася. Такіх урачыстасцей ёсць шмат; напрыклад, Купала, свята, якое невядома за
што забараняецца сёння аканомамі, якія баяцца, каб яно не выклікала пажару ў вёсцы;
у прыгожую пару і прыгожая рамантычная ўрачыстасць. Дзяды, Каляды, Вялікдзень,
Шчодры Вечар, Зажынкі, Дажынкі, Раса на святога Юрыя. Усё гэта праходзіць з пэўнымі
цырымоніямі і кантатамі. Вясковыя рускія песенькі ў наваградскай старане, прынамсі,
тыя, якія мне знаёмыя, амаль заўсёды пачынаюцца з параўнання. Заўсёды іх ажыўляе
пачуццё кахання, часта ёсць у іх і мараль. Так, напрыклад,— ляціць сокал за якойсьці
птушкай, здаецца, за чайкай, і кліча яе, а яна яму адказвае: я ўбога, я не твая,
шукай ты саколкі, як сам; а з гэтага параўнання — пераход да дзяўчыны, якая свайму
залётніку адказвае: «Я ўбога, я не твая, шукай ты багатай, як сам». Альбо прыклад з
мараллю. Матка там і цётка выпраўляе свайго сына ў залёты і кажа: убачыш там тры
дзяўчыны, адну ў золаце, другую ў аксаміце, трэцюю ў розуме: не бяры ж той, што ў
золаце, ні той, што ў аксаміце, але тую, што ў розуме, бо золата і аксаміт могуць
быць страчаны, розум жа — самае трывалае багацце. Такія разумныя і прыгожыя думкі
сустракаюцца ў песнях вельмі часта. Словам, вельмі варта, каб заняліся ў нас
збіраннем гэтых помнікаў сапраўднай народнай літаратуры.
Падам тут цікавую літоўскую песеньку, якую помню, бо яна мне
спадабалася; літоўка
Разалька, што служыла ў адным маёнтку, яе нам
перагаварыла — ніхто за яе лепей бы не пераклаў. Пачынаецца песенька па-літоўску
так: «Ой, ёю, ёю — пер жалю гіру — пер цісту лонку — плау-кцёу еш накім». У
перакладзе: «Плыў я дзень і ноч праз высокія горы і зялёныя лугі, ці не выплывуць
дні мае вольныя? I не выплылі дні мае вольныя, толькі выплыла градка руты. Рутачкі
мае, хто ж вас сеяў, хто ж вас палоў, хто ж вас паліваў? Сонца нас сеяла, месяц
палоў, а росны дожджык паліваў». Хіба ж не міла чытаць такія песенькі?
1823
ПРАДМОВА ДА «СЯЛЯНСКІХ ПЕСЕНЬ З-НАД НЁМАНА» (1837 г.)
Нашы сяляне — люд добры, лагодны, працавіты, пачцівы —
павінны абудзіць у нас найпрыхільнейшыя да сябе пачуцці. З імі мы можам быць
шчаслівыя. Удзяляючы ім за працу іх рук працы нашага розуму і асветы, мы можам
памножыць усеагульнае дабро. Не думайце, што мы не можам і ад іх чаму-небудзь
навучыцца. Мы многаму навучымся з пазнання іх становішча і характару; знойдзем у іх
паданні, казкі, былі, самае багатае будзе жніва песень, якія дадуць магчымасць
пазнаць іх тонкія, прыгожыя, нават далікатныя і глыбокія пачуцці. Не думайце, што
толькі кожны горад ці правінцыя маюць свайго вучонага спевака; мы ўбачым, што свайго
невучонага, але душэўнага і сардэчнага спевака мае амаль кожная вёска. Я заўважаў,
што на адлегласці колькі міль, нават паўмілі зусім розныя спяваюцца песні. Які гэта
скарб для адукаванага спевака і даследчыка! Колькі там нязмушанай і свежай паэзіі!
Слухаючы з ахвотай вясельныя, дажынкавыя, купальскія і іншыя песні, не раз будзем мы
прыемна задаволеныя і, што яшчэ больш важна, набудзем большую прыхільнасць да нашых
добрых земляробаў. Так цяжка мне ўспамінаць, як у нас дома (гэтаму я быў сведкам) з
боязні пажару ад запаленых агнёў не дазвалялася святкаваць Купалу, як, не жадаючы
прымаць у сваім маёнтку працавітых і мілых гасцей, што часам не ўмеюць як трэба
спажываць божыя дары, паны раздавалі ім на дажынкі яду і пітво па хатах! Пры добрым
з боку памешчыка ці прадстаўніка ўлады наглядзе гэтыя сапраўдныя вясковыя
ўрачыстасці так бы ўзаемна ядналі і прывязвалі і гэтых гаспадароў, што ва ўладзе, і
тых, што прыносяць, нібы пчолы ў вулей, багаты плён!
Шчыра палюбіўшы з гадоў маленства нашых мілых і добрых
сялян, я хачу даказаць тут ім
сваю прыязнасць. Доказ гэты — пераклад і перайманне сялянскіх песень, якія спяваюць
над берагамі Нёмана, у аколіцах Беліцы. Не ўсюды я вельмі трымаўся арыгінала,
некаторыя ж, аднак, перакладзены даслоўна; іншыя больш-менш блізка пададзены ў
перакладзе. Сялянская і наша пісьмовая мова не вельмі паміж сабой і розняцца; часам
засталіся цэлыя выразы, некаторыя часам, каб зрабіць асобныя сказы больш гладкімі
альбо каб удакладніць думку, я дазволіў сабе адступіць ад тэксту, але заўсёды
галоўная думка заставалася тая ж...
У будучым, калі і збор песень павялічыцца, я выдам іх разам
з тэкстам арыгінала. Як
бы я быў шчаслівы, калі б гэтыя песні былі скарыстаны ў нас на святкаванні Дажынак,
Купалы і павялічылі тую ўзаемную прыхільнасць пана і селяніна, ад якой так многа
залежыць!
1834
ПРАДМОВА ДА «СЯЛЯНСКІХ ПЕСЕНЬ З-НАД ДЗВІНЫ» (1840 г.)
Калі раней я думаў, што сялянскія песні ў недалёкіх адна ад
адной вёсках розняцца паміж сабой, дык потым, калі пачаў далей іх збіраць,
пераканаўся, што нават у далёка адлеглых паміж сабой вёсках яны вельмі падобныя, з
невялікімі часам адхіленнямі ў словах. Нёман і Беліца ад Дзвіны, Бярэзіны і
лепельскіх аколіц няблізкія, а песні іх усё ж падобныя; гэтакія ж песні і над Віліяй
у Завілейскім павеце. Хто іх папераносіў? Не друк і творы, а памяць, сэрца і вусны
братэрскіх плямён. Некаторыя з гэтых песень я для параўнання пераклаў; паўтарэннем
іншых я не хацеў абцяжарваць зборнік. Зборнік гэты падрыхтаваць было мне не цяжка:
паколькі я быў заняты абавязкамі сваёй службы і таму не мог хадзіць ці ездзіць па
вёсках, давялося папрасіць тут ласкавых і высакародных паненак, якія рабілі гэта ўсё
без асаблівай цяжкасці, нікога не змушаючы і не даючы ніякай платы, як бывала ў
іншых збіральнікаў; ад сваёй уласнай прыслугі альбо выкліканых з вёсак сялянак яны
маглі і могуць запісваць столькі песень, колькі збіральніку захочацца. Зрэшты,
толькі яны і здольны збіраць гэтакія песні. Я сам не ведаю, ці спяваюць калі
сяляне-мужчыны, а сялянкі, надта ж сціплыя і нясмелыя, саромеюцца праспяваць свае
песні мужчыну: пачынаюць звычайна ўсміхацца і казаць, што нічога ў іх песнях няма
добрага, і ад сораму нічога не паведаюць. Паненцы ж гэта ўсё, наадварот, паведаюць!
Для паненкі
з радасцю ўсё выкладуць: «От яшчэ прыпомніла адну харошую песеньку!» Я хацеў бы
назваць тут імёны тых высакародных і добрых паненак, якія сабралі мне гэтыя песні,
але сціпласць іх не дазволіла мне зрабіць гэта. Перад богам знойдуць яны ўзнагароду
за сваю працу і дабрату; перад яго ж тварам я з найвялікшай прыхільнасцю, пашанай і
ўдзячнасцю ўспамінаю гэтыя мілыя для мяне асобы і імёны і спадзяюся, што з гэтых
добрых і высакародных паненак будуць сапраўдныя грамадзянкі, якія прынясуць карысць
краю.
Гэтыя так мілыя і гожыя, блізкія майму сэрцу вобразы я
змушаны прыцьміць тым, што
звярну смутную ўвагу на становішча аўтараў і аўтарак вясковых песень. Як з
наднёманскіх песень, так і з наддзвінскіх я дазволіў сабе апусціць няшчасную гарэлку
і замяніць яе на мёд і піва, якія сялянам сёння амаль невядомы. Гарэлка — гэта згуба
для нашых сялян. Першы грош — з гарэлкі, кажуць памешчык і арандатар; першае ліха —
кажа кожны разважлівы чалавек. Баліць сэрца, бачачы, нешматлікі і самы працавіты
клас грамадства даведзены да такой вялікай беднасці, да якой больш за ўсё
прычынілася п’янства. А паравыя і не паравыя гарэльні, вышэйшыя, чым дамы і жылыя
палацы, усё яшчэ ўзносяцца; а па перадзеле маёнткаў, дзе каля тракта некалькі новых
памешчыкаў прыбірае зямлю да сваіх рук, будуецца некалькі новых корчмаў, і ў адной
вёсцы з’яўляецца замест аднаго некалькі шынкоў. Супраць гэтай празмернай вытворчасці
гарэлкі выступае ўжо не раз «Земледельческая газета», якая выдаецца з дазволу
Міністэрства фінансаў. Асабліва запомніўся мне нумар 99 гэтай газеты за 1838 год, у
якім грамадзянін Віцебскай губерні Суражскага павета п. Кернер пераканаўча, з
лічбамі даводзіць шкоднасць гарэльняў, ці, як мы няправільна называем, бровараў.
Шкоднасць гэтая не толькі ў выганцы нязмернай колькасці гарэлкі, але і ў не
стабільнасці і разнабоі самых цэн на яе. Як у краме тавары, так і гарэлку ў карчме
адзін перад другім прадаюць па заніжаных цэнах. А вось у Курляндыі і Ліфляндыі
зрабілі так, што ўсе грамадзяне па шынках прадаюць гарэлку па адной, устаноўленай
усімі цане. Гаворачы пра шкоднасць бровараў, трэба заўважыць, што ў Прусах у цэлым
яшчэ болей спажываюць гарэлкі, чым у нас; але там гаспадар пасля працы з усёй сям’ёй
і прытым кожны дзень спажывае толькі разумную меру гарэлкі; у нас жа ў святы дзень
вельмі часта бачым людзей, на людзей не падобных. Адпрацаваўшы цэлы тыдзень, часта
на адным хлебе з мякінай, ідзе ў нядзелю гаспадар, а бывае, і гаспадыня, у карчму,
несучы туды рэшткі свайго набытку. Празмерна ўжыўшы гарэлкі, дзень і два хварэе, а
потым зноў п’е для так званага пахмелля. Якое можа быць здароўе, які парадак у хаце?
Усё гэта вельмі адмоўна адбіваецца на скуры твару, на працягласці жыцця і
разумовых здольнасцях людзей. Гарэлку лічаць часта лякарствам ад усіх хвароб; а
бацька і маці, якія звычайна дзеляцца з дзецьмі ўсім найлепшым і найсмачнейшым,
спойваюць малых дзяцей гарэлкай, перадаючы ім сваю хваравітую схільнасць да гэтага
пітва. Нічога я тут не перабольшваю, і калі ўрадавая публічная газета выступае
супроць шкодных гарэльняў і корчмаў, то і я хацеў бы дадаць тут колькі слоў супраць
гэтага і паўтарыць тое, што даўно сказаў Трэмбіцкі і што на ўсіх гарэльнях і
корчмах трэба б было напісаць вялікімі літарамі:
Рrасоwаł ludzkі dоwсір dоszеdł sроsоbu,
Ująć sоbіе rоzsądku, а рrzуsunąć grоbu.
Я быў бы шчаслівы, калі б гэтыя вясковыя песні прычыніліся да весялейшага абходу Дажынак і Купалы, а яшчэ болей быў бы я шчаслівы, калі б яны памаглі зменшыць колькасць тых забойчых папояў, якія не весялосць, а нешта жахлівае разносяць па вёсках. Не магу падабраць слоў, каб паказаць, якой ухвалы варты мае вельмі шаноўныя аўтары, чые песні я перакладаю; але, я спадзяюся, самі іх творы знойдуць водгук у чулых сэрцах і вельмі хораша скажуць за сябе. Ім, аўтарам гэтых твораў, прысвячаю я сваю працу, поўны надзеі, што ў кожнай шляхетнай душы ўзбудзяць гэтыя творы сапраўдную хрысціянскую любоў да маіх любых сялян.
ПРАДМОВА ДА «СЯЛЯНСКІХ ПЕСЕНЬ 3-НАД НЁМАНА I ДЗВІНЫ» (1844 г.)
Паэзія, якую мы называем сёння гміннай, простанароднай, была
некалі агульнай для ўсіх нашых продкаў: для паноў, князёў, словам, агульнанароднай;
ужо ад аднаго гэтага яна павінна была б карыстацца большай павагай нават у тых, хто
нічога добрага не хоча бачыць ва ўсім, што ёсць простанароднае, сялянскае.
Нашым сялянам мы абавязаны тым, што яны захавалі старажытныя
абрады і песні. Ім і за
гэта мы павінны быць удзячныя. Паддаўшыся ўплыву суседніх плямён і цывілізацый
Еўропы, мы самі змяніліся хутчэй, чым яны; а таму і забылі мы тыя песні, якія
далёкая прапрабабка не аднаго з нас, можа, нават у той жа самай вёсцы спявала пры
кудзелі разам са сваімі роднымі, нашчадкі якіх ад таго, што не мелі заслуг у краі,
засталіся ў становішчы падданых.
На самую крывіцкую паэзію робіць уплыў украінская і польская
паэзія. У некаторых
песнях гэта відаць даволі выразна. Значна ўплывае цяпер на яе і расійская народная
паэзія, якую прыносяць вайскоўцы, раскватараваныя па вёсках. Калі б у нас былі
выдадзены літоўскія народныя песні, то, можа, мы ўбачылі б, што і яны неяк
перароблены, перакладзены і спяваюцца цяпер па-крывіцку. Цікавы б гэта быў занятак
для шчырага даследчыка паэзіі і старажытнасці — самому збіраць сялянскія песні,
бываць на вяселлях і іншых абрадах. Без гэтага нельга будзе захаваць пасля сябе ў
будучым ані належнага царадку тых песень, ані ведаць абрадаў; гэтак жа, як нельга
даведацца, якія песні засталіся ад даўніх часоў, а якія (і як?) з’явіліся цяпер;
можа, і сёння ёсць дзе-небудзь спевакі і спявачкі, якія знаходзяць натхненне і
ствараюць новыя песні. Гэта можа быць радзей, чым некалі, бо, па-першае, цяпер
большай увагай карыстаюцца даўнейшыя песні, а, па-другое, не такі ў спевакоў цяпер
настрой, каб лёгка маглі стварыць новыя творы. Адсюль перайманне песень ад
раскватараваных салдат альбо ў значнай ступені ад тых, што вяртаюцца са службы ў
родныя вёскі.
Мова крывіцкага адгалінавання ўнутрана і знешне вельмі не
ўдасканалена, хоць сяляне
нашы нязмерна любяць размаўляць. Цесля ці маляр, працуючы, не спяваюць, а ўвесь час
гавораць, і жнеі ў грамадзе, асабліва на ўласным полі, рэдка пяюць песні, а без
перастанку голасна шчабечуць. Пры ўсім пры гэтым абстрактных разважанняў у іх вельмі
мала, таму і адпаведных паняццяў знойдзем не шмат. Наш селянін не ведае выразаў:
пачуццё, паняцце, чалавечнасць, дабрачыннасць, гасціннасць, удзячнасць; ён кажа: чую
(а гэта адначасова азначае «адчуваць» і «чуць»), разумею, добры чалавек, трэба
беднаму даць, трэба госця частаваць, дзякуй... Дунай — улюбёная ў песнях рака;
успамінаюць мора, вінаград; гарэлка называецца зялёнае віно. Усё гэта гаворыць пра
старадаўнасць песень: магчыма, яны паходзяць з тых часоў, калі славянскія плямёны
блукалі над Дунаем і мусілі нават доўга піць дунайскую ваду, калі імя гэтай ракі так
моцна трымаецца ў іх памяці і зраслося з песняй. Бабры, куніцы, собалі, кітайка,
адамашкі — усё гэта вядома было спевакам. Вядома ім першая рана турэцкая, а другая
нямецкая.
Што ж да саміх песень, то, будучы іх перакладчыкам, я не
магу быць ім суддзёй; але
чую ў іх асаблівую красу, навізну адкрыццяў і сцісласць у перадачы пачуццяў. Няма ў
нашых пакаёвых пісьменнікаў гэтай сцісласці; у іх найчасцей бывае ўсё ў вялікіх
памерах, якія часам стамляюць. Памяць не змагла затрымаць такія творы на вякі;
напоўненае працай жыццё не магло б даць вялікай паэмы. Адсюль паходзіць і гэта
сцісласць, а разам з тым і
выразнасць паэзіі люду. Не дзіва, што мы, прывыкшы да залішняй напоўненасці твораў
разумнымі разважаннямі, не заўсёды, як належыць, ацэньваем сялянскія песні; любяць
іх болей дзеці, хоць і не заўсёды разумеюць; гэта іх любоў дае ўсё ж надзею, што
калі падрастуць, палюбяць больш, чым мы, сялянскую паэзію, сапраўды нацыянальную і
свежую, хоць і спрадвечную.
Гэтыя песні атрымалі ў некаторых перыядычных выданнях
пахвалу; выказвалася нават
пажаданне, каб яны былі надрукаваны для аматараў славяншчыны ў арыгінале.
Задавальняючы пажаданне гэтых аматараў, а перш за ўсё сапраўдных прыхільнікаў народа
і дабрачынцаў сваіх сялян, я змясціў у гэтай кніжачцы па дзесятку арыгінальных
песень з-над Нёмана і Дзвіны і побач з імі колькі дзесяткаў сваіх уласных, якія
спяваюцца па-вясковаму, і тлумачэнне да іх. Ці не перанесліся б яны як-небудзь да
вёсак? Ці не дайшлі б да сэрцаў дабрачынных паноў і ці не звярнулі б больш чулую
ўвагу на сялян, а разам з тым ці не прычыпіліся б да паляпшэння нораваў гэтых
працавітых суайчыннікаў?
Іншыя сялянскія песні з-над Нёмана, змешчаныя ў гэтай
кніжачцы, сабраны ў
Наваградскім павеце, у Шчорсаўскай воласці, больш за ўсё ў Праслічцы, і некалькі ў
Далматоўшчыне, а дзве купальскія паходзяць з аколіц Беліцы Лідскага павета.
Знаходзяцца і тут падобныя на наддзвінскія.
Паколькі я не змог ажыццявіць вялікага збору песень з розных
аколіц, не маю
магчымасці выбраць такія, якія б ярчэй вызначаліся сваімі асаблівасцямі; перакладаю
без асаблівага адбору; дай божа, каб былі належным чынам прыняты; я нават абяцаю,
што болей, чым адну кніжку, не выдам; ці ж трэба лішне раскідвацца дабром?
Як перакладчык, я павінен быў бы апісаць жыццё сваіх
аўтараў. Я пра гэта многа
думаў, чытаў нават пра іх колькі кніг, хацеў бы многа паведаць, але раздумаўшы,
замаўчаў — дастаткова, мусіць, будзе і таго, што я ласкавым чытачам падам крыніцы, з
якіх яны самі могуць чэрпаць звесткі пра становішча сялян і думкі да паляпшэння іх
быту.
З самых першых прац пра сялянства, з якімі мне давялося
пазнаёміцца, была невялікая
кніжачка «Аб падданых у Польшчы», выданая ананімна ў 1788 г. У ёй — гарачая,
чулая, сардэчная і разумная абарона сялянскага саслоўя; кніжка вучыць, якімі
спосабамі можна палепшыць яго быт. Асаблівая ўвага звяртаецца на становішча
літоўскіх сялян, бяднейшых за іншыя. З пахвалой упамінаюцца тут дабрачынцы сваіх
сялян: экс-канцлер Замойскі, эксрэферэнт Бжастоўскі, падканцлер Іяахім Храптовіч,
падскарбій князь Станіслаў Панятоўскі.
