#1регионГорода

На страницах проекта «Этот день в истории Брестчины» неоднократно публиковались материалы об истории и развитии населённых пунктов Брестчины. Сегодня речь пойдёт о Пружанах. Добавить что-либо в исчерпывающую статью 1956 года крайне сложно, но можно попытаться украсить её стихотворением белорусского поэта, уроженца Пружанщины, Николая Засима (1908–1957), написанного в этот период.

Верш аб Пружане

Іду я Пружанай у задуме глыбокай.

Усё чыста знаёмае мне тут навокал:

І кожны завулак, і кожная хатка

З пары той, як быў я маленькім дзіцяткам.

Тут бацька мне першыя ў жыцці цукеркі

Купіў у старога свайго сября Бэркі.

І першую ў жыцці купіў мне тут булку,

Якую я еў у Пружанскім завулку…

Ляцелі гады, нібы дзікія коні,

Крывёй паліваліся родныя гоні…

Хадзіў па Пружане з пілою, сякерай,

Абедаў часценька ў панства ля дзвераў…

Я бачыў Пружану той чорнай зімою,

Калі люд стагнаў пад фашысцкай пятою.

Глядзеў — і мне сэрца шчымела балюча,

як немец людзей на Пружаншчыне мучыў.

Я клікаў змагацца за волю народа,

І вось прамінулі праклятыя годы.

Іду па Пружане я вольны, як сокал,

Усміхаецца ўсё мне сягоння навокал:

Вуліцы, школы, клёны, каштаны,

і люд мой калгасны, шчаслівы, убраны.

Пружана, Пружана, любіма мясціна!

Мяне ты вітаеш, як роднага сына!

І дзе ні жыву, я табой ганаруся —

Дужэйшым раблюся, табой як прайдуся.

Радзіму той любіць, хто любіць свой кут,

У якім перажыта шмат светлых мінут.

А хто не шануе ні вёскі, ні места,

Душа ў таго не з савецкага цеста!

Свергун, А. Пружаны // Заря. – 1956. – 11 июля (№ 137). – С. 1.