Паплаўскі, А. Скрыжалі душы : лірыка. – Мінск : Выдавецкі дом "Звязда", 2013. - 110 с.

Да 55-годдзя берасцейскага пісьменніка выдавецтва спадара Карлюкевіча выдала невялічкі падарунак – кніжачку вершаў. Маючы на ўвазе, што цэнзуры адсоткаў на 99 у краіне не існуе, можна меркаваць, што вершы у зборнік аўтар падбіраў сам. Туга па існасці, дэкаданс дваццаць першага стагоддзя, гэтая самая “адзінота ў Сеціве” – перапаўняюць кнігу. Як там некалі жартаваў наш амаль зямляк Еўтушэнка (гэтаксама юбіляр): паэт піша ўсё жыццё адзіны верш – “Адзінота”. Але Алесь-паэт можа быць іншым, іранічным. І гэта спараджае надзею.

На Савецкай
                Ул. Глазаву
Ля падмуркаў былой сінагогі,
У панурым яўрэйскім квартале,
Коцяць дні нашы кола знямогі,
Млеюць тлумам, пакутлівым жалем.

Немач вулічных “охаў” і ахаў”
Агрызаецца юрам і смехам,
Аблятае з аголеных дахаў
Палахлівым неонавым рэхам.

У віры гэтай плыні імклівай
Упіваемся Ферэнцам Лістам.
Цэдзім з пластыку мутнае піва
У кампаніі двух кадэбістаў.

У размовах скупых і бязладных
Спадзяёмся на цуды зямныя.
І нахабна шукаем спагады,
Зазіраючы ў вочы шкляныя.

Нас няма ўжо?! Як боль -
                 недасяжнасць!..
Як пратэст – запазнелая споведзь…
Захмялелая праўдай прадажнай
Гіне наша душа на паўслове.

Патанае ў вачах-аметыстах
Гэты дзень векавой прыгажосцю.
Мы п’ём піва і слухаем Ліста.
Спадзяемся на вечнае штосьці.

- найти книгу в ЭК