«Адказ на пытанне: няўжо нячуласць у далёкіх вяках да
падданых так была апанавала
сэрцы палякаў, што нават вучоныя былі ёю заражаны?» Невялікая праца гэтая, якая можа
служыць дадаткам да папярэдняй, выйшла з друку ў 1789 г. У ёй безыменны аўтар (Кс.
Давід Пільхоўскі, потым віленскі біскуп) з вялікай пашанай да меркаванняў аўтара
вышэй памянёнай працы, апіраючыся на выказванні продкаў і пісьменнікаў, якія і
некалі не былі нячулымі да становішча сялян, пра што пісалі і казалі з амбонаў,
прыводзіць розныя з гэтага пункту гледжання ўрыўкі з друкаваных прац, а канкрэтней:
Енджэя Маджэўскага, Крыштофа Варшэўскага, Марціна Белабрэскага, Марціна Сміглецкага,
Себасціяна Пятрыцкага, Пятра Скаргі, Фабіяна Біркоўскага, Сымона Старавольскага,
Аляксандра Алізароўскага, Антонія Шырмы, Яцка Лібер’юша, Марціна Кужанецкага і
многіх іншых прапаведнікаў і пісьменнікаў, вядомых сваёй чалавечнасцю...
Прапануючы ўвазе ласкавых чытачоў гэтыя паважаныя працы,
натхнёныя чалавечнасцю,
сапраўды хрысціянскімі пачуццямі і заснаваныя на вопыце і чыстым розуме, я хачу
пазбавіцца сумнай неабходнасці наракаць на ўбоства і бядоту сялян, якіх люблю. Няхай
кожны загляне на хвіліну ў сваё сэрца, і сэрца яго скажа больш, чым ён сам сказаць
бы патрапіў.
ПРАДМОВА ДА «СЯЛЯНСКІХ ПЕСЕНЬ 3-НАД НЁМАНА I ДЗВІНЫ» (1846 г.)
Выдаючы сто песень, крыху прыказак на славяна-крывіцкай мове
і яе самабытных слоў я хацеў бы мець столькі ведаў і здольнасцей, каб даць нейкі
граматычна-гістарычны нарыс гэтай мовы і падрыхтаваць для даследчыкаў славяншчыны
грунтоўныя заўвагі, але паколькі гэта немагчыма, мушу абмежавацца адной падрыхтоўкай
для іх невялікага матэрыялу да падобных заўваг і накідаць некаторыя, хоць сціплыя
назіранні, якія ў мяне ў гэтых адносінах узніклі.
Грунтоўны роздум над гэтай мовай, на якой на нашай памяці
любілі размаўляць паміж
сабою старыя паны, што яшчэ жывуць, на якой дагэтуль гавораць паны і аканомы з
сялянамі, на якой пісалі ў нас некалі афіцыйныя акты, застанецца цалкам
якому-небудзь здольнаму, можа, селяніну, што праз навуку ўзнімецца да больш
глыбокага разгляду дасканала вядомай яму мовы.
Самуэль Багуміл Ліндэ, робячы справаздачу аб работах,
звязаных з укладаннем
слоўніка польскай мовы, заклікае, каб для дапаўнення яго працы збіраліся словы, якія
ўжываюць у жывой размове хлебаробы, рамеснікі, плытагоны, паляўнічыя і г. д., а
таксама дыялектызмы, або, як ён кажа, «павятоўшчыны», да чаго, на яго думку,
асабліва вялікую зручнасць мелі б уладальнікі значных маёнткаў у розных мясцінах
краю (т. VI, стар. LХХХVІІ). Гэтыя дыялектызмы не толькі маглі б павялічваць
багацце пісьмовай мовы, але, звыш таго, служыць тым, хто задумваецца над паходжаннем
моў, для больш пэўных і сталых заўваг. Хоць некаторымі этымолагамі робяцца дзіўныя
супастаўленні слоў адной мовы з другой, аднак прыемна бачыць роднаснасць паміж
мовамі і здзіўляючае падабенства санскрыцкай мовы даўніх індыйцаў да славянскіх моў.
Магчыма, што крывіцкія самабытныя словы, калі іх багата сабраць, выявілі б таксама
якое-небудзь падабенства да санскрыту, а некаторыя прыгожыя словы, уведзеныя ў
польскую мову (як гэта назіраецца нават ужо ў Літве), павялічылі б без шкоды яе
багацце, якое, аднак, што мы павінны ведаць, залежыць не ад мноства слоў, але ад
прыстойнага і ашчаднага іх ужывання. Таму што ўжо сёння некаторыя пісьменнікі так
узбагачаюць польскую мову выхапленымі адусюль словамі і спосабамі прамаўлення, што
трывожыцца трэба не толькі за чысціню, але і за поўнае яе скажэнне.
Крывіцкі дыялект — прамежкавы паміж польскім, рускім і
ўкраінскім. Украінскі, ці
палянскі, па будове сваёй і даўжыні галосных больш падобны да польскага, крывіцкі —
да рускага; але калі ўкраінец кажа будэ, рускі — будет, то крывічанін скажа будзе,
куды падобней да польскага bedziе. Аднак ён не скажа, як украінец: ходылам,
ходылась, ходыла, але: я, ты, ана хадзіла, бо ва ўсіх ладах, часах і асобах
спражэння дзеяслова крывіцкая мова не мае падобных асабовых канчаткаў, як украінская
і польская, і павінна карыстацца асабовымі займеннікамі.
Як dz, якое, паводле Ліндэ, прыкметна аддзяляе польскую мову
ад іншых славянскіх
дыялектаў, згодна з ёй падабаецца крывічанам, так вельмі не любяць яны гука л, як і
даўнія палякі, калі гаварылі: wуszеdwszу, rzеkwszу, umаrwszу замест: wуszedłszу,
rzеkłszу, umаrłszу. Таму ў многіх выпадках замест л крывічане вымаўляюць гук ў,
злучаючы яго з наступным ці папярэднім галосным, адкуль утвараюцца бясспрэчныя
дыфтонгі: аў, еў, оў, іў, уў, напр. даў, еў, пашоў, любіў, бліснўў. Нават словы,
узятыя з іншых моў, як напр. хаўтуры з літоўскага сhalturej, жаўнер з польскага
żołnierz (наёмнік, з нямёцкага Soldner), каўнер, які паходзіць ад італьянскага
kołnierz, аўтар —
оłtarz (з лацінскага аltarе), каўтун (відаць, што пазычанае) koltun, усюды змянілі л
на ў. І толькі ўжо ў дзеясловах, у канчатках жаночага і ніякага роду, атрымлівае л
сваё гучанне, паколькі гаворыцца: я была, ано было.
У замест в выступае таксама паўсюдна ў якасці прыназоўніка і
паводле патрэбы ці
схільнасці таго, хто гаворыць, злучаецца з наступным гукам (часцей з галосным, чым з
зычным) або вымаўляецца асобна, напр. у дварэ, у селе або ў дварэ, ў селе. Так што
можна гэта у прызнаваць па жаданню або галосным, або зычным, ці таксама, калі
злучаецца ў словах з іншым галосным, — дыфтонгам. Пішу такое ў з рыскай, схіленай
управа, для адрознення ад у галоснага.
Гук в, занядбаны ў прыназоўніку, з’яўляецца затое
калі-нікалі як прыдыханне ў
словах, што пачынаюцца з галосных, хоць і ў іх часцей за ўсё (можа, толькі цяпер)
ужо адкідаецца, напр. воко і око, вакно і акно, восень і осень, вуліца і уліца,
востры і остры, водзін, водна і адзін, адна, навошто? і нашто?, а вось і а ось!
Не маюць яны зусім у сваім алфавіце, так як першапачаткова і
ўсе славянскія
дыялекты, гукаў f, g. А калі павінны іх вымаўляць у запазычаных словах, то
вымаўляюць часцей за ўсё замест f—сh або р, замест g — h, напр. Хвалісь — Felis,
хваліварок — folwarek, пранцус — Frаnсuz, Пранціся — Frаnсіszkа, грап— grаf, ахвіцэр
— оfісеr, хвігура — fіgurа, хвіга — fіgа, каптан — kаftаn, шапа — szаfa, ухнaль —
ufnal, Горскі — Gоrskі, Грыбоўскі — Grzуbоwskі і г. д. Аднак лягчэй даецца
вымаўленне g, бо скажуць: Gаbrus і Gаbrusichа або Наurus і Наurusichа, gаnесzеk і
hаnесzеk, grosz і hrоsz, gаrnіес і hаrnіес.
Хоць рэ з лёгкасцю вымаўляецца ва ўласных словах: рэка —
rzekа, рэпа — rzepа, усё ж
маюць яны цяжкасць у вымаўленні рэ ў запазычаных, напр. левізор — rewizor, некрут —
rеkrut, алендар — аredarz.
Як і ўсе славянскія дыялекты, апрача аднаго польскага (для
якога гэта пярвейшая
аздоба), не маюць ą і ę, а заўсёды простыя а і е, і ў змяненні канчаткаў тое, што мы
коратка і прыгожа перадаём гэтымі насавымі галоснымі, яны павінны вымаўляць праз
аць, аю, ею, уць, ую або падобныя, напр. баляць — bolą, сваю - swoję, волею – wolą ,
будуць — będą, красную — ріękną (вінавальны склон).
Вельмі мала слоў пачынаецца з о, напр. ока, обух, озеро,
обруць (uzdeczka), огур
(leniwіес), осень, але замест о вымаўляецца заўсёды на
пачатку а, дзе ў польскай і рускай о (хоць рускія, пішучы о, вымаўляюць часцей за
ўсё а), напр. агонь — оgіеn, абалона — błonоа, асьміна — оsminа і г. д. Не
пачынаецца таксама, як і ў польскай, ніводнае сваё слова з э, хіба толькі
запазычанае, напр. Эльжбета, эконом, якога часцей за ўсё завуць аконом, акомон.
Хоць нельга напэўна сцвярджаць, каб у крывіцкім дыялекце е
або о былі закрытыя, усё
ж над Нёманам гавораць без розніцы: нема і німа, цепер і ціпер, мене і міне (mnіе),
з выразным звужэннем е, і на ціхом або ціхум Дунаю, у чысценьком або чысценькум
полі, з выразнай заменай о на закрытае о ці хутчэй на у, як гэта адбываецца з
вялікай шкодай для напеўнасці і ў польскай мове. Над Дзвіной жа, дзе так любяць і,
выразна звужаюць наднёманскае е, гаворачы: злітаіць замест злетаець і г. д.
Зычны т, якім у рускай і чэшскай мовах пачынаецца не адно
слова, напр. тихий,
тяжкий, па-чэшску: tichу, teźkу, крывічане, як і палякі, мяняюць на ц: ціхі, цяжкі;
таксама і ў іншых словах, напр. цесць, будуць, робяць, рабіці і г. д. Не вельмі
шанцуе таксама і цвёрдаму галоснаму ы, які, як можна бачыць з прыведзенага слова
ціхі, замяняюць на і мяккае, што некаторыя з нас робяць тут і ў сваёй польскай мове.
Гук з як прыназоўнік, які аднолькава адпавядае лацінскім сum
і ех, і як прыстаўка да
дзеясловаў, назоўнікаў і прыметнікаў ужываецца ўсюды, за выключэннем слоў, што
пачынаюцца з гукаў ц, к, п, с, т, перад якімі вымаўляецца с, напр. с цёткою, с
кумом, с пана, с саломы, с табою, скруціць, скошэны і г. д. I нейкім няпэўным
здаецца часам з перад гукамі б, л, м, н, о, ў, з, так што чуецца невыразна нешта
накшталт c або зь, напр. з (с) богом, з(с) людзьмі, зьмяты, зьняты, з (с) озера, з
(с) уха, з (с) залоўкі, зьбіты і г. д. Вымаўляюць таксама праз с: вос — woz, вёс —
wiozl, нёс — niosł і праз ш, напр. штош — сóz, аўжош — jużciż, нош — nóż і г. д. Тое
ж маем у вымаўленні польскай мовы, хоць замест sz пішацца цяпер ż.
Як у польскай мове гук r або z аддзяляецца ад наступных,
напр. r-żеć, ż-jеść, а ў
рускай е, ь, я ад папярэдніх праз ь, напр. крестьянин — włościanin, забвенье —
zароmnіеnіе, рукодѢлье — rękоdzieło, прычым гэты ь цяпер замяняюць часам гукам і,
пішучы: крестіянин, забвеніе, рукодѢліе, так і ў крывіцкай ёсць гукі, што вымагаюць
падобнага аддзялення або, як гэта мае месца ў наддзвінскай разнавіднасці дыялекту,
патрабуюць дабаўлення другога ц, л або н, што можна пачуць, пачынаючы ад
Завілейскага павета, нават у польскай мове, напр., гаворыцца па-крывіцку над
Нёманам: вець-е,
галь-е — gałęzіе, пагулянь-ё — hulankа, Іў-е — назва мястэчка, баяр-ё—bojarstwо,
bоjаrу; над Дзвіной жа: вецьце, застолля— siedzenie zastolne, вяселля — weselе,
ралля, аралля — rоlа, бяздолля — nіеdоlа, племеньня — рlеmіеnіа, каменьніка —
kamyczkow, што таксама адбіваецца на мясцовым польскім дыялекце, паколькі там
вымаўляюць: zatrudneńnіа, mniemańnіа, wesellа.
Такім чынам, са сказанага можна меркаваць, што крывіцкі
алфавіт, калі б не было
запазычаных гукаў f, g і зусім непатрэбнага х, якое аналагічна польскаму вымаўляецца
праз ks, абмяжоўваўся б дваццаццю адным гукам, вар’іраванне якіх шляхам іх змякчэння
такое ж, як у польскай мове, але здаецца, што, апрача гукаў ц, н, с, з, іншыя зусім
не ведаюць змякчэння.
Часткі мовы тыя ж самыя, што і ў польскай мове. Назоўнікі і
прыметнікі столькі ж
маюць родаў і скланяюцца шляхам змянення канчаткаў. Прыслоўі і прыметнікі маюць тры
ступені і ў вышэйшай дадаецца най, напр. найкраснейшы, найлепш — najlepiej, найбольш
— nalwięcej. Аднак трэба да гэтага прыслухацца. Рэдка калі ўжываецца вышэйшая
ступень якасці, бо здаецца, што ў напрамку на поўнач у людзях нікне ці то душэўны
ўздым, ці то захапленне, і мова абмяжоўваецца наданнем якасці толькі параўнальнай
ступені: бялей, красней, чырваней, барздзей (prędzej) і г. д. Назоўнікі і прыметнікі
па меры набліжэння да Дзвіны і верхняга Дняпра набываюць адценні, падобныя да рускай
мовы ў формах творнага склону адзіночнага ліку, паколькі гавораць ужо аднолькава:
дзеўкою, дзеўкой, маладзіцою і маладзіцой, маткаю, маткай. Родны склон гэтага ж ліку
прыметнікаў таксама можа там ужо скарачацца, як у рускай мове, напр. на том боку
сіня мора замест сіняго мора.
Пры скланенні карэнны галосны часта замяняецца іншым, напр.
конь, каня, кол, кала і
г. д.
Назоўны склон множнага ліку назоўнікаў над Нёманам
заканчваецца пераважна на е,
напр. дзеўкe, кветке, панэ, дамэ.
Назоўны і вінавальны склоны множнага ліку прыметнікаў усіх
трох родаў заканчваюцца
над Нёманам на е, напр. белые, дробные, над Дзвіной — на ўпадабанае там я: белыя,
дробныя. Таксама вельмі ахвотна замяняюць там э на ы, гаворачы: садочык, вяночык і
г. д.
У родным склоне адзіночнага ліку прыметнікаў і займеннікаў ёсць часам нейкая
асаблівасць, вартая ўвагі, напр. да мае міленькае, або да маей міленькой, або яшчэ:
да маей міленькоі.
Асабовы займеннік себе, які злучаецца са зваротнымі
дзеясловамі, бывае траякі: се
або ся, сі; ца і цэ. Се або ся і сі дадаецца, калі слова заканчваецца на галосны; ца
або цэ — калі на зычны або, можа, і ў сувязі з чыім-небудзь навыкам у вымаўленні,
напр., гавораць любіцца або любіццэ, любіцісе, любіціся, расстацісі, кланіцца,
кланіся, гоніццэ, ганісе. Гэта се ніколі не ставіцца перад дзеясловам, як у
польскай, і не замяняецца на сь, як у рускай мове. Над Дзвіной, дзе пераважае
ўжыванне ся ў параўнанні з се, сустракаецца таксама ў песні не садзісь замест не
садзіся, заседзелісь замест заседзеліся.
Ёсць і парны (дуальны) лік у назоўнікаў, напр. дзьве шкодзе,
дзьве шкоды, чэтыры
прыгодзе або прыгоды, дзьве руцэ, дзьве назе.
Адносна спражэння дзеясловаў. Інфінітыў заканчваецца без
розніцы на ці або ць, а ў
зваротных на ц, напр. прасьці і прасць, ткаці і ткаць, пашыці і пашыць, жэніцісе і
жэніццэ. Залежыць гэта ад схільнасці таго, хто гаворыць. У трэцяй асобе адзіночнага
ліку цяперашняга часу гаворыцца таксама: скачэць, плачэць і скачэ, плачэ; наадварот,
у множным ліку патрэбна абавязковае ць: скачуць, плачуць. А паколькі наднёманцы
вымаўляюць адкрытае е, напр. злетаець — zlatа, то лёгка ім адкідаць і звычайна яны
адкідаюць ць, гаворачы злетае. Немагчыма гэта для наддзвінцаў, якія, гаворачы
злітаіць, не могуць ужо сказаць злітаі.
Хоць падабенства да санскрыту ў канчатку інфінітыва найбольш
блізкае ва ўкраінскай —
дзякуючы складу ты, таксама блізкае і ў крывіцкай праз ці, бо санскрыцкія
заканчваюцца на tі.
Вартая ўвагі асаблівасць у загадным ладзе слова пайсці або
пайці — рójść, бо
гаворыцца і загадваючы і выказваючы мінулы закончаны час: пашоў рабіць — рójdź
robić, роszedł robić; пашлі тушыць — pójdź gasić i poszli gasić. Усё адрозненне ў
тым, што, загадваючы, вымаўляюць хутчэй і з большым падкрэсліваннем апошняга складу.
Не ведаю, ці ёсць болей падобных адхіленняў ад формы; вядома толькі, што, гаворачы
па-польску, мы выказваемся па-крывіцку: роszed, роszlі рrесz, што павінна значыць:
pójdź, роjdzcіе рrесz.
Дзеепрыслоўе цяперашняга часу заканчваецца на чы, напр.
робечы, аручы, жнучы —
robiąc, оrząс, żnąс. Па-над Дзвіной ужо часам прабіваецца (у песнях) канчатак,
падобны да рускага, на я, напр. ходзя — сhodząc замест ходзячы; седзя — siedząс
замест седзячы. Дзеепрыслоўе ж мінулага часу заканчваецца на шы, напр. рабіўшы,
араўшы, жаўшы — robiwszy, оrawszу, żąwszy. Дзеепрыметнікаў ні цяперашняга, ні
мінулага, ні будучага часу, хоць іх няцяжка ўтварыць, здаецца, ва ўжытку няма.
Часам, можа, якая жанчына
скажа: гаруюшчая, працуюшчая, бедаваўшая ўвесь век — horująса, рrасującа, ktorаm
bіеdowała саłе zусіе.
Даўномінулага часу абвеснага і ўмоўнага ладу ва ўжытку амаль
няма: некалі быў,
летась хадзіў — niegdyś był, rоku рrzesłegо сhоdzіł і рэдка можна пачуць: сказаў
быў, зрабіў быў, паколькі здаецца, што ва ўсім жыцці сялян ёсць толькі сучаснасць, а
на мінулае і будучыню зусім не звяртаецца ўвага. З уплыву крывіцкай мовы паходзіць,
што і мы, гаворачы і нават пішучы па-польску ў гэтых мясцінах, рэдка ўжываем
даўномінулы час, які ў мала- і вялікапалян такі часты.
У дзеясловах магчыма парнае (дуальнае) спражэнне, калі
гавораць: рoбімо, седзімo,
лежымo замест робім, седзім, лежым. Трэба назіраць.
Такія і да таго падобныя граматычныя варыянты здараюцца ў
крывіцкай мове; што ж
казаць пра вымаўленне слоў, калі ў пісьмовых мовах, узятых у пэўныя правілы, столькі
ёсць адрозненняў не толькі ў жывой, але і ў друкаванай мове? Нічога дзіўнага тады,
што крывіцкі дыялект, без правіл, непісьмовы, мае не толькі ў кожным павеце, але ў
кожнай, можа, вёсцы нейкае асобае вымаўленне і ўласцівыя яму словы. Так, у
Навагрудскім і Лідскім паветах гавораць: цебе, мене, покуль і пакуль (рокі), слонцо
і сонцо, дзевэчэк і дзевочэк, колькі і колько (іlе), гараць і араць, па бары і па
бору (ро bоrzе), сэрцо сваё і сэрцэ свае, землею і землёю, есьць і ёсьць (jest),
есьць і есьці (jesc і jе). У Лепельскім жа, дзе вельмі любяць а і выкідаюць ці
звужаюць е або часам на яго месцы ахвотна ўжываюць ы, гаворыцца: цябе, мяне,
дзеўчына і дзяўчына, калі і кала (kоłо, прыназоўнік), соўнінька і соўнейко
(słоnесzkо), ціраз і цераз (рrzez), паніла, вынісла (замест паняла, вынесла), піва
п’яная (замест піво п’яное), муская пагуканіка (муское пагуканіко), яна і іна (оnа),
ёсь (jest), сонцэ радзіла (замест радзіло), з велікага сіла (замест з велікаго
села), божа і божэ, ні, ня (nіе), алі (аlе), вісна (весна), піравоз, сьцежычка,
вышываіць, стаўляіць і г. д. Не адно слова вымаўляецца дваяка і ў польскай мове:
żоnіе, sіоstrzе і żеnіе, sіеstrzе; dziś, dzіsiа і dzіsiаj; wаlеk і wаlk, fаrbіаrz і
fаrbіerz, w раnu і w раnіе і г. д.
Абдумванне правапісу для якой-небудзь мовы і належных для
яго знакаў прыпынку
(пунктуацыі) не з’яўляецца справай, як здавалася б, занадта лёгкай і малаважнай.
Перш чым друкарні Шарфенбергераў і Лазараў устанавілі правапіс для польскай мовы,
шмат прайшло часу і адбылося ў ім перамен; і толькі ў бліжэйшыя да нас гады
неўміручай памяці Капчынскі перагледзеў яго і абгрунтаваў. Аднак калі яго правілы
былі паламаны, перш за ўсё Фялінскім, кожны пачаў пісаць і друкаваць па-свойму, так
што сёння можна сказаць, што мы не маем сталага правапісу: кожны піша, як хоча ці
ўмее, і,
разгароджваючы сваю пісаніну даўнейшымі лінейкамі адвакатаў, якія яны працягвалі,
не ведаючы, дзе кропка з коскай, дзе двукроп’е, павялічвае тым самым памер кніжкі.
Нялёгка абдумаць правапіс, калі, друкуючы па-польску з 1505 г. , яшчэ дагэтуль не
маем устойлівай арфаграфіі і, выбіўшыся з-пад правіл Капчынскага, невядома, калі і
чыйму слову і аўтарытэту паверым у гэтых адносінах. А таму, як сам правапіс уплывае
на змяненні, нават да непазнавальнасці, чалавечай мовы, можа служыць доказам
адрозненне простанароднай польскай мовы ад пісьмовай; і гэту змену выклікала хутчэй
за ўсё не што іншае, як увядзенне гатычных літар для напісання польскіх слоў і тое,
што не былі спачатку прыдуманы знакі для змякчэння гукаў. Яшчэ Ян Каханоўскі,
Гурніцкі і Янушоўскі абдумвалі, як пісаць с у словах сzeladź і сzytać: першы хацеў
сz, другі сс, а трэці або сс, абo с’ і пісаў: с’уtаć, с’еlаdź; засталося выразнае
сz, і з сапраўднага польскага суtаć зрабілася сzуtаć. Гэтак жа з nаss сталася nаsz,
з сеgо— сzеgо, з jеsсе — jеszсzе і г. д. У «Малітве божай» 1446 г., друкаванай у
Вроцлаве ў 1475 г., пісалі: оdрusstz — оdрuść, mіłоstсzі — miłоśсі; у «Оrtуlасh»
1501 г. пісалі: сzо — со, mуесz — mіеć, grоsсh — grоsz; у «Аповесці пра папу Урбана»
1505 г. у Галера друкавалі: Раруеsch — Раріеż, szуе — sіę, сzуаszkа замест ciężka,
бо галоснага ą тады не мелі («Гіст[орыя] поль[скай] літар[атуры]» Вішнеўскага, т.
III і V). У 1558 г. у перакладзе Ларыхіуса, зробленым Кашуцкім, друкавалі, як у
нямецкай: nіtz — nіс, tzо — со; у 1561 г. Леапаліта ў Бібліі друкуе: dussа,
wypuszczasz, роkrapias. Такім чынам, павінна была існаваць розніца паміж ss і
нямецкім sz; гэта ss, якое друкавалася ў «Хроніцы свету» Бельскага ў 1554 г.,
змянілася ўжо на sz у выданні гэтай жа хронікі 1564 г. У той жа кніжцы ў 1554 г.
друкавалі: осżуmа і rozum; гэта і выклікала, пэўна, вымаўленне яго потым і без
кропкі, так што оcymа стала осzуmа; хоць напісанне ż з кропкай, на думку
Капчынскага, рабілася тут дарэмна, але ўвогуле дарэмным, як відаць з гэтага, яно не
было. Такім чынам, нямецкае sz, якое адлівалася на адным кавалку волава, замeст s
узбагаціла польскую мову гукамі sz, а ż з кропкай прынесла z, якое вымаўляецца
выразна. Па гэтых выданнях вучыліся чытаць дзеці, вымаўлялі яны ўсё да іоты і
пераносілі ва ўжытак цвёрдасць і гаркату мноства зычных, якія пасля лічыліся
адзнакай рыцарскасці польскай мовы, такой адметнай ад мовы, якая дагэтуль засталася
ў простага народа, куды мякчэйшай і лягчэйшай у вымаўленні. I зрабіць заўвагі, і
стала меркаваць пра ўсё гэта прыстойней будзе карэнным жыхарам тых мясцін, а
грунтоўнае параўнанне польскай пісьмовай і простанароднай мовы з гістарычным вывадам
з друкаваных кніг, рукапісаў і розных пісаных актаў магло б быць вельмі карысным,
пажаданым і прыдатным для ўмацавання няўстойлівага
зараз правапісу.
Між іншым пры ўстанаўленні правапісу, які так нялёгка
абдумаць, трэба дбаць і пра
карані слоў. Як, напр., у крывіцкім дыялекце пісаць вос, калі ў наступных склонах
вымаўляецца воза, возу? або вёс (wiozł), калі ёсць весьці, везу; або параць, калі
ёсць парадзіць, параджу? Напэўна, лепей пісаць воз, вёз, парадзь, хоць на канцы і
вымаўляецца с і ць. Як пісаць каня, калі ў назоўным склоне конь? Як пісаць калoм (ад
кол) і кoлом (ад кола калёснага), хоць іх адрознівае націск? Як пісаць калі і каля
(коłо — прыназоўнік), калі (kіеdу — саюз) і калі (коl – дзеяслоў)? Як, нарэшце,
пазначыць: гараць (оrаć) і гараць (palą się), ганіццэ (gоnіć sіę), гoніццэ (gоnі
sіę) або п’яная піва, што вымаўляецца памылкова замест п’яное піво. Трэба было б
нават выпраўляць і рэгуляваць такія розныя спосабы вымаўлення, устанавіць правілы і
прытрымлівацца іх, а астатняе лічыць памылкамі. Гэта немагчыма і не трэба рабіць у
невялікім зборніку песень. Таму я стараўся, не ўваходзячы ні ў які разгляд
правапісу, які можа ўстанавіцца, пісаць амаль цалкам так, як вымаўляецца. Гэта сыры
матэрыял для развагі будучага граматыста, які, шырэй агледзеўшы асаблівасці гэтага
дыялекту, можа абдумаць якія-небудзь грунтоўныя правілы. I хоць той правапіс самы
дасканалы, у якім як вымаўляюць, так і пішуць, аднак паколькі немагчыма, каб
які-небудзь з правапісаў прыйшоў да гэтай дасканаласці, то чым болей будучы
граматыст здолее ашчаджаць вымаўленне на пісьме і бліжэй да яго дастасавацца, тым
большая будзе як яго праца, так і заслуга.
Немалазначнай рэччу ў кожнай мове з’яўляецца яе напеўнасць,
або працягласць, тым
больш там, дзе, як у крывіцкай (дактылічным дыялекце), сам акцэнт вызначае часта
розніцу ў значэнні, напр. каня (птушка kаnіа) і каня (kоnіа), сыры — surowу (у
фізічным значэнні) і сыры — sеrу, лугу — łakі і лугу — ługu для мыцця бялізны,
гадзіна — gоdzіnа і гaдзіна — gаdzіnа. Есць словы, якія пасля перамены галоснага
інакш акцэнтуюцца, напр. пoкуль, пакуль — рokі, лeты і лета — lаtа (назоўнік), дочка
і дачка — сorkа. Многія трохскладовыя словы з’яўляюцца чыстымі дактылямі. Пры такой
разнастайнасці націску, не ведаючы, як яго захаваць, я пазначыў знакам (—) доўгія
галосныя там, дзе вымаўленне супярэчыць польскаму; там жа, дзе акцэнт робіцца на
перадапошні склад, як у польскай мове, гэтыя знакі не падаюцца. Іншыя галосныя,
асабліва пасля прастаўленага знака,— кароткія.
Націск у нас, калі гаварыць пра паэзію, з’яўляецца яшчэ
дагэтуль нейкай другараднай
рэччу, і хоць пачалі па ўзору сатыр Апалінскага і князьнінскага перакладу Асіяна
пісаць нерыфмаваныя вершы, аднак яны
зусім не метрычныя, бо, змяшчаючы ў сабе толькі пэўную колькасць складоў розных
памераў пры захаванай цэзуры, яны хутчэй могуць назвацца колькаснымі. Таму націск
варты куды большай увагі не толькі ў адносінах да крывіцкай, але і польскай мовы.
Хоць у перакладзе сялянскіх песенек я і ўжыў метрычныя
вершы, самым неабходным чынам
патрэбныя для музыкі, і толькі з прычыны гэтай метрычнасці вызваляўся часта ад дзвюх
рыфмаў на чатыры кароткія радкі, якія можна лічыць і двума 12- або 14-складовымі,
аднак не пахвалюся, каб мог з сапраўднай лёгкасцю паводле волі ўладаць ямбічным
памерам, які сёння асабліва пашыраны ў музыцы. Няцяжкім ён здаецца з выгляду, бо
досыць пачаць верш трохскладовым словам, а потым класці нашы звычайныя харэічныя
двухскладовыя, аднак для падобнага некаторага прымусу, каб ён не выглядаў сапраўдным
прымусам, трэба быць дасведчаным з дзяцінства, так сказаць, свайго пяснярства, каб і
мова не была прыспешана і памер дасканала захаваны. I барані божа, каб не ўжываліся
ў песні гэтыя самыя празаічныя tеż, zаś, więc, bу, gdуbу, jеst, są і не менш
дрэнныя, калі яны без патрэбы, tеn, tа, tо або штосьці падобнае, чым памер павінен
надтачвацца, або выраз дзеля яго павярнуць, каб утварыўся харэй ці ямб.
То няхай маладыя песняры загадзя вучацца пісаць метрычныя
вершы, пазнаюць добра
мелодыку сваёй мовы, засвояць памеры грэчаскіх і лацінскіх вершаў, навучацца хоць
крыху музыцы для разумення таго, як узгадніць яе са словамі, і толькі тады яны
могуць быць упэўнены, што памеры напеўнасці мовы паводле іх схільнасці паплывуць як
прыроджаныя, з іх грудзей, ажыўленых пачуццём, знікнуць усякія хібы і няроўнасці ў
мове, з’явяцца самыя выдатныя галосныя, і там, дзе будуць сапраўды патрэбныя, і іх
песня пад музыку будзе самай цудоўнай і няспыннай гармоніяй. Нішто без намаганняў і
ўмельства не становіцца чалавечай натурай, а калі што стала натурай, перастае быць
штучным мастацтвам, якое пад сваю цёмную, чужую і няпэўную назву артыстычнасці,
артыстызму, артыстыцызму, артызму намагаецца сёння падцягнуць усё і хоча, дагаджаючы
ў сваіх творах толькі фантазіі, абавязкова ўзяць перавагу над тым, што з’яўляецца
маральым, карысным і сумленным.
Крывіцкім песенькам, здаецца, больш уласціва колькасць 7, 9
і 11 або таксама 8, 12 і
13 складоў, што аднастайна ідуць адзін за адным, як больш адпаведная сумным і
сур’ёзным танам. Тыя песні, якія маюць па 8 і 6 складоў, што чаргуюцца паміж сабою,
адпаведных ужо больш жывому і вясёламу тону, здаецца, паходзяць з Украіны ці Мазоўша
або з’яўляюцца
наследаваннем тамашніх песень. Харавы голас павінен пры спяванні расцягваць склады
паводле свайго жадання, таму часцей за ўсё здараецца, што радкі ў адной і той жа
песні маюць розную іх колькасць.
Як кожная мова, чым менш яна апрацавана і звязана правіламі,
тым больш падатлівая да
вершаскладання, так і крывіцкая. I паэт не меў бы тут клопату з колькасцю складоў:
ёсць самыя паслужлівыя да, дый, дэй, ды, дэ, дык, якія азначаюць, што і польскае а,
напр. а mоjа tу mіłа! — да мая ты мілая! Самыя паслужлівыя, бо іх можна тры разы без
патрэбы дабаўляць у адным радку; ужо, ідзе, у дому і ўсе словы, пры якіх ёсць
прыназоўнік у, можна вымаўляць на адзін склад меней або болей. Мала дбаецца пры
гэтым пра рыфмы, і кожная, якая надарыцца, пойдзе ў справу. Гэта ж цікавае да, што
мае столькі варыянтаў, часта злучае з сабою старажытнае j, след якога застаўся яшчэ
і ў польскай мове ў словах (dzіsіаj), wсzоrаj, іndzіеj, а Рэем некалі асобна
далучалася і да іншых слоў як нейкае прыдыханне ці паўната вуснаў пры вымаўленні.
Хоць за дакладнасць запісу песень магу паручыцца, бо і тыя
асобы, якія мелі ласку іх
збіраць, ведалі крывіцкую мову і я, маючы часам па некалькі экземпляраў адной песні,
мог бы адразу заўважыць недакладнасць напісання якога-небудзь слова, аднак не ведаю,
чаму амаль усюды пісалі чы замест ці, прычым, наадварот, гэта ці замест чы многімі з
нас, а менавіта пажылымі людзьмі, ужываецца і ў польскай мове. Магчыма, што
прызвычаеныя да польскай мовы вясковыя дзяўчаты, якія служаць па дамах, дзе лепей
размаўляюць па-польску, дыктавалі сваім паненкам і паням чы замест ці, або таксама
іх ужываюць і сяляне. На гэта трэба звярнуць увагу ў песнях і іх жывой мове.
Для пазнання крывіцкай мовы добра было б паслухаць хатнія
размовы сялян, але гэта
нялёгка зрабіць апранутаму ў сурдут, хіба калі б пераапрануцца ў сярмягу і пад
выглядам селяніна з чужога маёнтка пайсці на вечарынку або ў карчму. Але больш
прыстойным спосабам навучыцца мове і зрабіць адносна яе назіранні быў бы той, калі б
хто заняўся слуханнем паданняў і іх дакладным запісам, папярэдне навучыўшыся
майстэрству хуткага пісьма, бо гэта літаратура, што засталася спрадвеку ў памяці
сялян, дагэтуль зусім яшчэ не кранутая. Гэта быў бы моўны скарб куды багацейшы, чым
кароценькія песенькі, у якіх сустракаюцца часцей за ўсё толькі любоўныя словы і няма
выразаў, што малююць іншыя пачуцці і ўяўленні. Скупая гэта мова і неачэсаная, бедная
назоўнікамі і ўсімі выразамі, звязанымі з разумовымі паняццямі, аднак, як і кожная,
яна павінна абавязкова мець свае
асаблівасці і арыгінальнасць.
Не магу без нейкага мілага ўзрушэння прыгадаць забытыя
паданні, якія я чуў і ведаў у
дзіцячыя гады. Часта ў іх змяшчаецца цудоўная мараль. Ідзе, напрыклад, нехта ў
зачараваны замак і знаходзіць на дарозе рыбу, якая дарэмна намагаецца ўскочыць у
раку; рыба просіць нейкай прынятай у гэтых выпадках формулай дапамагчы ёй; ён
дапамагае, а другі ў гэтай просьбе адмаўляў. Бачыць ён далей перакуленага жука, які
не можа ўстаць, бачыць рака, які просіць дапамогі; усім ён дапамагае, а за тое яны,
адчараваныя, ператварыўшыся ў людзей, дапамагаюць яму ўвайсці ў замак; калі іншыя,
што адмаўлялі ў ратунку, дамагчыся гэтага не могуць. Трэці брат, які звычайна
малюецца ў казках дурнем, сядзіць у кажушку за печчу, заўсёды больш набожны за двух
разумных братоў. Тыя купляюць коней, набываюць дарагія ўборы і едуць па каралеўну,
што сядзіць на шкляной гарэ, а гэты, як яны паехалі, ідзе на бацькоўскую магілу,
моліцца і плача, а бацька яму гаворыць: «Ідзі туды і туды і знойдзеш каня і ўсё
ўбранне з медзі». Ідзе ён, свіснуў; выскаквае медны конь, на якім ён імчыцца на
гару. Усіх здзіўляе гэты рыцар; ніхто не ўехаў так высока, як ён. Тое ж паўтараецца
з сярэбраным канём і залатым, на якім ён ужо дасягае каралеўны. Паміж дванаццаццю
разбойнікамі заўсёды ёсць якая-небудзь жанчына, маці або жонка аднаго з іх, якая дае
паратунак і дапамагае ўцячы захопленым імі падарожным.
Я ўжо рабіў невялікія намаганні збіраць казкі, ды ніхто іх у
нас яшчэ не цэніць і не
аказвае плённай дапамогі, а сам я пры кепскім здароўі і такой абыякавасці да гэтых
твораў народнай фантазіі і помнікаў старажытнасці не здолеў дагэтуль заняцца гэтай
мілай і карыснай для айчыннай літаратуры працай. Таму тыя, хто мае больш магчымасцей
для збірання названых казак і энергіі для выканання гэтай працы, маглі б не без
славы і карысці заняцца гэтай пакрыўджанай літаратурай, якая, як і песні, была
некалі супольнай для продкаў паноў і беднякоў, пакуль нашчадкі першых, навучыўшыся
чытаць на розных мовах, нё пачалі бавіцца байкамі, якія ім баюць аўтары аповесцей
усякага гатунку і фасону.
Няхай іншыя мацнейшым і больш чутным голасам заахвоцяць да
шанавання і збірання
сялянскіх ці, хутчэй, народных аповесцей і паэтычных твораў; з мяне хопіць таго, што
аддаю гэты зборнік песень чытачам на іх прыхільную і чулую ўвагу.
Не дазваляючы сабе прыемнасці пералічыць высакародных
паненак і некалькіх паняў,
якія ласкава падрыхтавалі для мяне зборнік сялянскіх песень, укажу тут прынамсі
месца, адкуль тыя песні паходзяць. Можа, у
далёкай будучыні ў каго-небудзь з’явіцца цікавасць даведацца, ці не спяваюць у тых
жа самых месцах тыя ж самыя песні; то няхай яму будзе вядома, што месцам збірання
перакладзеных мною 126 песень, змешчаных у першай і другой кніжачках, з’яўляюцца
амаль выключна Стокі паблізу Нёмана, дзе адна маладая і прыстойная дзяўчына Бася,
пасля жонка Мацейкі, прадыктавала ў 1834 г. гэтыя песні і болей яшчэ не
перакладзеных; некаторыя з гэтага ліку паходзяць таксама з Беліцы, Новагарадовіч і
Еленкі. 194 песні з-над Дзвіны, якія змяшчаюцца ў другой і трэцяй кніжачках,
паходзяць з Лепеля, Жарцэніц, Камароўшчыны, Казімірава, Гарадзянца, Завідзіч,
Быхава, Пасялявінскага Забалоцця і другога, якое завуць Мнішацкім, Зазер’я, Варон’я,
Бабыніч, усё гэта з Лепельскага павета; нямала таксама з-пад Куранца Завілейскага
павета, з-пад мястэчка Беразіна, з Негарэлага і Халопеніч Барысаўскага павета. У
чацвёртай і пятай кніжачках песні з-над Нёмана паходзяць, як ужо сказана, са
Шчорсаў, Праслічкі, Далматоўшчыны, а некаторыя з Лаўрышава, праслаўленага ў гісторыі
Літвы князем Лаўрашам, ці Рамунтам Трайдэнавічам. 26 песень з-над ніжняга Дняпра
спяваюцца ў Ліпавецкім павеце: некаторыя з іх я атрымаў ад простага салдата,
адтуль родам, а астатнія ад аднаго шаноўнага ксяндза, які знаходзіўся там у
маладосці. Нягледзячы на мае старанні атрымаць песні з-над верхняга Дняпра, г. зн. з
Магілёва, Рагачова або Оршы, дастаць я іх не мог; таму захапілі мяне песні
надднястроўскія, некалькі дзесяткаў якіх, перакладзеных з надрукаваных у Львове
першакрыніц, знаходзіцца ў пятай кніжачцы майго збору.
Мяркуючы па 400 з лішнім песень, сабраных над Нёманам, і 557
— над Дзвіной, пра
ўплыў польскай, рускай і ўкраінскай моў на крывіцкую, можна было б сказаць, што гэты
ўплыў большы на наднёманскі дыялект, чым на наддзвінскі. I сапраўды, наддзвінскі
край не мае пастаяннага кватаравання войск, і ён больш аддалены ад Мазоўша і
Украіны, чым наднёманскі. У Навагрудскім павеце хлопцы з ахвотай пераймаюць рускія
песні ад салдат, і ад гэтых песень ужо грымяць палі, як, напрыклад, у Шчорсах, калі
едуць у начное з коньмі, а часам там можна пачуць іх і з вуснаў жанчын у час жніва
або адгукаюцца ў спяванні дваровых парабчанак, якія часам прыносяць у вёскі таксама
польскую песню, па-свойму пераробленую. Дзеля таго ў гэтым сціплым зборніку я
змясціў больш песень абрадавых, жніўных і нават некалькі такіх, што спяваюць над
калыскаю дзіцяці, бо яны, несумненна, мясцовыя.
Прыказкі, сабраныя мною, амаль усе я прыпомніў, бо чуў іх у
дзіцячыя гады; былі
пашыраны яны і сярод шляхты. Не маючы іх многа, я не мог
размясціць іх інакш, як у алфавітным парадку, каб нават аблегчыць каму-небудзь, хто
хацеў бы займацца іх памнажэннем, спосаб іх алфавітнага збірання, а пасля больш
сістэматычнага ўкладання паводле зместу. Я не мог таксама параўнаць іх з
якімі-небудзь дагэтуль выдадзенымі прыказкамі на іншых славянскіх дыялектах, не
маючы пад рукой кніжак, якія іх змяшчаюць. Усё гэта застаецца каму-небудзь больш
дзейнаму і шчасліваму, пра якога, дай божа, каб я калі-небудзь даведаўся.
У нас няма апісання абрадаў і ігрышчаў у нашай правінцыі,
апрача аднаго, наколькі
ведаю, вяселля ў Барысаўскім павеце, апісанага ў «Туgоdnіku Wіlеnskіm» за 1819 г.
Няма апісання хатняга жыцця, беднага начыння і страў, якімі харчуюцца нашы сяляне.
Столькі сёння выходзіць кухонных кніжак, якія вучаць празмернасцям і вытанчанасці;
няхай бы даведаліся, чым сілкуюцца мільёны людзей, каб мець уяўленне пра сапраўдныя
айчынныя стравы і іх назвы, так многа запазычыўшы іх з французскіх кухань. Варта
нават зрабіць калекцыю сялянскага хлеба, які спажываецца ў розных месцах і порах
года: здзівіла б яна нашчадкаў і была б больш карыснай навукай для сучаснікаў, чым
калекцыя каштоўных мінералаў. Калі б хто хацеў і ўмеў, мог бы бясконца скрасіць сабе
жыццё на вёсцы, займаючыся збіраннем карысных, цікавых і пажаданых звестак пра ўсё
гэта. Сёння кожны шкадуе, чаму Длугаш або Стрыйкоўскі, нашы храністы, не сабралі
песень і паданняў народа, пра якія толькі мімаходам упамінаюць; будуць некалі, праз
колькі вякоў пасля нас, шкадаваць і больш слушна папракаць сённяшнія часы, калі мы
не збяром рупліва гэтых помнікаў і не перададзім патомкам: бо хоць просты народ —
гэта верны і не вельмі зменлівы хавальнік мясцовых нораваў і звычаяў, аднак і ён з
поступам цывілізацыі або нават са зменай адносін у краіне павінен перайначыцца і не
можа зберагчы ў чысціні карціну жыцця, што праходзіць у гэтай юдолі; аднак любяць
нашчадкі аглядаць абліччы сваіх прадзедаў; захавайма ж іх для іхняй чуллівасці і,
пагасшы, яшчэ абудзім у іх сэрцах большую прыхільнасць да цяперашняга веку і памяць
аб ім.
Іншыя дыялекты славянскага паходжання больш шчаслівыя, бо
нават такія, як,
напрыклад, краінскі, краацкі і далмацкі, кожны з якіх паасобку не налічвае і трохсот
тысяч жыхароў, што гавораць на ім, паводле сведчання Ліндэ, маюць свае граматыкі і
слоўнікі, прычым 1584, 1595 і 1670 гг. Тут наадварот, крывіцкае племя, якое налічвае
некалькі мільёнаў насельніцтва, не мае нічога болей, апрача катэхізіса, выдадзенага
нядаўна ў. Віленскай епархіяльнай друкарні, якога бачыць мне, аднак, не здарылася.
Менавіта цяпер пара адплаціць за гэта занядбанне мінулых вякоў і ўзяцца за ўкладанне
граматыкі і слоўніка крывіцкага дыялекту, калі ён, за невялікімі выключэннямі, яшчэ
ў поўнай чысціні; бо хоць бы хацелі калі вучыць сялян іншаму дыялекту, яны не
зразумеюць яго дастаткова, не маючы тэрмінаў гэтага іншага, выкладзеных на сваім
уласным дыялекце. Цудоўная гэта была б работа для сельскіх ксяндзоў і памеснай
шляхты, што мае хоць якую адукацыю. Хоць складанне добрага слоўніка і граматыкі
патрабавала б ведаў і здольнасцей Кнапскіх, Капчынскіх і Ліндэ, аднак маючы
пратораную імі дарогу, наследаванне ім было б не такім цяжкім, як гэта каму-небудзь
здавалася б, а той, хто ўзяў бы на сябе гэту працу, заслужыў бы ўдзячнасць не толькі
цяперашняга пакалення, але і больш пэўную ў будучым, бо калі мы рады бачыць рэшткі
кельцкай або герульскай мовы, што засталіся ў дакументах, можа, калі-небудзь будзе
абуджаць такую ж і непустую цікавасць помнік крывіцкага дыялекту, які, трэба
сумнявацца, каб сам стаў пісьмовым і развіваўся самастойна.
Даручаючы гэту маю працу добразычлівай прыхільнасці чытачоў,
чулых да лёсу сялян
чалавечых сэрцаў і ласкавай увазе даследчыкаў славяншчыны, малю цябе, божа, каб ты
так сама, як даў мне час і магчымасць для яе завяршэння, меў ласку і благаславіць!
Пісаў 23 красавіка 1845 г.
у Бортніках
ЗЫЧЛІВАЯ ЗАЎВАГА ДЛЯ ЭТЫМОЛАГАЎ
Не будучы ні вучоным, ні лінгвістам, з нясмеласцю выказваю я
гэту заўвагу, бо вельмі шчыра жадаю, каб славянскія пісьменнікі, што любяць усё сваё
і часам залішне ім выхваляюцца, усё ж умелі трымацца ў межах звычайнай сціпласці і
гэтым заслужылі яшчэ большы гонар і прыхільнасць у іншых старэйшых народаў...
Гэту заўвагу для этымолагаў, якая кранаецца занадта смелага
меркавання, нібы ўсе
еўрапейскія мовы паходзяць са славянскай, і неміласэрнага анатамізавання слоў,
выклікала прачытаная мною колькі гадоў назад каштоўная праца пана Ракавецкага
«Гістарычны нарыс утварэння і станаўлення славянскай і польскай моў», што змешчана ў
II томе выдадзенай у Варшаве ў 1822 г. «Рускай праўды», ці законаў В. К. Яраслава.
Хто хоча больш грунтоўна пазнаць сваю мову, павінен гэту працу абавязкова прачытаць,
а калі яму час і ўзрост дазволяць, глыбока ў яе ўнікнуць. Я прачытаў яе не так: яна
патрабуе больш пільнага, неаднаразовага чытання.
Аднак жа свае, хоць, можа, і не зусім спелыя заўвагі, якія тады ў мяне ўзніклі, я
асмельваюся з вышэй выказаным намерам выкласці тут, дзе даецца магчымасць
пазнаёміцца этымолагам з крывіцкай мовай.
Дзіўным мне здаецца прэтэнцыёзнае сцверджанне, што
славянская мова — гэта матка
грэчаскай, лацінскай і многіх іншых моў, амаль усіх еўрапейскіх. Славянам, якія
цяпер становяцца ўсё больш магутнымі, не цяжка знайсці нават саміх грэкаў, якія
возьмуцца выводзіць грэчаскую мову са славянскай — гэтак жа, як бедныя з ахвотай
прызнаюць сваяцтва з багатымі. Але навошта такія надуманыя высновы? Мы людзі, а
значыць, радня. Чалавечая мова, як чалавечыя пачуцці і патрэбы, і неба, і зямля —
усюды падобныя, адсюль і падобнасць слоў. Аднак грэкі, якія яшчэ задоўга да таго, як
славяне сталі вядомыя ў Еўропе, мелі ўжо свайго Гамера, не павінны былі б так
паспешліва прызнаваць, што яны паходзяць ад славян, як мы калісьці прызнавалі, што
паходзім ад рымлян і бог ведае ад каго, абы толькі давесці, што не ад сваіх продкаў.
Некаторыя мяркуюць, што сёння ўжо сапраўдных грэкаў няма; хоць, вядома ж, сцвярджаць
гэта катэгарычна не могуць. Крыху пярэчыць гэтаму радаводу моў знаўца многіх іх
Самуэль Багуміл Ліндэ ў «Правілах этымалогіі», надрукаваных у «Rосznіkасh рrzуjасіół
nаuk», т. 14, 1807 г., і потым у «Słоwnікu jęzуkа роlskіеgо», т. 1, дзе кажа:
«Гарачнасць у пошуках падабенства тых ці іншых гукаў, без увагі на значэнне і
кантэкст слова, прыводзіла да смешных высноў Дэмбалецкага, Пікульскага,
Хмялеўскага, з якіх асабліва першы, убіўшы сабе ў галаву, што ўсе ўсходнія і
заходнія мовы бяруць пачатак ад славянскіх; Атэны са славянскага утэні, па-нашаму
вучэнне, Абель ад убыл, Пілеус ад пільнуе ушу па-баламуцку выводзяць». Зусім інакш
вучыць Ліндэ ў параграфе 78: «Грунтоўнае веданне этымалогіі аберагае ад
паспешлівасці тых, хто, схапіўшы нейкае падабенства якога-небудзь з нашых слоў да
лацінскага, нямецкага і г. д. тут жа ахрышчваюць яго нямецкім, лацінскім».
Гэта ж самая заўвага павінна перасцерагчы і тых, хто
грэчаскія, лацінскія і іншых
народаў словы ахрышчваюць славянскімі. Як мы бачым, дзе больш высокая цывілізацыя,
там і скарбніца мовы, з якой бяруць іншыя, меней цывілізаваныя народы. Грэкі і
рымляне не былі меней цывілізаванымі за славян; яны не маглі быць даўжнікамі славян:
наадварот, славяне запазычылі ў іх не адно вынаходніцтва і ідэю, не адно слова — як
маладзейшыя ў старэйшых, як у сваіх папярэднікаў. Болей крытыкуе асобных этымолагаў
князь Аляксандр Сапега ў сваіх нарысах падарожжа па славянскіх краінах, называючы
гэтых этымолагаў шалёнымі.
Вядома, пытанне гэта патрабуе глыбокага даследавання, не
толькі з пункту гледжання
этымалогіі, але і гісторыі; толькі прыватным здаецца занадта гучны загаловак Маtvіs
slаvісае fіlіа еrudіtа vіlguа grаеса аtс., які даў сваёй працы прафесар грэчаскай
мовы Грэгож Данкоўскі (Рowszechny Рamiętnik nаuk і umіеjętnоśсі, Krаkow, 1835, t.
II). Хоць у любой замілаванасці, а значыць, і ў замілаванні славяншчынай, нельга
абысціся без перабольшанняў і выдумак, аднак трэба было б у гэтай высакароднай
схільнасці кіравацца прыроджанай і многа разоў апрабаванай стрыманасцю славян і не
выстаўляць сябе стваральнікамі мовы Дэмасфена і Цыцэрона, якіх яшчэ на сённяшні
дзень мы не здолелі добра перакласці...
НЕКАТОРЫЯ КРЫВІЦКІЯ ІДЫЁМЫ (УЛАСНАНАЗВЫ) З НАВАГРАДСКАГА ПАВЕТА, А ТАКСАМА АСОБНЫЯ СЛОВЫ, ШТО РОЗНЯЦЦА ПА ЗНАЧЭННІ СА СЛОВАМІ ІНШЫХ СЛАВЯНСКІХ МОЎ
А
Ачкірэ ў поле! — вокліч, пры дапамозе якога гоняць авечак.
Ачуняць — выздаравець.
Адперазаць — скінуць пояс.
Ага — так. Па-санскрыцку: ага — пасля гэтага, аго — о,
так.
Агоўтацца — ацярпецца, прывыкнуць цярпець прыніжэнне, крыкі,
вымовы.
Але — не толькі ўжываецца як супраціўны злучнік, але мае
яшчэ значэнне — так, ага,
напр.: Ці здароў ты? — Але, здароў...
Аржаны хлеб — жытні хлеб, ржаны хлеб. Але гэта слова не ад
рускага рожь і не ад
польскага rеż, што выйшла з ужытку, а толькі ад — жыта. У сармацкай мове rеz (rеż)
мела значэнне — рыс. У старажытнай польскай мове так называлі любое збожжа,
жыта... Расійскае — ржаный.
Асалавець — здурнець, быць у нейкім зацьменні розуму, напр.,
ад слабасці, п’янства,
трывогі.
Аселіца — паша каля дамашняй сядзібы.
Асьмак — грош, асьмакі — грошы. У польскай мове оśmаk —
васьмігадовы алень, лічба 8,
васьмёрка. Польскі оśmаk (па-літоўску — гэта просты польскі грош і дзве манеткі) —
восем грошаў, або 9, стары урт
(Кнапскі, у «Слоўніку» Ліндэ). Дудзінскі ж у 1776 г. піша, што урт — гэта манета
коштам 2 злотыя.
Асмычыны — пакулле, больш грубая частка перацёртага на
церніцы лёну, што пасля
вытрэпвання падае на зямлю; яна, гэтая частка, яшчэ горшая за зрэб’е. Оsmуk
па-польску азначае ў паляўнічых заечы хвост; асмыкнуць лісце — значыць, абарваць
(па-крывіцку — ашморгаць). Гл. «Слоўнік» Ліндэ.
Астрыжань, стрыжань — сярэдзіна дрэва, якая пад абалонаю
найцвярдзейшая; без яе
сарцавіна пульхная, наздраватая. Чэшскае — strźеń, strеn, расійскае — стержень
(Ліндэ).
Астрыжонак — кавалак дрэва, абсечаны з абодвух канцоў,
кругляк.
Ашаламуціць — адурыць словамі ці ўдарам, абаламуціць.
Ашушкацца — адзецца вельмі цёпла, у многа адзежын.
Атарыца — прысевак слугі ў полі гаспадара. Ліндэ, пішучы
слова оtаkа, якое выйшла з
ужытку, прыводзіць фразу з выдадзенай у 1785 г. у Бердычаве працы Ю. Таржэўскага
«Размова пра ўмельства вырабу шкла» (т. 1): «фунт паташу дасць табе 2 зл., не лічачы
атары». Што гэта азначае, аўтар не тлумачыць; але можна меркаваць, што гэтым словам
абазначаецца нейкі прыбытак, мо тая ж атарыца.
Авонь! — Вунь там, авось, вось тут. Расійскае авось — можа,
аволь, либо — альбо.
Азярод.— Два круглякі, якія называюць рашэціны, вышынёй у
некалькі сажняў, убітыя
каля гумна таксама на некалькі сажняў у зямлю, паўлокця адна ад другой, з
пракручанымі наскрозь дзіркамі, куды закладаюцца жэрдзі, між якімі засоўваюць летам
недасушаныя снапы збожжа для дасушкі. Такая вялізная драбіна называецца азяродам і
пераплотам. Іх можна ўбачыць у лясістых мясцовасцях, у бязлесных жа іх не
відаць.
Ажно — ага, аднак; а ўжо ж — канечне, сапраўды.
Б
Бацвіне — гатунак буракоў (бурачнік). Лісце і самыя карані,
якія называюцца буракі
(borragо — па-латыні), і ёсць разам бацвіне. З яго робіцца боршч — кіславатая
страва...
Бахтурыць — забіваць каму-небудзь галаву бязглуздзіцай,
вярзці глупства. Набахтурыў
яму галаву — набіў галаву бязглуздзіцай.
Балабаніць — бубнець пры размове каму-небудзь у вушы.
Балабан — слаўны дом балабанаў
на Львоўшчыне. Балабанскі — юнацкі. Расійскае: балабан — канюк, fаlkо lеurу, самая
маладая драпежная птушка («Слоўнік» Ліндэ).
Балайбушка — невялікая круглая булачка.
Балазе — абы. Балазе нам бог быў ласкаў — Абы нам бог быў
ласкаў.
Блейка — гульня з ножыкам у Шчорсах; названа так ад таго,
што той, хто прайграе,
вымушаны бляяць. Расійскае — блеять.
Бонда — булка; а ў Шчорсах і Любчы так называюць быдла; за
Нясвіжам жа, г. зн. за
якіх дзве мілі адгэтуль — гавяда, а на Піншчыне — статак.
Борзда, барзджэй — хутка, хутчэй. Ёсць у польскай мове bаrzо
і bаrdzо. Ліндэ,
прыводзячы Кляновіча: «Хто хоча быць скорым і борзабагатым, тут жа страціць усё»,
тлумачыць слова борзабагаты, як bаrdzо bоgаtу (вельмі багаты), не ведаючы, напэўна,
што борза, ці борзда азначае не вельмі, а хутка; хіба толькі ў падляскай назове
каля Любліна, дзе пісаў Кляновіч, гэтае слова азначае вельмі.
Бразнуць — ударыць чым-небудзь аб што-небудзь. Чаравічкам
бразне. Расійскае —
бряцать, брякнуть.
Брэдун — той, хто вярзе абы-што. Па-санскрыцку — bhrеdа
wrеdа — стары. Расійскае —
бредить, бред...
Броснь — плесня; броснець — плеснявець, заброснець—
заплеснявець... Гаворыцца:
сажаўка заброснела — г. зн. пакрылася плесняй; дзяжа заброснела — г. зн.—
заплеснявела, зацвіла; квас броснее — квас плеснявее.
Бусел — бацян. Царкоўнае — бусел.
Брыда — паскудніца, паскуднік, паскуда: ужываецца ўсюды як
лёгкае ўшчуванне, нават у
адносінах да дзяцей і не мае нічога агульнага са словам брыдніца, якое азначае ў
Ліндэ брыдкую, абрыдлівую жанчыну.
Ц
Ціхень, ціхінь — невялікі гром. Выйшаў ціхінь — загрымела.
Гэта слова наводзіць на
аналогію з другім выразам сялян: у час пажару замест гарыць кажуць мокне. Або ўзяць
грэчаскія эўменіды — слова азначае ласкавых панкаў. Хоць гэта найжахлівыя страшыдлы.
I яшчэ — кажуць; самкнуў павекі замест памёр. Ціхіня — таксама азначае спакойны
чалавек, які не ўмее пастаяць за сябе: не ўмее адважыцца.
Цікаваць — пільна сачыць.
Цюкаць — паволі таўчы што-небудзь, слабенька секчы.
Цюк, цюк — удары, напр., сякеры. Ані цюк — аніяк. Расійскае
— тюкать...
Цівун — гуменны, вартаўнік гумна... Па-расійску — тиун,
павятовы суддзя, валасны
чыноўнік. Былі некалі віленскія і трокскія цівуны і ў
Жмудскім княстве: тыя былі вышэй за земскіх чыноўнікаў, жмудскі ж мог вырашаць
справы межавання — абавязкі падкаморыя (Ліндэ).
Цкаваць — ганяць сабакамі.
Цьмакаць, чвакаць — есці марудна, цмокаць губамі.
Па-краінску — zmаkаm, па-расійску
— чавкать.
Цьмян, цьмяны — цемнаваты (пра хлеб). Як відаць, паходзіць
ад цьма — цемра.
Царкоўнае: тьма — значыць 10 тысяч. Чэшскае — тьма, славацкае — тьма, тьмавост,
расійскае — тьма; усюды гэтае слова азначае — цемра, тлум.
Цымбур — сцябло. Ліндэ слова цымбуры (у множным ліку), якое,
па яго меркаванні,
выйшла з ужытку, растлумачвае як — повязі, кайданы, прыводзячы прыклады з Андрэя
Каханоўскага: сілай разарваўшы цымбалы, пайду цёмнай ноччу», і Гурніцкага: ужо
вязняў у цымбурах вядуць.
Ч
Частакол — плот. Ліндэ, прыводзячы слова частакол з Троца,
зазначае, што яно выйшла
з ужытку.
Чашуйка — радок нітак у клубку. Расійскае чешуйка —
памяншальнае ад чешуя (луска).
Чурацца — саромецца паказаць вочы, пазбягаць
каго-небудзь.
Чужапанец — падданы іншага пана. Ліндэ прыводзіць слова:
сudzораnskі, але назоўніка
не дае.
Д
Дадзець — надакучыць, дадзяваю — надакучаю.
Доржын — квадратная альбо прамавугольнае месца паміж хлявамі
для жывёлы, не пакрытае
страхою.
Доўбня, даўбешка — булава, булаўка; называюць так яшчэ
нязграбную, непаваротлівую
дзяўчыну.
Драбясцё — тонкія жэрдзі пад саломай страхі, прымацаваныя да
так званых ключоў
павязкамі — лазовымі вілкамі. У Ліндэ ёсць drab і drаbіе — вялікая драбіна ў возе. I
гэта драбясцё належыць да роду драбін, бо нагадвае пад страхой драбіны.
Дрывотня — месца на дварэ, дзе сякуць дровы. Ліндэ
прыводзіць з Влодка drеwnіk,
drеwutnіа; Дудзінскі не прызнае ўжыванне дрывотні замест wіоrzуskа.
Дубас — вялікі і тупы нож. Расійскае дубас — гатунак доўгіх
сукенак у сялянак, што
фарбуюць дубовым лісцем; дубовае карыта, воднае судна. У
«Слоўніку» Ліндэ дубас — сярэдняе судна на 8, 10 — да 14 чалавек, якое бярэ да 20
лаштаў.
Дуля, дулька — грушкі, якія называюцца ў Літве па-крывіцку
дулямі; польскае gdulа —
таксама з роду ігруш, а gdulа zіеmnа — азначае лясную рэпу, грыб свінушку. Чэшскае
gdulа — айва. Сербскае dulа — тое ж самае. Польскае dulkа азначае калок на кромцы
для кожнага з плытагонаў — паміж гэтымі калкамі кладуць вёслы, калі іх няма — робяць
(Ліндэ). Расійскае дуля — грушка.
Дурэц — зелле, якое дурманіць, верагодна, дурман
(bуоsсіаmus).
Дырда — асоба высокага росту, называецца так з насмешкай. У
«Слоўніку» Ліндэ дырда —
духоўная асоба з грубымі і непрыстойнымі паводзінамі...
Дырдзіцца — здыхаць: каб ты здырдзіўся — каб ты здох...
Дзякло — даніна ў выглядзе збожжа, якую, апрача паншчыны і
чыншу, даюць сяляне
памешчыку. Адсюль — дзякельны. Тое, што ў Польшчы называюць роьосте (Чацкі).
Ліндэ, змяшчаючы ў «Слоўніку» абодва гэтыя словы, зрабіў з дзякла — назоўніка
ніякага роду — дзякел, мужчынскага роду — відаць, яго ўвяла ў зман змена склона
гэтага слова ў множным ліку: dzіаkłów, ужытае Стрыйкоўскім.
Дзеля — для; дзеля гэтага — для гэтага...
Дзяркач — сцёрты венік, які выйшаў з ужытку. Дзяркач — так
называюць яшчэ птушку...
Як назва птушкі ёсць і ў іншых славянскіх мовах.
Дзяруга (дзяружка — кажуць над Дзвіной) — пакрывала на
пасцелі; коўдра: дзяружка
шаўковая. Расійск.— дерюга, деружина. Робіцца з ваўнянай тканіны альбо з
канаплі...
Дзыгун — пэўны танец.
Дзындзыкі — карчомная музыка: дзындзыкі-брындзыкі. У
«Слоўніку» Ліндэ dźуndzуk
азначае — званок, кутасік; з пагардай — канец носа.
Г
Галець — бяднець; згалець — збяднець: ад голы, галота.
Галетнік — бедны гаспадар,
гаворыцца з пэўнай здзеклівасцю.
Галінá (зборнае) — галлё, галле. Гаворыцца галінá таксама як
лаянка...
Галамоўза — завецца так растрапаная, нерасчэсаная
дзяўчына.
Гаратніца — гаворыцца са спагадай: бедная, з горам.
Адчыніся, сястрыца гаратніца.
Гараваць, гароваць (параўнай нямецкае hаrrеn, hаrt) —
узмоцнена, бесперапынку, цяжка
працаваць (Ліндэ). Гора гараваць — працаваць у
нядолі. Можа, паходзіць ад гараць, араць? Адсюль — аратай... Гарапашнік — бядак,
гаворыцца са спачуваннем, а не так, як галетнік.
Гэтта, гэта, а ось гэта... Расійск.— это.
Гладыш — гаршчок для малака... Гладыш — яшчэ назва блакітнай
кветкі. Расійск. гладыш
(простанароднае) — моцны мужчына. У польскай мове głаdуsz — стройны, галантны
чалавек, які клапоціцца пра прыгажосць свайго цела; głаdуszkа — прыгожая,
белагаловая дзяўчына (Ліндэ).
Глум, глуміць, зглуміць, заглуміць. Так мы гаворым у Літве,
у «Слоўніку» Ліндэ
гэтага слова няма. Яно азначае — здзекавацца з каго-небудзь, крыўдзіць каго,
нявечыць, словам, кепска з кім альбо з чым абыходзіцца; глум — псаванне, нішчэнне,
здзек. Расійскае глумить — жартаваць, глум — жарт, насмешка. Царкоўнае глумище —
відовішча, глумлячися — думаць, разважаць. Гэта слова прыняло ў нас дзіўнае значэнне
адносна становішча жыхароў.
Глузды — адчуванне, кемлівасць. Ці маеш ты глузды? — ці
кемлівы ты? Страціў глузды —
страціў прытомнасць. Бязглузды — дурны. Разглуздацца — апомніцца, перадумаць,
вярнуцца да прытомнасці. Расійск. глуз — куточак у воку.
Годзе, годзя — досыць. Ліндэ неўжыванае слова hоdу адносіць
да выклічнікаў і звяртае
ўвагу на выклічнік hеj! З прыведзеных ім прыкладаў відаць, што ён не так зразумеў
значэнне слова hоdу, якое азначае не што іншае, як крывіцкае годзе...
Грымнуць — упасці. Што там грымнула? — што там упала?
Расійск. греметь — грымець.
Груба. — Была гэта яшчэ 30 гадоў таму досыць распаўсюджаная
па маёнтках і
хлебапякарнях печ у адрозненні ад іншай печы, якая называлася шведская. Пад гэтай
печчу, складзенай з цэглы, часта і кафлі, была тая груба, накшталт ямы ці
паўкруглага лёху з адтулінай у сенцы, у якую клаліся дровы, і, калі яны спальваліся,
закрывалі гэтую грубу драўлянай засланкай альбо ляхай. Не было ў хаце чаду, але не
было і цяпла. Пачалі ставіць замест груб шведскія печы, і грубы зніклі. Па-польску
grubа — дол, лёх, зямлянка для захоўвання раслін, гародніны, збожжа; лёх, дзе
капаюць руду. Нямецкае die Grube — лёх (Ліндэ).
Губіца — так мы называем у Літве сцяну. Але ў Ліндэ ні сцяны
ў гэтым значэнні, ні
губіцы няма. Гэта аснова пражы на палатно, якое і мераецца на губіцы — па даўжыні.
Звычайна аснова робіцца каля сцяны: на калках, набітых на двух, аддаленых адна ад
адной жардзінах, і снуецца пража
маткамі. Кажуць: выткала пяць губіц — выткала пяць сцен, г. зн. даўжынёй, роўнай
пяці сценам маленькіх вясковых хатак.
Гудзіць — ганіць, абгаворваць. Гудзіць дзецюкоў — ганіць,
абгаворваць хлопцаў;
адгудзана дзевачка (у гаворцы наддзвінскай) — дзяўчына, ад якой адмовіўся хлопец
з-за нагавораў на яе; разгудзіць — адраіць, адгаварыць. У палянска-ўкраінскай мове —
гудыты. Расійскае гудить — пілікаць, іграць; гудеть — звучать, брынкаць.
Гутарка — размова, гаворка, пагалоска. Гутарыць —
размаўляць. Расійскае гутор —
размова; гуторить — размаўляць, балбатаць.
Гузыр — канец снапа, процілеглы каласам, камель... Гузыр
кажуць часам і ў адносінах
да дрэва, замест слова камень.
Я
Ятроўка — братава жонка: двух братоў жонкі завуць адна адну
ятроўкамі. Санскрыцкае
jatra jаntга — братавая. Царкоўнае — ятров. Расійскае — ятровь. У Наваградскім
павеце ёсць памесце з прыгожай назвай — Ятра...
К
Клець — так называецца ў Лепельскім павеце свіронак (слова
свіронак бытуе ў
Наваградскім павеце). Царкоўнае — клець, чэшскае — клець, клятка, краацкае klеt —
піўніца... Слова гэта ўжываецца ў польскім перакладзе «Літоўскага статута».
Калі — у судовых прыгаворах перапісаных у 1501 г., калі
значыцца з тым жа
значэннем... Расійскае старое — коли.
Каліва, каліўка — зерне чаго-небудзь, дробнае зярнятка,
напрык., маку. Ані каліва
жыта — зусім няма жыта. Ёсць і зярно — ужываецца, калі гавораць пра зерне збожжа;
каліва ж ужываецца ў спалучэнні зерня і расліны: узышло два каліва бобу. Ані каліўца
няма на градзе...
Каратаць — ужываецца ў выразе: каратаць век свой — праганяць
свой век, сваё жыццё.
Расійскае коротать — скарачаць.
Каромісла — рычажок, лукавідны, на якім з абодвух канцоў
пачэплены пачопкі — таксама
рычажкі з кручкамі, на якія вешаюцца па вядру з вадой, каб несці на плячах.
Казулька — наземнае, прытым прыгожае насякомае, напр.,
карычневае з белымі
крапінкамі, якое мы завём божая кароўка, альбо які-небудзь прыгожы жучок; у той жа
час прусака (яго ў маёнтках называюць реrsаk) і таракана, якія гнездзяцца ў вялікай
колькасці па хатах, не называюць казулькамі... Расійскае козуля, у Сібіры азначае
сарна.
Кажан — лятучая мыш. Называюць кажаном таксама чалавека
малога росту альбо дзіця,
якое кепска расце, нэндзнае. Ліндэ прыводзіць кс. Дудзінскага, які, жывучы у Літве,
прымушае ўжываць гэта слова замест nіеtореrz; Ліндэ далучае да яго падобнае па
гучанні расійскае слова казан — кацёл, і змяшчае ўсё гэта пад словам: казаць.
Клёк — жыццёвая сіла ў зерні. Няма ў зерні клёку — няма ў
зерні сілы; казалі так у
1844 г. па нязмерна дажджлівым леце.
Кіньдзюк — страўнік у жывёлы...
Коляды — свята божага нараджэння. Каляда — увасобленае гэта
свята.
Кашута — лускавінка на целе пасля знікнення якой-небудзь
высыпкі. Расійскае —
кошута, кроацкае — kоszutа, kоshutа, краінскае і вендыйскае — kоshŭtа, славонскае
— kоsсhutа, усё гэта азначае — лань, лані, ланіца (Ліндэ).
Коўзацца — слізгацца па чым-небудзь вільготным. Пакаўзнуцца
— паслізнуцца, напр., з
гары...
Кудаса — завея, замяць. Расійскае — куд, кудес — чорт, злы
дух, вызыванне духаў.
Кудзірка — лясок, маленькі гаёк у полі. Гэна там пад гайком;
кажуць так у Хотаве, у
Мінскім павеце. Можа, ад кудзерак, што лясок — кучаравы, ці што ён выглядае, як
кудзерка сярод поля.
Кукса — сціснуты кулак для штурхання каго-небудзь, рука
калекі без пальцаў... Месца,
прызначанае для шахты, дзеліцца на 128 частак, якія завуцца куксамі. Куксаць каго —
значыць штурхаць каго локцем, баксаваць.
Кулага — зацірка, поліўка з зацёртымі мукой малымі клёцкамі;
слова зацерка, якая ў
Літве абазначае гэта слова, назоўнік адзіночным ліку, у Ліндэ пазначаецца як малая
дошчачка з ручкай — гэтай дошчачкай маляр зацірае cцяну, столь альбо карніз.
Расійскае кулага — жытняе цеста.
Купала — святаянскае свята. Расійскае купало — азначае тое ж
самае.
Л
Лаханька. — Так мы кажам у Літве — лаханька. Гэта — гліняная
міска. Ліндэ з таможнай
Літоўскай інструкцыі прыводзіць словы: mіеdzі w łасhаnkасh kаmіеn і робіць з гэтага
назоўнік мужчынскага роду łасhаnеk, не растлумачваючы, што ён азначае. Ёсць яшчэ
крывіцкае слова лаханы — чорныя ягады, намнога большыя за баравыя чарніцы, растуць у
нізкіх вільготных месцах па лесе, імхах альбо у зарасніках, часцей за ўсё сярод
расліны, якая завецца багун; ён мае моцны пах, які дурманіць, і таму лічаць,
што лаханы выклікаюць галаўны боль у таго, хто есць. Расійскае лохань, лоханка —
азначае начынне для лугу.
Ляўша — леварукі...
Лёстачкі — нейкія пяшчоты для выманьвання чаго-небудзь, для
падману каго-небудзь.
Можа, родасны расійскаму лесть альбо польскаму неўжыванаму lоstowаć — лашчыць,
забаўляцца, раскашаваць...
Луста — добры акраец хлеба.
М
Махляр — ашуканец, махлярка — ашуканка. Відаць, паходзіць ад
нямецкага mаklеr, якога
Апалінскі ў сатыры X кнігі 5 называе mасhlег: «Махляры, што для невялікага набытку і
пана прададуць.» Махляваць — падманваць. Кляновіч піша: рrzеmасhlоwаłеś rzесzу. У
Ліндэ: mасlаrkа — ашуканка, mасhlаrz — маклер, пасрэднік купца; mасhlоwаć —
жульнічаць, хлусіць, мяшаць рэчы і справы.
Магарыч — гадавая плата слугам. Расійскае простанароднае
магарич — барыш, прыбытак.
Маланка — бліскавіца. Над Дзвіной — маланка, маланачка —
ласкальнае імя Маланні...
Маракаваць — наракаць. Каб пані не наракала, што я доўга
забавіўся. Кажуць яшчэ так:
ат, трошка маракуе — пра тых, хто мала чаго ўмее ці разумее. Расійскае мороковать —
прамармытваць што-небудзь чужой мовай, што-небудзь казаць.
Маркач — баран-самец.
Мазэпа (і мужчынскага, і жаночага роду) — гэтым словам
абзываюць нязграбнага,
непаваротлівага, нават неахайнага. Ужываецца таксама ў значэнні — страшыдла.
Мякіна — тое, што застаецца ад адвеянага жыта; ужываецца
толькі ў адзіночным ліку...
Хлеб з мякінаю. Як відаць з хронікі Бельскага, такі хлеб ядуць крывічане з
незапомных часоў. Вось як ён піша пра 1390 год: «нашы гэты літоўскі хлеб з мякінаю і
асцюкамі напалову елі». Было гэта пад Гродняй (выданне «Хронікі» 1764 г., стар.
235).
Мінушкі — зёлкі, з якіх робяць вяночкі і свенцяць іх па
касцёлах на свята Божага
Цела; растуць пры ручаях. Можа, так названы таму, што, як думаюць, ад абкурвання імі
мінаюць чары...
Мізены палец — самы меншы палец рук і ног. Царкоўнае —
мизинец...
Мізыпярэсніца — род лішаёвай высыпкі паміж пальцамі...
Матуз — вузел, толькі неяк мацней завязаны, чым звычайны
вузел...
Мурог, мурожнае сена — самае лепшае сена з сухіх лугоў...
Мурза (мужчынскага ці жаночага роду) — неахайны. Мурзаты —
чорны, брудны. Умурзацца
— запэцкацца...
Н
Набрыняць — набухаць (пра зерне).
Нагавіцы (толькі ў множным ліку) — споднікі. Славацкае,
чэшскае, вендыйскае,
краінскае, босненскае, рагузанскае, далмацкае і польскае nоhаwісе, nоgаwiса —
азначае ўсюды панчоха, а ў нядаўнім часе ў польскай мове пачалі называць так адну
калашыну шаравараў... (глядзі «Слоўнік» Ліндэ пад словам nоgа). Калоша — гэта, можа,
таксама літоўскі правінцыялізм? У Ліндэ гэтага слова няма, а ў нас ён азначае яшчэ і
халявы.
Наметка — галаўны ўбор замужняй жанчыны-крывічанкі, накшталт
тых, якія мы бачым на
індыйскіх статуях. Кавалак белага палатна, які накрываецца на галаву і часткова на
твар; канцы спадаюць на плечы. Сёння пачынае выходзіць у маладых з моды, бо яны ўсё
часцей замест гэтага надзяюць на галаву шапачкі, альбо каптурыкі, ці завязваюць на
чапцы хусткі. Расійскае намётка — латка, завала (у дзвярах), намётывать —
фастрыгаваць, абкідаць, абкідваць (пятліцы). У іншых славянскіх назовах і польскіх
nаmіоt і nаmіоtеk маюць значэнне палатна, шацёр, толькі не ўбор (глядзі Ліндэ).
Нарог, нарогі — жалезныя наканечнікі ў сахі, якія крояць скібы, барозны зямлі. Ліндэ
бярэ слова nаrоd як неўжываны і прыводзіць Стрыйкоўскага, які яго ўжыў, і рукапісныя
нататкі Каменскага, які зазначае, што гэта «жалезныя сашнікі, якімі акуты канцы
вілаў і сахі».
Нарокам — наўмысне, жартам. Я сказаў нарокам — я сказаў
жартам, наўмысне. Ні сядзі,
Тацянка, бокам, гэта табе ні знарокам.— Не сядзі, Тацянка, бокам — бо гэта табе не
жарты («Вяселле у Барысаўскім павеце...», Туgоdnіk Wіlеńskі, 1819, т. VII, стар.
97)...
Натрусам — Кажам у Літве: натрусам мерыць — не патрэсваючы
меры. Расійскае (старое)
в натруску — злёгку, натруска — рассыпванне злёгку. У «Слоўніку» Ліндэ ёсць толькі
слова nаtrząsać сербскае — nаtrusсhаni. I слова кс. Скаргі: dоbrą mіаrą оdmіеrzу
сі bóg nаtkаną nаtrzęsiоną і орłуwаjąсą».
Наўда (гаворыцца іранічна). Вялікая наўда — вялікая справа!
Гэта не наўда — гэта не
новая, звычайная справа! Наўда — па-літоўску манета: глядзі ў «Гісторыі Літвы»
Нарбута.
Назаліць — дакучыць, давесці да злосці. Расійскае назола,
назойливость.
Нема — тварам да зямлі. Упаў нема — упаў тварам на зямлю.
Царкоўнае — ниц, ницы,
ничком. Па-польску — nіса, nіс, nісе — азначае левы бок сукні...
Нягода — непагода, супрацьлеглае слову: пагода.
Нялюцка — неахайная, брудная... Ужываецца ў Шчорсах.
Нямашака — няма. Гаворыцца і нямаш, няма. Наогул, слова мець
асабліва мае схільнасць
мяняцца ў крывічан: мае цяперашні час абвеснага ладу: маю, прошлы час: меў. Падобная
змена ёсць у марлацкай назове: mаjеsz wіdnе сzеlо (Аляксандр Сапега, Падарожжы па
славянскіх краінах у 1802 і 1803 г., выдадзена ў 1811).
Ненаглядна — прыгожая і мілая, на якую нельга наглядзецца. А
мая ж ты ненаглядна!..
Нявістны — сляпы. Відаць, гэта простанароднае, хоць пачуў
яго ад шляхцянкі; у Ліндэ
яго няма.
Нуткала! — Ну ж! Гавораць, калі падахвочваюць падняць цяжар.
Расійскае — нутко.
П
Пачынак — некалькі ручаек (глядзі пад літарай Р — ручайка),
звітых на адно верацяно.
Кажуць: такі вуж, як пачынак — г. зн. такі тоўсты, як пачынак.
Падлызнік, падлызніца — падлізнік, падлізніца, ці ліслівец,
лісліўка. Расійскае
подлыгать — памагаць лгаць, облыгать — чарніць, абмаўляць. Чэшскае — аulіsnіk
аulіsnісzа — ліслівец, лісліўка. Польскае — lеź, царкоўнае і расійскае — ложь,
лжа...
Падсусед, падсуседка, падсуседзі. У падсуседзях сядзеў — жыў
у чужым доме.
Падвярэдзіцца — падарвацца пры падыманні чаго-небудзь; тут
чуецца стараславянскае
слова вред...
Палохацца — пужацца, палохаць — страшыць. Перапалох. Ёсць і
пужаць, пужацца...
Палуйка — жменя выцертага ці зусім ачышчанага ільну. 10
палуек называецца дзесятак,
а 20— павесма.
Папар — зямля, якая пасля збору збожжа ляжыць аблогам, каб
пасля ізноў быць
засеянай. Папарны... У нас тут папар разумеюць толькі ў адным значэнні — як зямля,
якую ўгнойваюць, некалькі разоў пераворваюць, барануюць і даюць вылежацца без
засеву...
Паскрэбушка, паскрэбачка — апошняя булачка хлеба, спечаная з
выскрабенага ў дзяжы
цеста, найчасцей для малых дзяцей, ад маткі для ўцехі. Польскае роskrоbеk выйшла з
ужытку, расійскае — поскребок, поскребышек...
Пашупіцца — пашанцаваць. Пашупілася яму — яму
пашанцавала.
Патароча — дзіўна апранутая. Села, як патароча — села, як
нейкае дзіва, нахохлілася,
каб звярнуць на сябе ўвагу. Цяжка гэтаму слову знайсці якое-небудзь адпаведнае, бо
азначае разам нешта прэтэнцыёзнае, дзівацкае і дурное.
Пэцкаль — мярзотнік, неахайны. Пэцкацца, упэцкацца,
запэцкацца — забрудзіцца. Нават
пэцкацца — значыць, абы як робіць работу, нязграбна. Здаецца, слова гэтае ўжываецца
не толькі ў памешчыцкіх пякарнях, але і па вёсках. Расійскае — пачкать.
Пераймо — узнагарода таму, хто знайшоў і аддаў уладальніку
якую-небудзь рэч. Пярэймы
— сустрэча чалавекам, які пайшоў карацейшай дарогай, таго, каго хоча дагнаць.
Пераплот — тое ж, што і азярод (глядзі пад літарай А).
Поцесь — род прасніцы, таксама крывіцкае слова...
Покуць — першая ў хаце месца ў куце, процілеглае дзвярам.
Быў у ідалапаклонстве
бажок Покуць, статуэтка якога якраз там ставілася. Сеў на покуці.
Потрахі — унутранасці жывёл. Пра мала вартага чалавека
кажуць: не варт таго і з
потрахамі. У санскрыцкай мове потрах — азначае сын. Расійскае — потрох. Ліндэ
прыводзіць гэта слова як неўжыванае цяпер у тым жа значэнні, а таксама як гатунак
маку, які самадкрываецца і рассыпаецца. У Літве па-крывіцку гэты мак называецца
відук...
Пошасць — якаясь напасць, божае насланнё, нечым падобнае на
заразу, слова, якое
таксама ёсць у крывіцкай мове. Такая ўжо пошасць. Ліхая пошасць.
Прочкі — уцёкі, патаемнае блуканне. Пайсці ўпрочкі — пайсці
патаемна з вёскі ў свет.
Сяляне некалі часта так хадзілі, хаты іх заставаліся тады пусткамі, а палі —
пустошамі.
Протар — кавалак дроту альбо пруток, уваткнуты ў хлеб ці ў
мяса, каб каго-небудзь
загубіць; так робяць часам злачынцы альбо тыя, хто хоча пазбыцца ад куслівага
суседскага сабакі. Расійскае протор — выдатак, кошт працэсу: мусіць, гэта ўжо
аджылае слова ці яно ўжываецца толькі ў простанароддзі.
Прынада — тое, чым прынаджваюць. Перанадзіць — аднадзіць ад
каго да сябе. Унадзіцца.
Чэшскае — wnаditi, рrуwnaditi, wnаdа, у тым жа значэнні
(Ліндэ).
Пуховы (пушон — у Лепелі). Часцей за ўсё ўжываецца пры вызначэнні хлеба з мякінай —
пуховы, але і падушкі. Расійскае пуховы, як і польскае рuсhоwу — азначае толькі тое,
што зроблена з птушынага пуху, у крывічан жа слова гэта cтала вызначэннем хлеба з
асцюкамі.
Пуга — кароткі сялянскі біч і доўгі пастухоўскі. Пужка —
бічык. Відаць, паходзіць ад
пужаць. Расійскае пуга і пушка — гармата.
Пустаграк — ні да чаго не здатны чалавек ці нават
нёпатрэбнае начынне; самахвал,
пустамеля (грак — птушка).
Пыпэць — якая-небудзь нарасць, у тым ліку і на людскім целе.
Кажуць: малы, як пыпэць
— пухір! Пыпэць — чырвоная скура ў індыка на дзюбе; яшчэ, гэтак жа, як і ў польскай
мове, азначае хваробу на языку свойскага птаства.
Пыпніць — рабіць што-небудзь вельмі павольна, нядбала. У
польскай мове на Літве
кажуць: аt соś рурnі — а, рабі што-небудзь!..
P
Рахманы — прыручаны, лагодны. Рахманы сабака, кот, конь. У
«Слоўніку» Ліндэ ёсць
rосhmаnу — паходзіць з арабскага rаhmаn — нядзікі, ласкавы, прыручаны (рукапіс
Чартарыйскага). Ужывалі гэта слова: Гурніцкі, Скарга, Вацлаў Патоцкі і
Пільхоўскі.
Радзюга, радзюжка — нешта выцертае, дзе відаць рады нітак,
напрыклад, у сукне;
гаворыцца таксама пра кепскае сукно ці адзенне. Кажуць часам з пагардай і на якога
чалавека: радзюга. Што значыць — прастак, сярмяжнік. Так кажуць і на дробнага
шляхціца, калі хочуць яго зняважыць.
Рагатаць — вельмі голасна смяяцца. Заходзіцца, заязджаецца
рагочучы — заходзіцца ад
смеху. Ёсць і рогат. Краацкае rеgоtаnіе — кваканне, хрыпаты водгалас, рогат, чэшскае
rеhоtаtі — стракатаць (пра сарок), rеhоtát (пра жаб), сербскае rägоtаsсh (пра сарок
і жаб). Ліндэ.
Рашка — драўнянае начынне для злівання чаго-небудзь, часам з
адной ручкай, без
вушак. Польскае rаszkа — від птушак.
Разбазыраць — распусціцца: пра свавольнага і
непаслухмянага.
Раздабуры — даўгія размовы. Раздабарываць — размаўляць пра
што-небудзь...
Рэз — прыкладна паўвалокі шырокай, на загоны два зямлі, якая
цягнецца вузкім
пасачкам, на чвэрць той шырыні, і яшчэ паўмілі. Гэта не шнур, які з’яўляецца
геаметрычнай мерай, роўнай 75 локцям. Варта глыбока паразважаць, ці не вельмі
абмяжоўваюць гаспадароў гэтыя шнурочкі пры апрацоўцы глебы? Гэта ж усё маюць і
аднолькавую і роўна адлеглую зямлю, але ці кожны можа са збруяй дайсці да сваіх
вузенькіх, даўжынёй у палову мілі палетка, як мы называем?
Рэзгіні — абцягнутыя сеткай драўляныя дужкі, у якіх носяць
да аборы сена ці салому.
Разора — равок, які падзяляе загоны ў полі і грады на
агародах... Баразна ў
крывіцкай назове азначае скібу зямлі, адваленую сахой.
Рубель — жардзіна для прыціскання накладзеных на воз снапоў
збажыны альбо сена.
Названы рублём, напэўна, ад зарубак, якія робяцца на ім, каб не саслізгваў
пастронак, які закідваецца на яго для ўціскання воза. Называюць так і манету —
рубель. Расійскае — рубель.
Ручайка — пража на верацяне. Слова гэта, відаць, паходзіць
ад рука...
Ручай — вадзяны струмень, плынь... Ліндэ прыводзіць з
народнай газеты28 1791 г.
ручай як слова, што выйшла з ужытку. Патокам у Літве мы называем ваду, што бяжыць
толькі ў час раставання снегу, ці тую, што ўтварылася ад дажджу, а ручаём — і гэты
паток, і той струмень, што цячэ, як рэчка, вузенькім рэчышчам, але рэчкай не
называецца, бо малы. Расійскае — ручей.
Рупіць, рупіцца — турбавацца...
Рынуць — кінуць, упасці. Гаворыцца ў жалю: кіну, рыну дый
пайду. Рынула званіца.
Краацкае — rjnuti, рагузанcкае і баснійскае — rіnutі, расійскае — рынуться,
царкоўнае — ринуть, лацінскае — ruеrе (Ліндэ).
С, Ш
Сакатаць (сукатаці — у Лепельскім павеце) — кудахкаць.
Курыца сакоча. Курыца ж, якая
сядзіць на яйках,— квохча і называецца — квактуха. Гаворыцца яшчэ: кудахча. Пра
жанчыну, якая многа гаворыць, кажуць — сакатуха, а пра тую, што ўсё бядуе —
квахтуха. Тое ж самае і пра падобных мужчын — сакатун, квахтун.
Саладуха — від салодкай стравы, якую яшчэ нядаўна рабілі з
жытняга соладу і
прадавалі на гарадскіх рынках, напр., у Слуцку. З пракіслай саладухі рабіўся
квас.
Саламаха — від заціркі. Расійскае — саламаша.
Сарочка — кашуля...
Схлусіць — тое самае, што махляваць.
Сцяблó — жардзіна, прымацаваная адным канцом да пячнога
слупа, а другім — да
процілеглай сцяны ў хаце; для вешання адзення...
Сцеблó — сцябло, сцяблінка; дзе-нідзе кажуць: ашорстак.
Расійскае — стебель,
стебелек...
Сцёбаць, асцёбаць — лупцаваць, адлупцаваць. Расійскае —
стегать, стегнуть.
Па-польску śсіеbаć, nаśсіеbаć — нанізаць што-небудзь на нітку, напр., пацеркі.
Замест гэтых слоў у Літве па-крывіцку кажуць — нізаць. Гэтага слова ў «Слоўніку»
Ліндэ няма. Ёсць толькі расійскае низать.
Сядрэва (прыслоўе) — халаднавата.
Сёрбаць, высербаць... Крывіцкае — сёрбаць ужываецца, калі
гаворка ідзе пра
якую-небудзь не густую страву, якую ядуць хутка.
Скалануць — узбаўтаць, скаламуціць (ваду).
Скародзіць — так кажуць на Случчыне пра баранаванне
незасеянага поля; калі ж трэба
баранаваць засеянае поле, так і гаворыцца — баранаваць. У Наваградскім жа павеце пра
баранаванне ўсякага поля кажуць аднолькава — баранаваць.
Скуль — адкуль.
Скула — нарыў і косць шчакі.
Слімазарнік — нягоднік, слімазарніца — нягодніца.
Смага — спякота вуснаў ад гарачкі, гарачыні, сухасць на
вуснах, белаватая павалока
на іх. Дай вады смагу правесці.
Спогадзь — спагадлівасць, міласэрнасць, паблажлівасць. Няма
ніякай спогадзі.
Спагадаць — значыць быць міласэрным, спачуваць каму-небудзь,
разумець чые-небудзь
пакуты, ведаць чыесьці патрэбы.
Спрахціся — прапасці, здохнуць. Каб ты спрохся! — звычайны
праклён. Ці не паходзіць
ад прох?.. Чэшскае — zрrасhniwеtі, славацкае — рróсhnіеć (Ліндэ).
Стопка — малая хатка; можа быць без печы, для авечак і
цялят. Над Дзвіной:
істопка...
Суніца — від ягад; сунічнік — сама раслінка (як відаць,
зборнае слова).
Сужынка (у Лепельскім павеце) — нарачоны, малады. Па сэнсу:
той, каго прысудзіў бог.
Шабунькі — жарты, шабунькаваць — жартаваць, строіць
жарцікі.
Шах-мах — гаворыцца, калі нешта вельмі хутка робіцца. Можа,
ад яўрэйскага
шахер-махер?..
Шэрхнуць. З страху скура шэрхне. Ані шэрхне — ані парушыцца.
Шэрхні сахою — крані
зямлю сахою, прайдзі ёю злёгку, правядзі якую лінію...
Шаўлюга — злосны конь, стары, спрацаваны, кляча.
Шула — слуп з жолабам, у які закладаюцца бярвенні
(па-крывіцку бервяна).
Швэла — калода таварнага лесу, ачэсаная ў кант. Яшчэ мы яго
называем па-крывіцку
брусам.
Шыпшына — палявая і лясная ружа. Расійскае —
шиповник.
Т
Тахляваць — марнаваць, перапрадаваць, спекуляваць. У Ліндэ
tасhlоwаć — значыць,
мяняць, махляваць, спекуляваць, прытым заўсёды гаворыцца з дакорам, насмешкай.
Такі (прыслоўе) — аднак. Гавары здароў, такі я сваё буду
рабіць. Можа, хто-небудзь
скажа: нашто ён уводзіць у свае працы гэты літоўскі правінцыялізм — такі, які, калі
яго прачытаць па-польску tаkі, не толькі не мае ніякага значэння, але і выглядае не
вельмі. Сапраўды, у «Слоўніку» Ліндэ займеннік (а не прыслоўе) tаkі не мае падобнага
значэння, якое я хачу надаць сёння гэтаму правінцыялізму.
Трасца — малярыйная ліхаманка, дробныя дрыжыкі. Гаворыцца
таксама: трасцу ён мае! —
нічога не мае. Трасцу возьме — не возьме. Служыць часта для праклёну. Каб ушанаваць,
задобрыць трасцу, яе называюць, бывае, цёткай. На Піншчыне завуць яе шухля...
Трыгубіца — сетка ў тры сцяны на птушак (глядзі пад літарай
«Г» — губіца)...
Тупіца — тупая сякера. Расійскае тупица — тупая рэч, тупая
галава.
Тузаць — тармасіць. Тузацца — апрача свайго значэння яшчэ:
біцца з кім-небудзь,
валаводзіцца. Патузаў за валасы...
У
Учкур — шнурок, пры дапамозе якога завязваецца на паясніцы
верх нагавіц, гэтак жа
называюцца ўсякія іншыя шнуркі, прызначаныя для збірання фалдаў у адзенні.
Удубець — сцвярдзець; гаворыцца таксама пра маладую асобу,
якую цяжка выправіць: ужо
ён удубеў, яна ўдубела, што азначае — загартаваўся, загартавалася ў чымсьці
кепскім...
Угу, альбо уу — так кажуць, не раскрываючы вуснаў, замест
сцвярджальнага адказу:
так, але, ага, вядома.
Упын — стрымліванне каго-небудзь ад чаго-небудзь. Няма яму
ўпыну — не даць яму рады,
не стрымаць. Упыніць — стрымаць; не ўпыніць — не стрымаць чаго ці каго.
Услон — зэдаль, услончык (у Лепельскім павеце) — зэдлік.
Усмятку (прыслоўе). Жыта ўсмятку — недасохлае жыта, дзерава
ўсмятку — недасушанае
дрэва. Называем у Літве правінцыялізм яйкі ўсмятку — недавараныя яйкі.
В
Валошка — васілёк (сеntuгеа суаnus). Кажам у Літве валошка
як больш зразумелае для
сябе. Часам хтосьці скажа ўзятае з расійскай васілёк (вашлёк)...
Вяток (у Лепельскім павеце) — маладзік. У «Слоўніку» Ліндэ:
wіotch— схіл, знікненне
чаго-небудзь...
Веснікі, весніцы — вароты.
Віннік — вінакур, той, хто гоніць гарэлку па згубных
броварах, альбо гарэльнях. Як
відаць, гэта назва бярэ пачатак ад віно, што значыць у крывіцкай гаворцы — гарэлка;
але радавод гэтага слова можна вельмі правільна выводзіць і ад віны, бо гэта вялікая
віна тых, хто злоўжывае выганкай гарэлкі. У «Слоўніку» Ліндэ wіnnіk азначае памяло,
што па-крывіцку мы завём венікам. Абодва гэтыя віннікі — уласцівыя для Літвы словы.
Некалі плаціла яна імі даніну для лазні, цяпер плаціць намнога болыпую і ганебнейшую
плату, дэмаралізуючы людзей і губячы ўласнае здароўе; усё гэта нібы для брагі і гною
па маёнтках... Рędzеnіе гарэлкі і рędzіć — словы гэтыя не ўласцівыя для нас, бо яны
азначаюць — перапальванне той гаркоты: звычайна ж у нас кажуць — раlіć, раlеnіе
гарэлкі. Слова wурędzić гарэлку азначае ў нас — выгнаць яе ў броварах, якія хай бы
болей адпавядалі сваёй назве і пачалі замест гарэлкі варыць піва, не так шкоднае для
здароўя людзей.
Вырай — здаецца, не мае нейкага выразнага значэння;
ужываецца слова ў такіх выразах:
паляцелі птушкі на вырай — паляцелі птушкі ў цёплыя краі; прыляцелі з выраю —
прыляцелі з цёплых краін; пайшлі на вырай (іранічна) — пагінулі недзе.
Высалапіць — як бы што-небудзь паказаць, выставіць на вочы.
Высалапіць язык —
выставіць язык; высалапілася, як патароча — выстраілася, як страшыдла; здаецца,
таксама: высалапіўся мароз — узмацнеў мароз.
Выскаліцца — вышчарыцца, моцна засмяяцца. Выскаліць зубы.
Мароз вьіскаліўся — мароз
узмацнеў пры пагодзе.
З, Ж
Загавайла — разявака...
Заглаáдуха — прыстойная і гладкая дзяўчына.
Загнёт — так пры выпечцы хлеба называецца распаленае
ўперадзе печы вуголле, на якое
кладзецца некалькі лучынак, каб пасаджаны ў печ хлеб зарумяніўся. Мы завём гэта
загнетам.
Залесціся — разжыцца на што-небудзь. Ледзьве залесся я на
нарогі — ледзьве ўзбіўся я
на нарогі (гл. пад літарай Н — нарог).
Запіўнік — сват, які прыязджае дзяўчыну запіваць — заручаць,
засватаць.
Запоіны — заручыны. Таму называюць запоіны, што ў час гэтага
абрада п’юць гарэлку да
дзяўчыны і да бацькоў. Кажуць часам і заручыны. Ні ў водным славянскім назове няма
такога характэрнага праяўлення п’янства, як гэтыя нашы запоіны (і дзеўку запіваць).
Іншыя славяне кажуць: zamluwа, sаrоzbіеnіе, оblubа, роrоkа, оddаwkі, рrst’kоwаnі,
zaclubеnі, zаrukі, zаruсеnіе, vjеrеnіе, обрученне, а мы — запоіны! А калісьці ж,
аднак, і мы, як і іншыя пабрацімы, паказалі лепш: зручыны.
Затаўка — мы кажам у Літве: zаtlukа. Робіцца яна для страў
са згатаванага, вынятага
з гаршка і з чым-небудзь расцёртага сала ўперамешку з крупамі, а часам і без іх, і
зноў укінутага ў капусту ці ў іншую страву для закрашання.
Завіхацца, увіхацца — кружыцца, хацець што-небудзь хутка
рабіць.
Зазуля, зазулька — зязюля, зязюлька...
Здор — абалонка свінога чэрава, у якую складаецца, соліцца і
зашываецца парэзанае на
кавалкі сала.
Злыдні — нязручныя сані ці калёсы. Сядзець, як на
злыднях.
Здзек — насмешка. Здзекавацца — насміхацца...
Жэўжык — блазнюк, жвавы малы хлопчык.
Зябіць (раллю) — араць на зіму папар, для засеву ў наступным
годзе.
Ззяю — блішчу, ззяе, ззяець — блішчыць. Гаворыцца пра сонца
ці пра што-небудзь
іншае, што моцна свеціць. Роднаснае царкоўнаму сиять і баснійскаму sjаtti —
блішчаць, свяціць (Ліндэ).
Жлукта. Кажам у Літве: zluktо. Гэта драўлянае начынне з
адтуплінай збоку альбо пад
нізам, у якое кладуць забруджаныя хусты ці палатно, сыплюць попел, кідаюць
распаленае каменне — робяць луг.
Жменя... Яшчэ кажам — прыгаршчы чаго-небудзь. Прыгаршчы, як
тлумачыць Влодэк,— гэта
«складзеныя жолабам дзве рукі, каб узяць што-небудзь, напрыклад, пяску»...
Жычка — гэта чырвоная, здаецца, гарусовая, тасёмка, якой
завязваюць каўнер у
кашулі...
КРЫВІЦКІЯ ПРЫКАЗКІ І ПРЫМАЎКІ
А
1. Абое — рабое.
2. Авечку стрыгуць, а баран дрыжыць.
3. А воўку памоўка, а воўк і тут (калі пра каго гавораць, а
ён тут жа прыходзіць).
Б
4. Баба з воза — калёсам лягчэй (пра тых, хто не прымае
чыю-небудзь ласку).
5. Багаты дзівіцца, як худы жывіцца.
6. Багаты чы будзем, а галодны не будзем (так кажуць
гасцінныя людзі).
7. Баючыся воўка, у лес не ісці (пра тых, хто баіцца
якой-небудзь небяспекі).
8. Блізка відаць, ды далёка дыбаць (ісці або ехаць
дакуль-небудзь).
9. Блізшая сарочка — як кабат (гэта нехрысціянскае — рrіmа
сhаrіtаs аb еgо — першае
каханне ад сябе; веравызнанне язычніцкіх самалюбцаў, эгаістаў. Прымаўка гэта не
сялянская, бо сяляне кабатаў не носяць).
10. Бог высока, пан далёка (так кажуць пакрыўджаныя
мясцовымі панскімі слугамі).
11. Бога хвалі, чорта не гняві (калі трэба дагадзіць абодвум
бакам).
12. Будзе кій, ды не такій (аб рэчах ці асобах, якіх
шкадуюць, тады, калі яны
знікаюць).
13. Быў конь, ды з’ездзіўся (пра тых, у каго ўжо няма сілы
ці здольнасцяў).
14. Быў і на кані і пад канём (пра бывалых людзей).
Ц
15. Хоць бяда, то гоц!
16. Хоць ты мяне капут, то я не галём (хоць ты мяне забі, то
я не пайду; згадка з
1812 г.; так казалі праваднікі нямецкіх войск, не маючы сіл ісці далей).
17. Хоць за вала, быле ў дому не была (пра дачок на
выданні).
18. Хітра, мудра, з невялікім коштам (шляхецкая прымаўка —
гаворыцца, калі што
робіцца з невялікім выдаткам).
19. Хто багат, той мне брат (так кажуць пра забытую бедную
радню).
20. Хто ціха ходзіць, той густа месіць (адпавядае прымаўцы:
ціхая вада берагі рве).
21. Хто пытае, той не блудзіць (пра дарогу).
22. Ці даў я табе, бабка, шэляг? — Даў, пане (гаворыцца пра
тых, хто часта
прыпамінае каму-небудзь нейкую дробную дабрачыннасць).
23. Цярпён — спасён.
24. Чаго, чорце, у балоце сядзіш? — Бо прывык (гаворыцца аб
прывычках і паўторных
шлюбах).
25. Чым хата багата, тым рада.
Д
26. Даганяючы, не нацалавацца (гвалтам ласкі не даб’ешся,
тых, хто не хоча, не
з’яднаеш).
27. Да пары збан ваду носіць (некаторыя дадаюць: вушка
ўрвецца, збан разаб’ецца).
28. Дзіця не плача, маці не дагадаецца (пра тых, што
чаго-небудзь хочуць, але
маўчаць).
29. Дзень наш — век наш (заахвочваючы да ўжывання
чаго-небудзь недаўгавечнага).
30. Дзеткі падраслі — хатку растраслі (пра пасаг і выдаткі
на дарослых дзяцей).
31. Дзіва што ў караля жонка хараша (аб людзях, якія могуць
вельмі многа, калі нехта
здзіўляецца, што яны маюць нешта асаблівае).
Г
32. Гадка з’есці, жаль пакінуць (пра ваганні ў адносінах да
чаго-небудзь).
33. Гаманіць — не баліць (калі робяць каму-небудзь заўвагі
ці лаюць, але не б’юць).
34. Гаварыў бы каток, ды язык караток (пра сарамлівых і
лісліўцаў, якія не
знаходзяць, што сказаць, пра плеткароў).
35. Гдзе чорт не араў, там сеяць не будзе (пра немагчымасць
здарэння чаго-небудзь
ліхога, шкоды з боку якога-небудзь злыдня).
36. Голы, як біч, востры, як меч.
37. Голы разбою не баіцца.
38. Госць у дом — Бог у дом.
39. Гушча дзяцей не разганяе (пра густыя стравы).
40. Як гукнеш, так і адгукнецца (якое пытанне, такі і
адказ).
41. Як пасцелеш, так і выспішся.
42. Як пераначуеш, то больш пачуеш (калі будзе болей часу
для разгадкі
чаго-небудзь).
43. Які б гэта крук, штоб выпусціў з рук (пра невядомых
зладзеяў альбо пра тых, хто
нахабна прысвойвае чужыя рэчы).
44. Язык Кіева дапытаець (пра тых, хто не ведае дарогі).
45. Еш, дурню — з макам (іранічнае — кажуць, калі
падахвочваюць каго-небудзь есці.)
46. I з Пракопам, і без Пракопа — то ўсё роўна (не мае
значэння, з кім — са знаёмым
ці з раднёй).
47. I воўк сыты, і козы цэлы (Апалінскі ў сатыры УП, кн. 5,
1650г., кажа: «Каб і
воўк сыт быў і аўца цэла»).
К
48. Кабыла здыхае, а за траву хапае (пра звычкі саслабелых
людзей).
49. Калі ўзяўся за гуж, то не кажы, што не дуж.
50. Калі не поп, не ўбірайся ў рызы.
51. Калі шануе, то і Філімон танцуе (іншыя кажуць замест
«Філімон» — «баран»).
52. Калі вядзецца, то і на трэску прадзецца.
53. Калі робіш у купе, не баліць у пупе.
54. Калі ест хлеб і вада, то не бяда, альбо: калі ест хлеб і
вада, то няма галада;
часам яшчэ так: хлеб і вада — не бяда!
55. Кепска, пане Грыгоры — што далей, то горай (пра ліхія
часы).
56. Кепска ў Мінску, пане Каранеўскі! (Відаць, шляхецкая і
гістарычная).
57. Круці не круці — трэба ўмярці.
58. Купу ў руку. (Пра ўзяткі, подкупы. Узята ад голасу
зязюлі: дзеці, хаваючыся,
кажуць адно аднаму: а купу! Подкупы патаемныя.).
59. Купіць не купіць, а патаргавацца можна.
Л
60. Любі, як душу, трасі, як грушу (пра строгасць, якая
дыктуецца патрэбай).
61. Ласкавае цялятка дзве маткі ссе, а гордае — ні
адной.
М
62. Майстар з Міра, што цяў, то дзіра (Мір — гэта мястэчка у
Наваградскім павеце,
калісьці радзівілаўскае, здаецца, перайшло ад Ілінічаў, з руінамі замка. Некалі
славілася таварамі, асабліва футрамі, цяпер заняпала. Відаць, гэта прыказка
гістарычная).
63. Мой мілы пакою, добра мне з табою!
64. Мужык дурны, як варона, а хітры, як чорт, альбо; як ліс
(відаць шляхецкая, аб
сялянах).
Н
65. На чыём вазку едзеш, таму песеньку спявай.
66. Над сіратою — Бог з калітою.
67. На дурня і Бог ласкаў (калі дурному што-небудзь
удаецца).
68. На табе, нябожа, што мне не гожа (пра абы-якія
дарункі...)
69. На што нам гэтыя пісталеты, калі страляць не ўмеем
(прымаўка, відаць, шляхецкая,
а можа, гістарычная; пра такія рэчы, без якіх можна абысціся).
70. На злодзеі шапка гарыць.
71. На ком скрупіцца, на ком змелецца (калі каму не шанцуе
альбо ён болей за іншых
церпіць).
72. Не адзін Гаўрыла ў Полацку (відаць, тады было
распаўсюджана імя Гаўрыла).
73. Не біўшы кума, не піць піва (апраўданне тых, хто б’е
дзяцей альбо слуг).
74. Не даў бацька шапкі, няхай вушы мерзнуць (калі
абыходзяцца без чаго-небудзь
патрэбнага).
75. Не фігуруй, Грышачка! (Адзін шляхціч з Наваградскага
павета меў фурмана, які
любіў пад’язджаць шумна пад ганак; гэтымі словамі стрымліваў яго азарт. Можа, гэта
паслужыць перасцярогай многім розным Грышачкам, якія любяць пафігураваць.)
76. Не гэта паны, што грошы маюць, але што Бога знаюць.
77. Не кайся, рана ўстаўшы, ні молада ажаніўшыся.
78. Няма той хаткі, штоб не было звадкі.
79. Не плюй у ваду, часам трэба будзе напіцца.
80. Не плаціць багаты, плаціць вінаваты.
81. Не радзіў мак, перабудзем так.
82. Не стрыжана, а голена (калі не згаджаюцца з якім-небудзь
словам).
83. Не кажы гоц, калі не пераскочыў.
84. Не вялікі пан — пералезеш сам (калі які-небудзь пястун
просіць, каб яму памаглі
пералезці праз плот, прайсці па кладцы і інш).
85. Не зажыўшы нэндзы, не мець пінендзы.
86. Ні чытаць, ні пісаць — на ўрад вядуць (кажа той, хто
лічыць сябе да чаго-небудзь
няздольным).
87. Ні куецца, ні плешчыцца (калі што не ўдаецца). Альбо: не
куецца, то плешчацца
(калі на каго бяда якая наваліцца).
88. Ні рыба ні мяса (пра няўдаліцу, з якога няма ніякага
толку, альбо пра чалавека
няпэўнага характару).
89. Ні села ні пала — дай бабе сала (пра няпэўнасці).
90. Ні ў пяць ні ў дзевяць (пра недарэчнасці).
91. На пахілае дзерава і козы скачуць.
П
92. Паволі едзеш — далёка будзеш (альбо: далёка станеш).
93. Перад невадам рыбы не лаві.
94. Пярвей Бог стварыў пальцы, як відэльцы (дакор тым, што
ядуць пальцамі, альбо
тым, што робяць што-небудзь не вельмі ўмела).
95. Покуль сонца ўзыдзе, раса выесць вочы (пра спадзяванне
на далёкую дапамогу пры
цяперашнім уціску).
96. Поп сваё, чорт сваё. Некаторыя дадаюць: аддай маю
малітву (гаворыцца, калі ў
спрэчках не слухаюць добрай парады, заўвагі).
97. Прыйдзе каза да ваза, будзе сена прасіць. Некаторыя
дадаюць: а я казу кіем (пра
тых, хто адмаўляе ў просьбе ці не зважае на пагрозу).
98. Прынясі, Божа, госця, то і гаспадар пажывіцца (пра
частаванне госця, якому даюць
што-небудзь смачнейшае).
99. Прыпомніла баба дзевічвечар. (Дзевічвечар бывае перад
шлюбам. Гаворыцца пра
старую, якая прыпамінае падзеі сваёй маладосці, альбо пра тых, хто ўспамінае нешта
даўнейшае.)
С
100. Сабака брэша, а дваранін едзе (калі не зважаюць на
абмовы).
101. З чужой кабылы трэба і ў балоце ссесці.
102. Сем сёл, адзін вол — і той гол. Іншыя кажуць: сем сёл,
адзін вол, а дзесяць
ураднікаў (пра вельмі бедную вёску, дзе няма кім і чым рабіць).
103. Скажы, уражэ, як пан кажа. (Аб прыстасаванні да волі
мацнейшага. Гэта прымаўка,
відаць, украінская, бо паняцця враг, вораг не ведае наша простанароддзе і няма на
яго нават слова; сумняваюся, ці выраз «уражэ» разумеюць; прымаўкі гэтай з вуснаў
сялян я не чуў — толькі са шляхецкіх.)
104. Сляпому вечная памяць! (Пра тых, хто чаго-небудзь
шукае, але не знаходзіць,
хоць тое, што шукалася, ляжала пад рукой, незаўважанае.)
105. Славен бубен за гарамі (калі вельмі што-небудзь ці
каго-небудзь далёкага
славяць).
106. З песні слова не выкінуць.
107. З прыбытку галава не баліць (калі каму што-небудзь
дастаецца нават болей, чым
трэба).
108. Свая сярмяжка нікому не цяжка.
109. Свой свайго пазнаў і на піва пазваў (пра злых, якія
лёгка знюхваюцца, і нават
пра тых, што абараняюць каго-небудзь непрысутнага ад нагавораў.)
110. Сыты галоднаму не спагадае (пра абыякавых да чужой
беднасці ці пакут).
Ш
111. Што галава, то розум.
112. Шмаруй мужыка салам, а ён дзёгцем смярдзіць (пра тое,
што нібыта селяніна
нельга ласкаю схіліць да сябе).
113. Штобы галава, а шолудзі будуць (пра тое, як лёгка
знайсці слугу, ці работніка,
калі няма чым заплаціць і накарміць).
114. Што ўбіў, то ўехаў (пра тупога каня, ды і
чалавека).
115. Што з воза ўпала, то ўжэ прапала (пра незваротную
страту).
Т
116. Трэба жыць як набяжыць (падахвочванне цярпець
цяжкасці).
117. То не банкет, калі прынукі нет (калі прымушаюць госця
яшчэ піць і есці). Не
банкет — прымусу нет (у гэтым значэнні бытуе сярод шляхты; не ведаю, ці і сяляне так
па-старасвецку змушаюць госця).
У
118. Улез, як у нерад, ні ўзад ні ўперад.
119. Усюды добра, а дома лепей.
120. У страха вочы вялікія.
В
121. Вала з’ядуць, зайца заб’юць (напэўна, шляхецкая:
гаворыцца пра каштоўнае
паляванне, якое па сённяшні дзень бывае — толькі хутчэй на бутэльку і шынку, чым на
воўка).
122. Ведаў Бог, што не даў свінні рог. Некаторыя дадаюць: бо
каб рогі мела, то б і
свет перарыла.
123. Волас доўгі, ум кароткі (пра бедных жанчын, якім гэты
доўгі волас замянае
вялікі розум).
124. Воўк дарогу перабег. (Калі каму пашчаслівіць. Некалі
людзі, якія захапляліся
паляваннем, лічылі за шчасце, калі спаткаюць ваўка і могуць на яго паляваць;
наадварот, спатканне зайца нічога не прыносіла.)
125. Воўка ногі кормяць.
126. Вывеў воўка з лесу (пра накліканыя на сябе
напасці).
З
127. За маё жыта мяне набіта (калі хто за дабро робіць
замест падзякі шкоду).
128. Заплата ў ката, быле душа не была галодна (кажуць слугі
і пасыльныя, што часам
і накормленыя добра не бываюць).
129. Здарылася чарвяку на вяку (калі нешта малое якому
чалавеку ўдалося, а ён гэтым
хваліцца).
130. Знаюць яго, як ліхога шэляга (пра таго, што ўсё
дастае).
ПРЫКАЗКІ I ПРЫМАЎКІ, ПРЫСТАСАВАНЫЯ ДА СВЯТ
2 лютага. Грамніца — зімы палавіца. (На свята Грамнічнай н.
п. Марыі, калі свенцяць па касцёлах свечкі, якія завуць грамніцамі.)
24 лютага. На Мацея зіма пацее. (Аднак не заўсёды, бо
найчасцей люты пытае, ці
абуты.)
У вербную нядзелю, кранаючы каго-небудзь пасвянцонай у
касцёле вярбовай галінкай,
весела кажуць: «Не я б’ю — вярба б’е, праз тыдзень — вялікдзень!»
23 красавіка. Юр’ева раса — не трзба коням аўса.
Май — валам дай і сам на печ уцякай...
24 чэрвеня. Перад святым Янам прасіце, дзетачкі, Бога дождж,
а па святым Яне я й сам
упрашу. (Так быццам кажа ксёндз парафіянам.)
29 чэрвеня. Прыйшоў Пятрок — апаў лісток, прыйшоў Ілля —
апала два.
20 ліпеня. На Іллю поўну печ наллю (якраз тады пачынаюць
жаць).
24 ліпеня. Барысе, Барысе, сам бараніся. (Пачаўшы жніво,
некаторыя, не зважаючы
часам на свята, працуюць у полі; якраз такой парою бывае гром; набожныя і больш
баязлівыя не ідуць тады ў поле, святкуюць той дзень. Адсюль, пэўне, і ўзнікла гэта
прымаўка.)
6 жніўня. Прыйшоў Спас — усяму час. (У гэта свята садавіна
бывае ўжо амаль спелая.
Аднак цалкам паспявае недзе каля Зельнай, г. зн. 15 жніўня паводле старога
календара.)
24 жніўня. Прыйшоў Баўтрамей — жыта на зіму сей.
Летам. Калі грыбна, то і хлебна (бо звычайна тады ідуць цёплыя дажджы).
4 снежня. Святая Барбара ночы ўрвала. (У разуменні люду ноч
меншыцца ад 4 снежня;
хаця папраўдзе яна пачынае скарачацца 11—22 гэтага ж месяца.)
6 снежня. Да Міколы нет дабра ніколі. (I гэта праўда так;
часам нават і да каляд.)
25 снежня. Коляды, то ён цяпер пан. (У гэта свята для слуг
заканчваецца год іх
службы; бываюць так званыя ігрышчы з музыкай і танцамі, на якіх яны ў вёсках і
мястэчках развітваюцца з гаспадарамі, а ў іншых прымаюць службу альбо дамаўляюцца
служыць далей.)
АДМЕТНЫЯ ВЫРАЗЫ I ПАРАЎНАННІ, ЯКІЯ МОЖНА АДНЕСЦІ I ДА ПРЫМАВАК
1. Ані галера няма. (Галер — гэта была бітая ў Польшчы
манета накшталт бітых у Гале (Саксонія) — дэнараў гальскіх; тут застаўся ў выразе,
які часам можна пачуць і які азначае: анічога няма.)
2. Ані вухам не вядзе (хто не зважае ні на чые перасцярогі
ці забароны).
3. Брэша, як сабака, альбо: як сука (калі пра жанчыну).
4. Бычок трацячок (Трохгадовы. Кажуць пра пешчаных дзяцей.
Звычайна сялянскіх дзяцей
не адвучваюць ад грудзей да 2, а часам і да 3 гадоў).
5. Цаца, ляля, Байтрусь! (Таксама пра спешчанае дзіця:
гаворыцца іранічна.)
6. Хаваецца, як сабака ад мух (калі хто ўхіляецца ад
працы).
7. Хоць яму кол на галаве чашы (пра непанятлівых і
непаслухмяных).
8. Хоць запалі, то не трэсне (пра немагчымасць дастаць
што-небудзь).
9. Худы, як хрусцель (хрусцель — птушка).
10. Цвіце, як макаўка (пра прыгожую альбо маладую; пра тую,
якой добра жывецца
замужам).
11. Дзяцей, як бобу (калі многа ў каго дзяцей).
12. Гады ў рады (вельмі рэдка, часамі. Гаворыцца пра тых,
хто рэдка бачыцца ці
што-небудзь атрымлівае).
13. Як курыца, сакоча (пра вельмі гаваркіх).
14. Як у Бога за пазухаю (пра тых, хто жыве пад чыёйсьці
вельмі клапатлівай апекай:
пра поўную бяспеку.
15. Як воўк мялькнуў хвастом (калі хто-небудзь ці
што-небудзь паказваецца на міг).
16. Квокча, як курыца (пра тых, што заўсёды жаліцца ды
бурчыць).
17. Лёстачкамі душу вынімаць (пра хітрае і лоўкае вымаганне
чаго-небудзь на людзях).
18. Меле языком, як цяля хвастом (пра балбатуноў).
19. На ката пацягушкі, а на дзіця растушкі (пажаданне нянек
і матак).
20. Накрыўся, як лісіца хвастом.
21. На вус матае.
22. Ні к богу, ні к людзям. Альбо: Ні к сялу ні к
гораду.
23. Ні вала, ні кала (пра вялікую беднасць).
24. Пацеха, як ражон (калі мала ўцехі ад дзяцей ці ад чаго
іншага).
25. Палажыць зубы на паліцу (кажуць, калі няма хлеба).
26. Паповыя вочы (пра хцівых).
27. Пайшлі ўсе ў камыш (пра якіх-небудзь праціўнікаў, якія
ўцяклі альбо схаваліся. У
адным толькі гэтым выразе ўжываецца татарскае слова «камыш», якое азначае — балотны
чарот).
28. Плесці кашалі з лапцямі (калі хто вярзе абы-што).
29. Плача, як у дзявічвечар (пра дзяўчыну, якая плача;
кажуць з дакорам за яе
залішні, непатрэбны плач).
30. Працуе, як чорны вол.
31. Прыйшоў на няго гіз. Гіз (оcstus) — род авадня,
падобнага на сляпня, які летам
нападае на жывёлу, ад чаго яна вельмі бегае — гізуе. Гэты выраз адсюль ужываецца ў
пераносным значэнні і ў адносінах да свавольных.
32. Распусціўся, як дзядоўская пуга (пра таго, хто многа
сабе дазваляе і не ведае
кары).
33. Сам сабе рад (пра негасційных і самалюбцаў, так званых
больш вядомых у нашай
мове, як эгаістаў).
34. Сядзіць, як заяц у жыце (пра тых, хто ўхіляецца ад
работы).
35. Скрывіўся, як серада на пятніцу (намёк на пост;
гаворыцца пра чалавека не ў
гуморы, «кіслага»).
36. Шчабеча, як сарока (пра балбатуноў).
37. Вадзіць дзяды (драмаць на рабоце).
38. Варочаецца, як мядзведзь (пра нерухавых).
39. Высалапілася, як патароча (пра тых, хто прагне сваімі
строямі перагнаць усіх).
40. Затакаваўся, як цецярук (пра таго, хто так загаворыцца,
што не чуе, што да яго
кажуць; альбо пра марудлівых у размове).
ТВОРЫ
Пераклад польскамоўных твораў Кастуся Цвіркі
ВЕРШЫ I ПЕСНІ ВІЛЕНСКАГА ПЕРЫЯДУ 1818–1824
- РАЗВІТАННЕ 3 НАВАГРАДКАМ
- ШТО СТАРЫЯ ЗА ВАР’ЯТЫ
- АНУФРАВЫ ІМЯНІНЫ
- ЯЖОВЫЯ ІМЯНІНЫ
- НА ПРЫЕЗД АДАМА МІЦКЕВІЧА
- ДА ПАКІНЬЦЕ ГОРЛА ДРАЦЬ!
- ЗАСПЯВАЕМ...
- ГЭЙ, СЯБРЫ, У ГУРТ ВЯСЁЛЫ!
- ГЭЙ, МАЛОЙЦЫ!
- СОН СВОЙ СКІНУЎ ПАН ВЯСЁЛЫ...
- ЗНОЎ ВЯРНУЦЬ ВЯКІ Б НАМ ТЫЯ...
- У ДЗЕНЬ УРАЧЫСТАСЦІ, ЯКАЯ СПРАЎЛЯЛАСЯ ДЛЯ ТАМАША ЗАНА 29 МАЯ 1821 ГОДА
- ПЕСЕНЬКА НА ДВА ГАЛАСЫ
- ДЛЯ КАГО ЗБІРАЮ КРАСКІ?
- ТРЭН
- ВЕРШ, ЗАМУРАВАНЫ Ў ДЗЮРЦЫ ТУРЭМНАЙ СЦЯНЫ
- О ТЫ КРАЙ МОЙ НЕШЧАСЛІВЫ
- ДА ГОЛУБА
- НЕЯК ЛЯ ГАЮ МЫ 3 ЗОСЯЙ ЛІЧЫЛІ
- РАЗВІТАННЕ КАСЦЮШКІ З ЮЛІЯЙ
ТВОРЫ ЧАСОЎ ССЫЛКІ I АПОШНІХ ГАДОЎ ЖЫЦЦЯ 1825–1847
- ЯНА ДАЛЁКА
- “Толькі Айчына і Зося ...”
- СПЯВАЙ ПА-НАД СОЛЬЧАЙ, САЛОЎКУ
- ГОЛУБ
- ВАНДРОЎНАЯ ПТАШКА
- ЗЯЗЮЛЬКА
- ПРЫЛЯЦЕЛІ САКОЛІКІ
- КАСЕЦ
- МАЛАЦЬБІТЫ
- КУМ I КУМА
- ПРАСНІЧКА
- ЛЮБЫМ СЯЛЯНАМ З-НАД НЁМАНА I ДЗВІНЫ
- ГАСПАДЫНЬКА ФРАНУСЯ
- МАМКА
- СЯРМЯГА
- ВЯСКОВЫЯ ЎЦЕХІ
- БУРАКІ
- ЛЕЎ САПЕГА, ВІЛЕНСКІ ВАЯВОДА, ГЕТМАН ЛІТОЎСКІ
- ДАБРАЧЫННЫМ ПАНАМ ІX АКАНОМАМ, ЯКІЯ КЛАПОЦЯЦЦА ПРА ДОБРЫ БЫТ СЯЛЯН
- ДА МІЛЫХ МУЖЫЧКОЎ
БАЛАДЫ
СПЕВЫ ПРА ДАЎНІХ ЛІЦВІНАЎ ДА 1434 ГОДА
- РЫНГОЛЬТ АЛЬГІМУНТАВІЧ, ПЕРШЫ ВЯЛІКІ КНЯЗЬ ЛІТОЎСКІ, ЖМУДСКІ I РУСКІ
- КАРАНАЦЫЯ МІНДОЎГА 1252 г.
- МАГІЛА МІНДОЎГА. 1263 г.
- ВОЙШАЛК, АЛЬБО ВАЛЬСТЫНІК МІНДОЎГАВІЧ. 1264 г.
- ПРА ЯЦВЯГА КОМАТА. 1264 г.
- СВІНТАРОГ УТАНЭСАВІЧ. 1268–1271 г.
- ВІЦЕНЬ, ВЯЛІКІ КНЯЗЬ ЛІТОЎСКІ. 1283–1315 г.
- СПАЛЕННЕ КРЫЖАКА РУДЫ Ў ЧАСЫ ГЕДЫМІНА. 1320 г.
- ТУРАЎ РОГ ГЕДЫМІНА. 1321 г.
- ЗАСНАВАННЕ ВІЛЬНІ. 1322 г.
- ДАВІД, СТАРАСТА ГАРАДЗЕНСКІ Ў ЧАСЫ ГЕДЫМІНА. 1322 г.
- АЛЬДОНА, ГЕДЫМІНАВА ДАЧКА. 1325 г.
- АЛЬГЕРД I МАРЫЯ Ў ЧАСЫ ГЕДЫМІНА
- ЖАХЛІВЫ ПАДЗЕЛ ЗДАБЫЧЫ. 1326 г.
- ГЕДЫМІН ВІЦЕНЕВІЧ, ВЯЛІКІ КНЯЗЬ ЛІТОЎСКІ. 1328 г.
- ЯЎНУТА ГЕДЫМІНАВІЧ, ВЯЛІКІ КНЯЗЬ ЛІТОЎСКІ. 1329 г.
- ПРА КНЯЗЬКОЎ КАРЫЯТАВІЧАЎ У ЧАСЫ АЛЬГЕРДА. 1331 г.
- УЦЁКІ КЕЙСТУТА 3 МАЛЬБОРГА. 1361 г.
- АЛЬГЕРД, ВЯЛІКІ КНЯЗЬ ЛІТОЎСКІ. 1330–1345 гг.
- КЕЙСТУТ
- ГАННА ВІТАЎТАВА І ГЭЛЕНА АМУЛІЧОВА. 1382 г.
- РАЗЛАД ВІТАЎТА З ЯГАЙЛАМ
- РАДЗІВІЛ У ЧАСЫ ЯГАЙЛЫ. 1384 г.
- ЯГАЙЛА I ЯДЗВІГА. 1386 г.
УЛАСНЫЯ СЯЛЯНСКІЯ ПЕСНІ
- “Ой, у кусце, у хрусце…”
- “Як то добра, калі мужык…”
- “Ой, чые то людзі піён і гуляён?...”
- “Хто тут піяк, то такоўскі…”
- “Ой, гаспадыня чорна, як камін…”
- “У лесе такуець цецярук…”
- “Каб у карчме не сядзеў…”
- “Быў я колісь кавалём…”
- “Маладыя маладзіцы…”
- “Шчабячэце, як сарокі…”
- “Кепска робім, жаначкі…”
- “Плакала бяроза ды гаварыла…”
- “Калі ў зямлю зерне кінеш…”
- “Нашто нам дым выядае вочкі?...”
- “Выведзьце, жаночкі…”
- “Паночкі, нашы кветачкі…”
- “Ой ты, суседзе багаты!...”
- “Доўга спала дзеванька…”
- “Ніхто цябе, татка, пахаваць не йдзе…”
- “Хоць я бедны, хоць я гол…”
- “Не на тое Бог стварыў…”
- “Ай ей які ён добры гаспадар!...”
- “Працуймы, дзеткі, шчыра…”
- “А мая ж ты кветачка…”
- “Каб цябе спаліла маланка…”
- “Ой, чаму ж ты, зязюлечка…”
- “Покуль сонца ўзыдзе…”
- “Поле, поле шырокае…”
ПУБЛІЦЫСТЫКА, НАВУКОВЫЯ ПРАЦЫ
- Пра будучае прызначэнне Таварыства філаматаў, пра варыянты яго сённяшняй будовы, пра тое, наколькі адпавядаюць яны нашым мэтам
- Думкі для ніжэйшага класа
- Думкі, якія павінен пашыраць вышэйшы клас
- Рэцэнзія на твор Адама Міцкевіча «Курганок Марылі», які быў прачытаны на пасяджэнні сяброў 28 лістапада 1820 г.
- Дадатак
- Прадмова да «Сялянскіх песень з-над Нёмана» (1837 г.)
- Прадмова да «Сялянскіх песень з-над Дзвіны» (1840 г.)
- Прадмова да «Сялянскіх песень з-над Нёмана і Дзвіны» (1844 г.)
- Прадмова да «Сялянскіх песень з-над Нёмана і Дзвіны» (1846 г.)
- Зычлівая заўвага для этымолагаў
- Некаторыя крывіцкія ідыёмы (уласнаназвы) з Наваградскага павета, а таксама асобныя словы, што розняцца па значэнні са словамі іншых славянскіх моў
- Крывіцкія прыказкі і прымаўкі
- Прыказкі i прымаўкі, прыстасаваныя да свят
- Адметныя выразы i параўнанні, якія можна аднесці i да прымавак
ЛІТАРАТУРНА-КРЫТЫЧНЫЯ МАТЭРЫЯЛЫ
-
Кісялёў, Г. Ад Чачота да Багушэвіча : праблемы крыніцазнаўства і атрыбуцыі
беларускай літаратуры XIX ст. / Г. В. Кісялёў ; [рэдактар В. А.Чамярыцкі] ; Акадэмія
навук Беларусі, Інстытут літаратуры імя Янкі Купалы. – Мінск : Навука і тэхніка,
1993. – 395, [2] c.
Імянны паказальнік: Чачот Я. 14, 15, 19, 47–51, 85, 86, 88, 99, 100–102, 116, 126, 127, 144, 145, 156, 163–166, 186, 193, 196, 204, 206–209, 220, 222–228, 284, 298, 301–304, 314, 352, 392–396, 401, 403. -
Ляшук, В. Я. Літаратурная Берасцейшчына : краязнаўчыя нарысы, партрэты, артыкулы
/ В. Я. Ляшук, Г. М. Снітко. – Мінск : Литература и Искусство, 2008. – 318, [1] с.
Імянны паказальнік: Чачот Ян. 10, 25, 53, 99–104, 107–112, 132, 263, 264. -
Пачынальнікі : з гісторыка-літаратурных матэрыялаў XIX cт. : [дакументальны
зборнік / Акадэмія навук Беларускай ССР, Інстытут літаратуры імя Янкі Купалы] ;
укладальнік Г. В. Кісялёў ; [рэдактары: В. В. Барысенка, А. І. Мальдзіс]. – Мінск :
Навука і тэхніка, 1977. – 542, [1] c., іл.
Імянны паказальнік: Чачот Я. 3, 24, 35, 64, 76, 85–108, 177, 247, 294, 295, 301, 309, 336, 342, 356, 523. - Фальклор у запісах Яна Чачота і братоў Тышкевічаў / Нацыянальная акадэмія навук Беларусі, Інстытут мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору ; [укладанне, сістэматызацыя тэкстаў і каментарыі В. І. Скідана, А. М. Хрушчовай ; рэдактар А. С. Ліс ; рэдкалегія: А. С. Фядосік (галоўны рэдактар), В. К. Бандарчык, К. П. Кабашнікаў ; уступны артыкул Т. В. Валодзінай]. – Мінск : Беларуская навука, 1997. – 340, [2] с.
- Цвірка, К. Зорка філаматаў : нарысы, эсэ / Кастусь Цвірка. – Мінск : Беларуская навука, 2017. – 547, [1] с. : іл.
- Цвірка, К. Лісце забытых алеяў : эсэ / Кастусь Цвірка ; [мастак В. Тарасаў]. – Мінск : Мастацкая літаратура, 1993. – 444, [2] с., [16] л. іл. : іл.
- Шумская, І. Ян Чачот : руплівы філамат / Ірына Шумская. – Мінск : Харвест, 2013. – 63, [1] с. : іл.
- 7 ліпеня — 200 год з дня нараджэння Яна Чачота (1796–1847), беларускага і польскага паэта, фалькларыста / складальнікі: Г. В. Брага [і інш] ; рэдактар К. Д. Варанько // Новыя кнігі: па старонках беларускага друку. – 1996. – № 5. – С. 5–7 (дадатак: Даты беларускага календара).
- Алісіёнак, В. Фальклорныя матывы ў баладзе Я. Чачота «Свіцязь» / Віталь Алісіёнак // Працы кафедры гісторыі беларускае літаратуры Белдзяржуніверсітэта / Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт, Польскі інстытут у Мінску. – Мінск, 2002. – Вып. 2. – С. 25–28.
- Алісіёнак, В. Ян Чачот як пачынальнік новай беларускай літаратуры / Віталь Алісіёнак // Працы кафедры гісторыі беларускае літаратуры Белдзяржуніверсітэта / Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт, Польскі інстытут у Мінску. – Мінск, 2002. – Вып. 3. – С. 38–40.
- Бароўская, І. «Плакала бяроза ды гаварыла…» : песенная лірыка Яна Чачота / Ірына Бароўская // Роднае слова. – 2004. – № 10. – С. 24–27.
- Валодзіна, Т. Таленавіты і адданы : да 200-годдзя з дня нараджэння Яна Чачота / Таццяна Валодзіна // Наша слова. – 1996. – № 8. – С. 4.
- Дубейка, В. Ян з Мышы / В. М. Дубейка // На беразе Мышанкі / В. М. Дубейка. – Мінск, 2018. – Гл. 7. – С. 221–238.
- Дубейка, В. Ян з Мышы : да 200-годдзя з дня нараджэння Яна Чачота / Васіль Дубейка // Наша слова. – 1996. – № 7. – С. 4.
- Запрудскі, І. Янаў час / Ігар Запрудскі // Літаратура і мастацтва. – 2016. – 1 ліпеня (№ 26). – С. 6.
- Кохан, Т. Асоба і творчасць Яна Чачота ў даследаваннях XIX – пачатку XX ст. / Таццяна Кохан // Працы кафедры гісторыі беларускае літаратуры Белдзяржуніверсітэта / Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт, Польскі інстытут у Мінску. – Мінск, 2009. – Вып. 10. – С. 70–80.
- Кохан, Т. Вобраз жанчыны ў «Спевах пра даўніх ліцвінаў» Я. Чачота / Таццяна Кохан // Працы кафедры гісторыі беларускае літаратуры Белдзяржуніверсітэта / Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт, Польскі інстытут у Мінску. – Мінск, 2008. – Вып. 10. – С. 82–94.
- Лебядзевіч, Д. Антычная рэцэпцыя ў паэзіі Адама Міцкевіча і Яна Чачота : (на матэрыяле беларускіх перакладаў) / Дзмітрый Лебядзевіч // Рэгіянальныя асаблівасці літаратуры: пісьменнікі Гродзеншчыны : зборнік навуковых артыкулаў / ГрДУ ; [навуковы рэдактар У. І. Каяла]. – Гродна, 2010. – C. 26–37.
- Лысенка, І. Ян Чачот у гісторыі беларускага мовазнаўства / Ірына Лысенка // Роднае слова. – 1997. – № 2. – С. 53–62.
- Мальдис, А. «Чечот?» — «Мицкевич!», или Рождение литературной сенсации / Адам Мальдис // Советская Белоруссия. – 2016. – 7 апреля. – С. 12.
- Мартысюк, В. Недрукаваны беларускі віншавальны верш з першай паловы ХІХ стагоддзя ў зборах Яна Чачота / Вячаслаў Мартысюк // Acta Albaruthenica. – 2016. – № 16. – С. 330–334.
- Петрушкевіч, А. «Толькі Айчына і Зося» : вершы Яна Чачота да Зосі Малеўскай / Ала Петрушкевіч // Роднае слова. – 2006. – № 6. – С. 14–16.
- Петрушкевіч, А. Любая Айчына — каханая жанчына ў творчасці Адама Міцкевіча і Яна Чачота / Ала Петрушкевіч // Рэгіянальныя асаблівасці літаратуры: пісьменнікі Гродзеншчыны : зборнік навуковых артыкулаў / ГрДУ ; [навуковы рэдактар У. І. Каяла]. – Гродна, 2010. – C. 17–25.
- Скарабагатаў, В. З «Хатняга спеўніка» : Станіслаў Манюшка і Ян Чачот / Віктар Скарабагатаў, Уладзімір Мархель, Ганна Каржанеўская // Краязнаўчая газета. – 2019. – студзень (№ 4). – С. 6.
- Талочка, М. Вы, я и Ян Чечот / Михась Талочка // Нёман. – 1990. – № 10. – С. 187–189. – Рецензия на книгу: Наваградскі замак : творы / Ян Чачот ; [укладанне, пераклад з польскамоўных твораў, прадмова і каментрыі Кастуся Цвіркі]. – Мінск : Мастацкая літаратура, 1989. – 327 с., [8] л. iл.
- Тычка, Г. Паэты жывуць між нас / Галіна Тычка // Полымя. – 1990. – № 8. – С. 247–251. – Рэцэнзія на кнігу: Наваградскі замак : творы / Ян Чачот ; [укладанне, пераклад з польскамоўных твораў, прадмова і каментрыі Кастуся Цвіркі]. – Мінск : Мастацкая літаратура, 1989. – 327 с., [8] л. iл.
- Фрончек, М. У истоков белорусской фольклористики: Ян Чечот / М. Фрончек // Славянский альманах. – 2014. – № 2013. – С. 343–351.
- Хаўстовіч, М. Невядомы верш Яна Чачота? / Мікола Хаўстовіч // Acta Albaruthenica. – 2016. – № 16. – С. 335–338.
- Цвірка, К. След на цаліку : творчы шлях Яна Чачота / Кастусь Цвірка // Роднае слова. – 1995. – № 3. – С. 16–24.
- Цвірка, К. Яркая зорка беларускага адраджэння / Кастусь Цвірка // Выбраныя творы / Ян Чачот. – Мінск,1996. – С. 7–22.
- Шубіч, М. Невядомыя творы Чачота і Міцкевіча / Міхась Шубіч // Заря. – 2016. – 11 августа. – С. 20.
- Яскевіч, А. Балады Яна Чачота / Алена Яскевіч // Наша слова. – 1997. – № 11. – С. 6.